به گزارش قدس آنلاین، کار گزینه‌هایی مانند رزنده، آلکنو، هوگ، آناستازی و استویچف با ایران به سرانجام نرسید؛ هرکدام بنا به دلیلی نپذیرفتند که در ایران کار کنند و حالا داستان انتخاب سرمربی تیم ملی همچنان ادامه داد.

هر روز نامی مطرح می‌شود که در مرحله کنونی باید گفت هیچ‌کدام از آنها رسمی نیستند؛ یعنی هیچ مسئولی در فدراسیون والیبال آنها را معرفی نکرده است. نام چندین مربی که از ابتدا روی میز آقای رئیس بود، اما توافقی با آنها حاصل نشد؛ از بین آن گزینه‌ها همچنان نام یک مربی باقی مانده و او کسی نیست جز مائورو بروتوی ایتالیایی.

بروتو متولد سال 1969 است. این مربی 47 ساله که در رشته فلسفه تحصیل کرده است، هیچ‌گاه یک بازیکن حرفه‌ای والیبال نبوده است، اما از سال 1994 و در حالی که فقط 25 سال داشت مربیگری را آغاز کرد. سال‌های اولیه دوران مربیگری بروتو در تیم‌های سطح پایین‌تر مانند سری A2 ایتالیا گذشت تا سال 2001 که سرمربیگری پیاچنزا را بر عهده گرفت.

بروتو پس از جابه‌جایی چند باره میان تیم‌های باشگاهی مختلف ایتالیا و دو تیم از یونان، از سال 2010 سرمربی تیم ملی ایتالیا شد. او پیش از آن از سال 2005 تا 2010 سرمربیگری فنلاند را تجربه کرده بود و به علاوه چند سالی به عنوان دستیار در تیم ملی ایتالیا کار کرده بود.

کسب عنوان بهترین مربی سال 2007 فنلاند از جمله افتخارات بروتو پیش از سرمربیگری ایتالیا بود. وی همچنین به عنوان مربی تیم ملی ایتالیا، طلای قهرمانی اروپا، نقره و برنز المپیک و نقره المپیک را هم به دست آورد.

از سال 2010 که بروتو با تیم ملی ایتالیا به موفقیت های نسبتا خوبی دست یافت اما حضور او روی نیمکت لاجوردی پوشان در سال 2015 و پس از لیگ جهانی آن سال پایان یافت. بروتو در آن مسابقات و در آستانه مرحله نهایی لیگ جهانی چهار بازیکن مطرح تیمش از جمله ایوان زایتسف فوق ستاره والیبال جهان را به دلیل بی‌نظمی از اردو اخراج کرد تا نشان دهد در مقابل بازیکن سالاری به شدت قاطعانه عمل می‌کند، البته این اقدام بروتو و اختلاف او با ستاره در نهایت باعث کنار گذاشتن سرمربی شد.

به هر حال ظاهراً او خودش برای حضور در ایران اعلام آمادگی کرده و از طرفی یکی از گزینه‌های فدراسیون ایران هم محسوب می‌شود و باید دید که آیا توافقی بین طرفین حاصل می شود یا خیر. با بررسی تمام گزینه‌هایی که توان هدایت تیم ایران را دارند می‌توان به مربیان محدودی رسید. نام‌هایی مانند «خاویر وبر» آرژانتینی هم از جمله گزینه‌هایی است که توان هدایت والیبال ایران را دارد، چراکه سابقه نشان داده که آرژانتینی‌ها عملکرد خوبی در ایران دارند.

وبر آرژانتینی در سال 1966 به دنیا آمد و در زمانی که بازیکن بود توانست با تیم ملی آرژانیتن مدال برنز بازی‌های المپیک تابستانی 1998 را به دست‌ آورد. وی تا سال 2013 و به مدت 5 سال سرمربی تیم ملی والیبال کشورش بود و در این مدت با تیم ملی آرژانتین مقام نهم قهرمانی والیبال جهان 2010، مقام پنجم المپیک 2012 لندن و چهارمی لیگ جهانی 2011 را کسب کرد.

خاویر وبر، می‌تواند حالا یکی از گزینه‌های جدی برای نشستن روی نیمکت تیم ایران باشد و این موضوع شاید یک علت واضح هم داشته باشد؛ در حال حاضر با وجود اینکه تیم ملی ایران سرمربی ندارد، اما خوان سیچلو به عنوان مربی با فدراسیون قرارداد دارد. سیچلو هم آرژانتینی هست و شاید ترکیب این دو مربی روی نیمکت تیم ملی بتواند مفید واقع شود.

ورزش ایران همیشه ارتباط خوبی هم با مربیان صرب داشته است. یکی دیگر از مربیانی که قابلیت نشستن روی نیمکت تیم ملی والیبال ایران را دارد «ایگور کولاکوویچ» است؛ او 51 ساله سن دارد و اهل مونته‌نگرو سابقه است. کولاکوویچ سرمربیگری تیم ملی والیبال صربستان را در دو جام‌جهانی 2006 و 2014 برعهده داشته است. او در المپیک‌های 2008 پکن و 2012 لندن با تیم ملی صربستان به مقام‌های پنجم و نهم رسیده است و 2 عنوان نایب قهرمانی و یک مدال برنز لیگ جهانی به همراه یک عنوان قهرمانی و یک نایب قهرمانی اروپا در کارنامه خود دارد.

شاید تنها با نگاه به رزومه یک مربی نتوان درخصوص او قضاوت کرد، اما واقعیت این است که با این کار به خیلی از نکات می‌توان پی برد. با توجه به اینکه والیبال ایران به یک مربی با تجربه، پخته و در عین حال با انگیزه نیاز دارد به نظر می‌رسد گزینه‌هایی مانند بروتو، وبر و کولاکوویچ از شرایط مناسبی برخوردار باشند، هرچند که گزینه‌های دیگری هم هستند که می‌توان با زیر ذره‌بین قرار دادن آنها بیشتر به حضورشان در ایران فکر کرد.