به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری شبستان، بدون شک حضرت مهدی علیه السلام با ظهور و قیام خود بر تمام قدرت های غیر الهی چیره و غالب خواهند شد تا زمینه رشد و کمال انسان ها به صورت کامل فراهم آید و زمین پر از عدل و داد شود. اما پرسش این است که چگونه آن حضرت بر آن قدرت های ستم پیشه پیروز می شود؟ و به بیان دیگر حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه با چه ابزاری در آن قیام بر آن قدرت ها مسلط می شود؟

با بررسی روایاتی که در این زمینه در دست است در می یابیم که:

1- سخن روشن چندانی در این باره به دست ما نرسیده است.

 2- تنها سلاح های مورد اشاره در کلام معصومین علهیم السلام برای آن حضرت هنگام قیام ، سلاح های متداول عصر پیامبر صل الله علیه وآله همچون شمشیر و مانند آن ذکر شده است.

آیا مقصود از شمشیر معنای حقیقی آن است یا معنای کنایی؟ این سوال باعث پدید آمدن گمانه هایی می شود؛

 الف) سلاح یعنی شمشیر و مانند آن؛

برخی بر این باورند که کلمه « شمشیر» در معنای حقیقی آن به کار رفته است: بنابراین مصداق آن همان شمشیر(ابزار جنگی خاص) است . در این گمانه، چیرگی حضرت مهدی علیه السلام بر دشمنان در فرض های ذیل تصور می شود:

1- خداوند در آن شمشیر قدرت و اعجازی قرار خواهد داد که تمام سلاح های موجود را مقهور نیروی خود می کند.

2- تمام سلاح های پیشرفته از کار می افتند و غیر قابل استفاده می شوند و مردم به ناگزیر از سلاح های ابتدایی استفاده می کنند.

3- در آستانه ظهور جنگ های خونین فراوانی به وقوع می پیوندد و تمام سلاح های پشرفته از بین خواهد رفت و از آن پس در جنگ فقط از ابزارهای ساده استفاده می شود.

این دیدگاه دلایلی نیز دارد که برای اختصار از آن صرف نظر می کنیم.

ب) سلاح، نماد قدرت و توانایی است؛

برخی دیگر از بزرگان بر این باورند که شمسیر و سلاح هایی مانند آن در این روایات، کنایه از قدرت و نیروی نظامی است. این گروه بر این ادعا شواهدی از ادبیات محاوره ای ذکر می کنند. آن چه این قول را به ذهن نزدیک تر می کند، پیشرفت روز افزون تجهیزات نظامی و فناوری دفاعی است و این پرسش که حضرت چگونه در مواجهه با آن تجهیزات پیشرفته از سلاح های ابتدایی استفاده می کند؟

یکی از عالمان معاصر در جمع بین حمل بر نمادین بودن و حمل بر ظاهر برخی از این امور چنین نوشته است: شک نیست که ما مجاز نیستیم به هر مفهومی از مفاهیم مذهبی که در قران یا منابع حدیث وارد ده، شکل سمبولیک بدهیم، چه این که این کار- همان تفسیر به رأی است که در اسلام به شدت ممنوع شده و عقل و منطق هم آن را مردود می شمرد؛ ولی با این حال – جمود بر مفهوم نخستین الفاظ ، در آن که قرائن عقلی یا نقلی در کار است آن هم صحیح نیست و موجب دور افتادن از مقصود و مفهوم اصلی سخن است. اتفاقا درباره حوادث آخرالزمان نیز این گونه مفاهیم کنایی، بی سابقه نیست.

ایشان در جایی دیگر از این دیدگاه بهره جسته به دنبال آن که استفاده از سلاح های اولیه را نوعی بازگشت به عقب دانسته، از نگاره عقل موضوع را این گونه مطرح کرده است: بازگشت به عقب نه ممکن است و نه منطقی، و این برخلاف سنت آفرینش و اصل تکامل در زندگی انسان ها است. بنابراین هیچ دلیلی وجود ندارد که با جهش انسانی به سوی حق و عدالت، ترقی و پیشرفت جامعه متوقف شود و یا عقب نشینی کند. عقب گرد و گذشته گرایی با چنان پیشرفت و جهشی مناسب نیست.

آن گاه از نکات بالا نتیجه گرفته که برای استقرار چنان حکومتی باید حکومت های خودکامه و بیدادگر از صحنه جهان خارج شود و برای خارج کردن آنها، لااقل در شرایط کنونی یک « سلاح برتر» لازم است؛ سلاحی که شاید حتی تصورش امروز برای ما ممکن نیست.

به نظر می رسد وجه جمع بین گفته های بالا این باشد که حضرت با همان سلاح متداول در عصر نبوی ظهور خواهد کرد اما خداوند در آن سلاح ، نیرویی قرار خواهد داد که تمام سلاح های آن زمان را مقهور خود خواهد ساخت.

البته گمانه دیگری نیز می توان ارائه نمود و آن این که با توجه به تکامل خارق العاده علم رد زمان ظهورحضرت، ممکن است سلاح هایی فراهم آید که هرگز در تصور انسا نهای امروز قابل درک نباشد.  یا این که ادبیات جنگ با جنگ های پیش از آن، به طور کامل متفاوت باشد. بنابراین علم آن را به اهلش وامی گذاریم و دامن سخن برمی چینیم.