به قربان اشک هایتان... به قربان گام های پیامبرانه تان...

دلمان، مهدی جان دارد این روزها دِق می کند. دارد بسیار چشم می گرداند میان دسته های عزا، میان جمعیتِ هیئت ها و منبرها.

دارد برای سلامتی شما صدقه می گذارد و زیارت عاشورا را با نام مطهرتان تمام می کند. مدام می رود میان چراغ های خاموش حسینیه ها و لبریز از سلام و عشق، اسپند می گرداند.

دلمان مولاجان، عجیب این روزها برای مُنجی موعودمان، تنگ است. برای سروری که صاحب عزای نینواست.

این روزها، دلمان از یک سو سینه زنان و سرکوبان - در کربلا- امام شهیدش را می خواند و از یک سو برای غربتِ غائب ترین مظلومِ عالم، می بارد.

حضرت زمانه! مُحرم ها آنقدر که در غمِ ارباب می گدازیم، ماتم دوری شما را داریم. آنقدر که "یاحسین" بر لب داریم، نام علمدارِ منتقم مان را دوره می کنیم.

فصلِ شهادت و گداختن و سوختن است... این مُحرم - شما در کدام محفل- نمازِ صبر می گذارید و سجاده تان را از عطرِ نور و مناجات پُر می سازید!؟ در کدام گوشه این سرزمینِ بدعهد ِ پهناور!؟