این فقط سبیل های بی همتای «بولتون» نیست که او را از نسخه های مشابه اش متمایز می کند بلکه پیشینه حضورش در سیاست  و رفتارها و سخنان چند سال اخیر و روحیات ضد دیپلماتیکش، او را به چهره ای- بیش و کم- جنجالی تبدیل کرده است. پس با این حساب، سخنان روزهای اخیر سیاستمدار سبیلو درباره برجام و این که -شاید- به عنوان یکی از گزینه های وزرات خارجه کابینه دولت «ترامپ» معرفی شود، هرگز ما را شگفت زده نمی کند.

هفت تیر کش تحصیل کرده

اگرچه در نگاه اول به نظر می رسد، یانکی اصیل، تنها یک کلاه مخصوص کابویی و یک ششلول بزرگ کم دارد اما باور کنید، سناتور 72 ساله تحصیلکرده دانشگاه «ییل» است که لیسانسش را با نمرات ممتاز و سپس دکتری اش را از دانشکده حقوق همین دانشگاه گرفته است. چند سالی را دستیار حقوقی مؤسسه «کاوینگتون و برلینگ» بوده و با پیوستن به اردوی مبارزه تبلیغاتی «جیمز بیکر» برای تصدی سمت دادستان کل تگزاس، زندگی اش دگرگون شده و پا به عالم سیاست گذاشته است. بعدها به کمک بیکر که سرانجام وزیر خارجه آمریکا شد، بولتون به دولت های رونالد ریگان و جورج بوش پدر راه یافته و در سمت های معاون سازمان های بین المللی در وزارت خارجه، معاون دادستان کل در وزارت دادگستری  ومعاون اداره توسعه بین المللی فعالیت کرد. پس شما در ذهن تان به تصویر کابوی های ششلول بند، گاوچران کمند به دست و... ، تصویر یک سیاستمدار تحصیلکرده و صدالبته هفت تیر کش را هم بیفزایید!

ایران را بمباران کنید

هرگاه نام «ایران» بیاید وسط، جان بولتون مخالف است! دشمنی و مخالفت با ایران آن هم از نوع افراطی اش، به نشانه این سیاستمدار جنگ طلب تبدیل شده است. نو محافظه کار افراطی، عیبش تنها این نیست که با شنیدن نام ایران بدنش کهیر می زند بلکه عادت دارد در هر اظهار نظرشفاهی یا کتبی، شاخ و شانه بکشد و از حمله نظامی و بمباران حرف بزند. در روزهای نخست سال پیش، وقتی دولتمردان آمریکایی -به تصور خودشان- برای مردم ایران پیام تبریک سال نو صادر می کردند، بولتون که به تحریم ها علیه ایران هم قانع نبود ، در یادداشتی برای «نیویورک تایمز» نوشت :«تحریم ها ناکارآمد است ... برای جلوگیری از تهدید اتمی ،ایران را بمباران کنید»!  چند ماه بعد و زمانی که از توانایی ایران برای بستن تنگه هرمز سخن گفته شد، بولتون گفت: ایران به سطح تازه ای از گستاخی علیه آمریکا رسیده است. او از آنجا که عشق خشونت و بمب و بمباران است دوباره هشدار داد که هر عقب نشینی در برابر ایران سبب می شود این کشور به بمب اتمی برسد. بنابراین با این همه بدبینی و دشمنی با ایران، روشن و آشکار است که از همان روز نخست هم نمی شد توقع داشت، «جان بولتون» دلش به «برجام» راضی بشود.

خطر ایران یا خطر داعش

تازه هر وقت هم صحبت از عراق، سوریه یا لبنان می شد «بولتون» هر طور بود آخر مصاحبه، پیکان حمله اش را سوی ایرانی ها می گرفت و با ربط و بی ربط از خطری به نام ایران سخن می گفت. سال 93 وقتی صحبت از کمک های آمریکا به عراق در مبارزه با داعش مطرح بود، او گفت: خطر اصلی ایران است، ایران خطرناک تر از داعش است!

حالا کو تا تغییر رژیم ؟!

همین سه یا چهار سال پیش بود که «ریچارد کرتیس» نویسنده مجله «واشنگتن ریپورت» از رفاقت دیرینه و روابط صمیمانه و مخفیانه بولتون با « آریل شارون»  و مقام های رژیم صهیونیستی پرده برداشت اما خود «بولتون» که در سال 89  و زمانی که مقامهای آمریکایی درباره تغییر حکومت -مرحله به مرحله- در ایران نقشه می کشیدند، از این رفاقت با اسرائیلی رونمایی کرده بود و چون برای سرنگونی نظام ایران خیلی دستپاچه بود و -شاید- چندان حال و حوصله کارهای سیاسی و پشت پرده را نداشت، در مقاله ای در «وال استریت ژورنال» نوشت : مشخص نیست سیاست بلند مدت تغییر رژیم ایران چه زمانی به نتیجه می رسد ... هیچ کس نمی داند برای رویارویی  با برنامه های هسته ای ایران چه راهی جز حمله اسراییل وجود دارد؟ ما باید بپذیریم حمله اسراییل به ایران یک اقدام دفاعی پیشدستانه است.

دعوایش با «ظریف»

آمریکایی ها و موافقان «بولتون»، بهتر از هرکسی با روحیات خاص او آشنایی دارند. سالها پیش، معاون رئیس جمهور آمریکا – دیک چنی – چون احساس کرد، «کالین پاول» آدم معتدل و منطقی است، هر طور بود، «بولتون»  هفت تیر کش را به سمت معاون در امور کنترل تسلیحات و امنیت ملی وزیر رساند تا جبران خشن نبودن «پاول» را کرده باشد. همان زمان «ایان ویلیامز» خبرنگار حوزه سازمان ملل  د باره او نوشت: «نادیده انگاشتن سخنان بولتون بسیار خطرناک است، زیرا سخنان وی پیشقراولان جنگ های بی پایان است ».

هرچند نمی توان گفت نمایندگانی که در «سنا» با انتخاب او به عنوان معاون وزیر موافقت کردند، روحیات «بولتون» را خوب نمی شناختند زیرا همه آن ها خوب به یاد داشتند که این نماینده پیشین کاخ سفید در سازمان ملل، در سال 1994 گفته بود: ما چیزی به مفهوم سازمان ملل متحد نداریم! اگر 10 طبقه از ساختمان این سازمان در نیویورک یکباره فرو بریزد تفاوت زیادی نمی کند. احتمالاً منظور«جان بولتون» این بود که سازمان ملل یعنی کشک! ماجرای جر و بحث او با «ظریف» در سال 1384 هم بر سر سند شصتمین نشست اجلاس عمومی سازمان ملل هم هرگز فراموش نمی شود.  دیپلمات ششلول بند وقتی پس از مدت ها بحث با «ظریف» حریفش نشد، خودکار قرمز را برداشت و روی قسمتی را که مربوط به خلع سلاح اتمی بود خط قرمز کشید و از جلسه بیرون رفت! هیأت آمریکایی هم جز عذرخواهی و ابراز شگفت زدگی، کاری از دستش بر نیامد.

سیاست چکش و میخ

انگلیسی ها ضرب المثلی دارند که می گوید: کسی که فقط یک چکش در دست دارد، همه چیز را میخ می بیند! آقای محافظه کار افراطی چندان اهل تن دادن به پیمان نامه های بین المللی نیست و از این جور سوسول بازی های سیاسی خوشش نمی آید، شاید برای همین است که برخی تحلیلگران غربی «بولتون» را طرفدار سیاست «چکش و میخ» و می دانند. «کریستوفر دیموت» رئیس پیشین مؤسسه «آمریکن انترپرایز» می گوید: « جان تا حدودی یک شخصیت متضاد با یک دیپلمات وزارت خارجه را دارد». او درباره بولتون اغراق نکرد زیرا وقتی «بولتون» به عنوان دیپلمات کار می کرد از هواداران سرسخت پروژه جنگ طلبانه  و سیستم موشکی«جنگ ستارگان» بود و در سخنرانی هاش می گفت: این اشتباه بزرگی است که ما برای قوانین بین المللی اعتباری قایل باشیم! او و همفکرانش برای این باور خودشان یک استثنا هم قایل بودند و می گفتند تنها  باید تعهداتی را پذیرفت که صد درصد به نفع آمریکاست. با این حساب،  توقع نداشته باشید هشدارهای «موگرینی» و برخی اروپایی ها به آمریکا در باره زدن زیر میز برجام بتواند چندان دست و دل «بولتون» و شرکایش را بلرزاند.