قدس آنلاین: مشاور معاون وزیر راه و شهرسازی گفت: هویت شهر مشهد بلند مرتبه سازی را نمی‌طلبد و بلند مرتبه سازی در این شهر معنا ندارد.

مهندس حمید عرفانیان در هفتمین نشست گفتمان شهر با محوریت «بررسی الزامات و بایسته‌های بلندمرتبه سازی در مشهد» افزود: نخستین چیزی که با آوردن نام مشهد به ذهن مخاطب می‌رسد، نام امام رضا(ع) است، مشهد یک شهر مذهبی است و اقتصاد این شهر به وجود حضرت رضا(ع) وابسته است نه خلاقیت بخش خصوصی، بنابراین به نظر بنده هویت این شهر بلند مرتبه سازی را نمی‌طلبد.

وی تصریح کرد: در بسیاری از مواقع، تصویرسازی و هویت سازی در نساختن است. همه شهرهای دنیا دارای برج و ساختمان‌های بلند مرتبه نیستند و موقعیت‌های شهری ناشی از درون شهرها، اتفاق‌ها و روابط اجتماعی داخل شهرها و اهدافی است که آن شهر دنبال می‌کند که نمود آن در شکل شهر است. شناسایی شهری در بسیاری از شهرها در کوتاه بودن ساختمان‌های شهری است که از جمله این شهرها می‌توان به برلین و لندن اشاره کرد.

عرفانیان خاطرنشان کرد: اگر بلند مرتبه سازی را به عنوان مظهر و نماد توسعه بپذیریم به نظر می‌رسد توسعه باید به صورت متوازن در بخش دیگر هم صورت گیرد. توسعه امری نیست که در برج و بلندمرتبه سازی ظهور پیدا کند، بلکه توسعه زمانی ظهور پیدا می‌کند که اگر برجی دچار حریق شد امکانات اطفای حریق آن ساختمان وجود داشته باشد.

عرفانیان ادامه داد: تمام شهرهای دنیا مانند نیویورک و شیکاگو که با مرتبه‌سازی شناخته می‌شوند، نماد توسعه شان ساختمان بلند در مرکز شهر است و اساساً شهرهایی که ارتفاع می‌گیرند هویت شهری‌شان اقتصاد، تفریح و تفرج است و براساس اقتصاد بازار آزاد شکل می‌گیرد، مانند دبی، قطر و سنگاپور. در شهرهایی مانند واشنگتن که در آن اتفاق تجاری نمی‌افتد، بلکه اتفاق مدیریتی در آن شکل می‌گیرد و بالاترین سطح مدیریت سیاسی کلان در سطح جهان در واشنگتن قرار دارد، اجازه بلندمرتبه سازی داده نمی‌شود.

وی همچنین گفت: تمام شهرهایی که بلند مرتبه سازی در آن اتفاق افتاده، زیرساخت آب آتش نشانی دارند، اما آیا ما چنین زیرساختی داریم؟ متأسفانه ما خودمان تولید بحران می‌کنیم و بعد از آن، رشته‌هایی برای مدیریت کار می‌گذاریم.

عرفانیان با طرح این پرسش که «الگوی مصرف در بلند مرتبه سازی چیست؟» گفت: بلندمرتبه‌سازی معمولاً برای دو نوع کاربری استفاده می‌شود یا اداری یا مسکونی. الگوی مصرف برای مسکونی، الگویی است که در هر طبقه بین ۴ تا ۸ واحد مسکونی زیر ۵۰ تا ۸۰ متر داشته باشیم، حال آنکه الگوی مصرف بلندمرتبه‌سازی در ایران لوکس سازی است.

مشاور معاون وزیر راه و شهرسازی تصریح کرد: بلندمرتبه‌سازی چطور می‌تواند مشکل سرانه جمعیت ما را حل کند؟ اول باید به این پرسش پاسخ داده شود. بنده تصور می‌کنم بیش از ۳درصد درآمد شهرداری در حوزه ساخت و ساز مربوط به بلندمرتبه‌سازی است، اما توجیه ندارد که شهرداری‌ها برای کسب درآمد ۳ درصدی آن هم در مقیاس وسیع در تمام شهرها مرتکب بلندمرتبه‌سازی شوند.

وی با اشاره به اینکه در هیچ کجای دنیا تراکم نمی‌فروشند، یادآور شد: زادگاه بنده شهر مشهد است، اما زمانی که به این شهر وارد می‌شوم قسمت‌های توسعه یافته آن را یاد می‌گیرم، زیرا این مناطق بی هویت هستند. هرج و مرجی که اکنون به دلیل بلندمرتبه سازی وجود دارد هویت تاریخی ما را از بین می‌برد. بنده با بلندمرتبه سازی به هیچ عنوان مخالف نیستم، وقتی از ساختمان‌های ۵۰ طبقه در مشهد سخن به میان می‌آید، باید پرسید چگونه به این عدد رسیدید و ملاک چه بوده است؟ این شهر چه نیازی به این همه ساخت و ساز دارد؟ مدیریت شهری با این همه بلند مرتبه سازی و خالی ماندن این برج‌ها چه کمکی به حل مشکل مسکن و ترافیک کرده است؟

عرفانیان خاطرنشان کرد: دولت برای شهرداری‌ها این امکان را فراهم نکرده که درآمد پایدار داشته باشند و شهرداری هم نمی‌تواند از این عادتی که دارد دست بردارد و این یک واقعیت است نه بحث سیاسی. ما ساختار نداریم از این رو نباید نقشه‌ای طرح کنیم که این ساختار غلط توسعه پیدا کند. توسعه امری است که بیش از آنکه سخت افزاری باشد نرم افزاری است. زیرساخت آتش نشانی و حمل و نقل در مشهد وجود ندارد. سیستم ایمنی شهری ما ضعیف است و در ۱۵ تا ۲۰ سال دیگر با فجایعی رو به رو می‌شویم که هم شهرداری و هم شورای شهر را با مشکل روبه رو می‌کند. شورای شهر باید نسبت به برج سلمان واکنش نشان می‌داد و خروجی این مسأله موجب می‌شد اتفاقی بیفتد. شک نکنید در ۱۵ سال دیگر ده‌ها برج همچون برج سلمان خواهیم داشت.

عرفانیان خاطرنشان کرد: مقررات ملی ساختمانی ما جهانی نیست، ما با این مقررات ملی ساختمان در هیچ جای دنیا نمی‌توانیم ساختمان بسازیم. وقتی این مقررات آن قدر ضعیف است، چرا ما باید جان و سرمایه مردم را به خطر بیندازیم که ۲۸ طبقه به بالاتر داشته باشیم؟ ما با بلند مرتبه سازی با دست خودمان زمینه ایجاد بحران را فراهم می‌کنیم، حال آنکه به مدیریت بحران مجهز نیستیم.