به گزارش قدس آنلاین به نقل از ایکنا، مثل علی بودن سخت است، حتی جا پای ایشان گذاشتن هم سخت است؛ حداقل بیابیم سعی کنیم کمی شبیه ایشان باشیم، نمی‌گویم با نان و نمک افطار کنیم ولی اگر می‌خواهیم بریز و بپاش کنیم حداقل از مال خودمان بدهیم نه از بیت‌المال و بودجه مسلمین. محمدجواد توکلی، عضو هیئت‌ علمی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، در یادداشتی به بررسی اهمیت کسب روزی حلال در سیره اقتصادی حضرت علی(ع) پرداخته که در ادامه می‌آید:

تلاش امیرالمؤمنین(ع) برای کسب روزی حلال

شیعه واقعی علی(ع) جا پای حق می‌گذارد، از زور بازوی خود نان می‌خورد، قناعت می‌کند و کم مصرف می‌کند که بلکه بتواند از دیگران دستگیری کند.
حکایت شده روزی امیرالمؤمنین علی(ع) پولی نداشت که برای اهل خانه غذا تهیه کند، از خانه بیرون آمد تا  کاری پیدا کند، هر کجا  رفت کسی کارگر نمی‌خواست تا اینکه پیرزنی را در کنار دیوار خراب نخلستانی دید. از او پرسید در انتظار کسی هستی؟ پیرزن گفت دنبال کسی می‌گردم که دیوار باغ را درست کند که خرماها از دستبرد دزدان در امان باشد.
امیرالمؤمنین(ع) آستین‌ها را بالا زد، از چاه آب کشید، گل درست کرد و خشت ساخت و دیوار باغ پیرزن را تعمیر کرد. وقتی کار حضرت تمام شد، پیرزن گفت، پولی ندارم که به تو بدهم، ولی می‌توانی از خرماهای باغ به‌جای دستمزد برداری. حضرت قبول کرد و با خرمای دسترنج کارش راهی خانه شد.

آیت‌الله محمد تقی بافقی(ره)؛ اسوه اقتصاد مقاومتی

آیت‌الله بافقی، آن عالم برجسته که برخوردش با همسر رضا شاه در حرم حضرت معصومه(ع) زبانزد خاص و عام است،  در مدت ۷۳ سال عمرش هیچگاه از جنس خارجی استفاده نکرد و جز لباس کرباس و قدک اصفهان و یزد نپوشید. حتی عمامه‌اش هم کرباس بود. از ظروف چینی و بلور خارجی استفاده نمی‌کرد. از خوراکی‌های خارجی مثل قند، شکر و نبات نیز استفاده نمی‌کرد.
آیت‌الله بهاءالدینی(ره) از دوستان مرحوم بافقی(ره) در این زمینه می‌نویسد: در وطن‌خواهی، نظیر ایشان کمتر پیدا می‌شود، هیچ وقت طرف کالاهای خارجی نمی‌رفت، از عمامه و قبا و پیراهن و عبا و کفش خارجی استفاده نمی‌کرد. در تمام مهمانی‌هایی که به اهل علم می‌داد، غیر از اجناس ایرانی مصرف نمی‌کرد.
آن زمان‌ها هنوز خیلی  قند و چای در ایران تولید نمی‌شد و از خارج وارد می‌شد. ایشان به جای قند، بین طلبه‌ها، خرمای جهرم را توزیع می‌کرد. با اینکه در  افطاری‌های خیلی مفصلش برنج و خورشت می‌داد ولی هیچ وقت چای نمی‌داد. ایشان می‌گفت پول ما نباید از مملکت خارج شود و درجیب خارجی‌ها برود. حقیقت وطن‌خواهی را ما در ایشان دیدیم.(۱)
آیت‌الله اراکی (ره) هم در مورد زهد ایشان  می فرمایند: پیش از اینکه آیت‌الله حائری به قم بیایند، حاج شیخ محمد تقی بافقی(ره) در قم بود و ایشان شخص برجسته‌ای بود؛ اول زاهد دنیا بود؛ از فرق سر تا نوک پا همه‌اش کرباس بود… در خانه‌اش عوض قالی، زیلو بود و کاسه‌ها همه گلی حتی قاشق‌هایش چوبی و چنان مهر و دوستی با طلبه جماعت داشت که معروف بود طلبه‌ها سرّ و رازی(ره) که نمی‌خواهند به مادرشان بگویند به حاج شیخ محمد تقی می‌گویند.(۲)
آقای علی اصغر فقیهی، نویسنده تاریخ مذهبی قم در این زمینه می‌گوید: منزل ایشان نزدیک منزل ما بود. من شاهد بودم ایشان اصلاً از اجناس خارجی استفاده نمی‏‌کرد. سر تا پا کرباس می‏‌پوشید. عبا، قبا و پیراهن از جنس کرباس بود. چایی ایرانی با خرما یا توت خشک می‏‌خورد. از سماور حلبی و فنجان و قوری گلی که همه ساخت قم بود استفاده می‏‌کرد. مطلقا از اجناس خارجی استفاده نمی‏‌کرد. خوراکش بسیار ساده بود. نان دوغ و کشک.(۳)
همسر ایشان نقل می‌کند که روزی بادبزنی به ایشان دادم که با آن خودش را باد بزند، اما همین که دید پارگی بادبزن با پارچه‌ای خارجی دوخته شده، بادبزن را کنار انداخت و گفت این بادبزن با جنس خارجی دوخته شده است.

لزوم تبعیت از سیره اقتصادی حضرت علی(ع)

شیعه امیرالمؤمنین(ع) کسی نیست که به دنبال درآمد بادآورده باشد. شیعه علی(ع) کسی نیست که از فرط سیری خوابش نمی‌برد و همسایه‌اش گرسنه است.
شیعه واقعی حضرت کسی است که از ناله یتیم دلش به در می‌آید و خودش پای تنور برای او نان می پزد، او حتی یک پیرمرد مسیحی از کار افتاده  را هم از قلم نمی‌اندازد، نه اینکه چشم به حقوق و پاداش نجومی داشته باشد.
مثل علی بودن سخت است، حتی جا پای ایشان گذاشتن هم سخت است. حداقل بیابیم سعی کنیم کمی شبیه ایشان باشیم. نمی‌گویم سه روز افطاریمان را به فقیر، یتیم  و اسیر بدهیم، نمی‌گویم با نان و نمک افطار کنیم، ولی اگر می‌خواهیم بریز و بپاش کنیم حداقل از مال خودمان بدهیم نه از بیت‌المال و بودجه مسلمین!!!
منابع
[۱] حسین حیدری کاشانی، سیری در آفاق، زندگینامه آیت الله بهاء الدینی، قم، نشر اعتماد، دوم، ۱۳۷۹، ص۲۶۵
[۲] سید محمد میرسلیمانی بافقی (ره)، مفاخر بافق، یزد، انتشارات مفاخر، اول، ۱۳۸۵، ص۵۰
[۳] مجله کوثر، تیر ۱۳۷۷، شماره ۱۶، ص۷۹، گفتگو با علی اصغر فقیهی