به گزارش قدس انلاین به نقل از خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا»، او پس از مدتها تحمل بیماری‌ای ریوی سرانجام با زندگی وداع گفت. به گزارش رسانه‌های ایتالیایی، داریو فو روز گذشته چهارشنبه (12 اکتبر / 21 مهر) در سن 90 سالگی در یک بیمارستان در میلان درگذشت.
رسانه‌های آلمان از او به عنوان «انسانی مسحورکننده، دلقکی خردمند و سیاست‌پیشه‌ای یکدنده» نام می‌برند. او در طول زندگی هنریش هم پاپ، رهبر کاتولیک‌های جهان و هم کمونیستها را علیه خود برانگیخت. فو چند بار پس از اجرای برنامه بر صحنه تئاتر بازداشت شده بود.
داریو فو در سال 1926 در دهکده سن جانو از توابع وارزه ایتالیا در خانواده‌ای با گرایش ضدفاشیستی متولد شد. پدرش کارمند راه‌آهن بود و به همین سبب بیشتر دوران کودکیش در سفر گذشت. او داستانگویی را از پدربزرگ خود آموخت که برای جلب نظر مردم شهر به نقل داستان می‌پرداخت.
فو در 1940 در آکادمی هنرهای زیبای بررا (Brera) مشغول تحصیل شد. پس از جنگ، در دانشکده معماری پلی‌تکنیک میلان ثبت‌نام کرد؛ اما دانشگاه را نیمه‌تمام گذاشت. داریوی جوان توانست با برشت، مایاکوفسکی و لورکا آشنا شود. وی در سال 1952 و با نوشتن مونولوگهایی برای رادیو، همکاریش را با رادیو و تلویزیون دولتی ایتالیا RAI آغاز کرد.
این نویسنده و کارگردان شهیر ایتالیایی در سال 1954 با فرانکا رامه - بازیگر اصلی آثارش- ازدواج کرد و پنج سال بعد کمپانی «فو – رامه» را تأسیس کرد. فو در این دوره با نمایشنامه‌های سیاسی نقد اجتماعی، قهرمانان نادرست، بوروکراسی دولتی و امپریالیسم آمریکایی را هدف قرار داد.
در سال1962 به دعوت مدیر تلویزیون ایتالیا نویسندگی و کارگردانی یک شو تلویزیونی را بر عهده گرفت اما تعدادی از نوشته‌ها به دلیل داشتن محتوای سیاسی، دچار سانسور شدید شدند. داریو فو و همسرش به عنوان اعتراض، برنامه را ترک کردند و کناره‌گیری آنها از رادیو و تلویزیون تا 15سال بعد ادامه پیدا کرد. در فاصله این سال‌ها داریو فو بیشتر به کارگردانی آثار نمایشی پرداخت.
داریو فو در 1997 جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. در ستایش‌نامه‌ای که هیئت اعطاکننده نوبل در این رابطه منتشر کرد، آمده بود: «داریو فو نمایشنامه‌نویسی است که در ادامه راه دلقکهای دوران قرون وسطی، به قدرت انتقاد می‌کند و به شأن انسانی رنج‌دیدگان و ضعیفان احترام می‌گذارد.»
فو همواره یکی از محبوب‌ترین نویسندگان تئاتر ایران بوده است که همواره آثارش در تالارهای مختلف ایران روی صحنه رفته است. «مرگ تصادفی یک آنارشیست» را باید یکی از محبوب‌ترین متون این نویسنده نوبلی ایتالیایی در ایران دانست که اجرای عمومی آن توسط گروههای مختلف تئاتر روی صحنه رفته است.
نظر شما