به گزارش «قدس آنلاین» به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛ محمدکاظم کاظمی، محمود حبیبی کسبی و محمدعلی بهمنی داوری آثار بخش کهن ششمین جشنواره شعر انقلاب را بر عهده دارند.  
 
گفتنی است ششمین جشنواره بین المللی شعر انقلاب، به منظور پاسداشت و ارتقای دستاوردهای شعر انقلاب و همچنین کشف استعدادهای برتر، در بخش های مسابقه ملی (شعرمجموعه و تک اثر و پژوهش)، مسابقه بین المللی (شعر تک اثر) دی ماه ۱۳۹۵ در استان فارس برگزار می شود.  
 
موضوعات این جشنواره را عدالت و انسانیت، وحدت امت اسلامی و رفعت ملی، اخلاق و  معارف دین و گفتمان انقلاب اسلامی و بیداری اسلامی در بر می گیرد.  
بیوگرافی داوران  این بخش بدین شرح است: 
 
*محمدکاظم کاظمی، شاعر و نویسنده افغانستانی، در سال ۱۳۴۶ خورشیدی در شهر هرات افغانستان چشم به جهان گشود. در سال ۱۳۶۳ به ایران آمد و از سال ۱۳۶۵ فعالیت‌های ادبی خود را آغاز کرد. انتشار مثنوی «بازگشت» او در فروردین ۱۳۷۰ مایه شهرت او شد.  
 
او علاوه بر سرایش شعر، در زمینه‌های آموزش شعر، برگزاری محافل انجمن های ادبی مهاجرین افغان در ایران، انتشار نقدها و مقالاتی در مطبوعات و ... فعالیت هایی را داشته است. عضویت در هیئت تحریریه  فصلنامه‌های «در دری» و «خط سوم» و عضویت در مؤسسه فرهنگی در دری از دیگر فعالیت‌های او بوده است.  
 
از وی تاکنون آثار مجموعه شعر «پیاده آمده بودم»، شعر «مسافر»   چاپ در کتاب ادبیات فارسی سال دوم دبیرستان، گزیده شعر قصه سنگ و خشت، مجموعه آموزشی شعر روزنه و ...  منتشر شده است.  
 
* محمود حبیبی کسبی متولد ۱۳۶۰ کارشناس زبان و ادبیات فارسی است. از وی تاکنون مجموعه شعر های «منشور» و «عدم» توسط انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است.  
 
از جمله سوابق هنری این هنرمند می توان به: برگزیدۀ نخست چهارمین جشنواره شعر فجر، برگزیدۀ نخست اولین جشنواره جوان ایرانی، برگزیدۀ دو دورۀ جشنواره شعر شب‌های شهریور اشاره کرد.  
 
* محمدعلی بهمنی در ۲۷ فروردین سال ۱۳۲۱ در شهر دزفول به دنیا آمد.  
 
وی دوران کودکی و نوجوانی را در تهران، کرج و بندرعباس گذراند و پس از تحصیلات مقدماتی از زمان کودکی در چاپخانه‌های تهران به کار پرداخت.  
 
او در چاپخانه با زنده یاد «فریدون مشیری» که آن روزها مسئول صفحه ادبی هفت‌تار چنگ مجله روشنکفر بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال ۱۳۳۰، یعنی زمانی که تنها ۹ سال داشت، در مجله روشنفکر به چاپ رسید.  
 
شعر بهمنی نیز البته شاید با خود او متولد شده باشد، گرچه بسیاری بر این عقیده اند که او غزل‌هایش را وامدار سبک و سیاق نیماست. شعرهای وی از همان زمان تاکنون به طور پراکنده در بسیاری از نشریات کشور و مجموعه شعرهای مختلف و جنگ‌ها، انتشار یافته است و بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیماست.  
 
برخی از مجموعه اشعار وی عبارت اند از: در بی وزنی (١٣٥١)، عامیانه ها (١٣٥٥)، گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود (١٣٦٩)، غزل (١٣٧٧)، عشق است (١٣٧٨)، شاعر شنیدنی است (١٣٧٧)، نیستان (١٣٧٩)، این خانه واژه های نسوزی دارد (١٣٨٢)، کاسه آب دیوژن، امانم بده (۱۳۸۰) و ...