اختصاصی قدس آنلاین -

روایتی از چند سال قبل:

در یکصد کیلومتری الیگودرز، بخشی است به نام بشارت. در این بخش سدی در حال ساخت است. این سد و نیروگاه حاشیه آن ۶ سالی می شود که توسط قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء (ص) سپاه در دل کوه بنا می شود.بخش بشارت تنها یکصد کیلومتر با الیگودرز فاصله دارد اما اگر اینجا را آخر دنیا بخوانیم پر بیراه نگفته ایم. محرومیت از سر و کول "بزنوید" و دهکده های اقماری اش بالا می رود. خانه ها صرفا از سنگ است و گل رس و مردم معاشی ندارند جز کمی کاشت برنج برای مصرف شخصی. یک یارانه ای هم هست، کمک حال خانواده های پرجمعیت.

تلخ تر از این هم می شود اگر تنها چند دقیقه در دل این روستاها جلو بروی. مردمی که قاعدتاً باید شیعیانی متشرع باشند صرف دورافتادن و بی جاده بودن حتی ابتدائیات شرع را هم نمی دانند؛ نه غسالخانه ای، نه زایشگاهی و نه سقف مستحکمی. اینجا ۶ ماه سال به علت برفگیری جاده ها راهشان به شهر بسته است و این تازه اوضاع مرکز بخش یعنی روستای "بزنوید" است. خرابی اوضاع هرچه دورتر شویم تصاعدی بالا می رود. حالا فرض بگیرید کودکانی دست بر قضا زایششان به برف و کولاک گره بخورد.

اینجا جایی است به نام پشت کوه؛ پشت کوهی ها شوکه ات می کنند؛ یعنی این مردمان محروم به عده ای که محرومیت برایشان واژه ای حداقلی است و کولی وار زندگی می کنند می گویند "پشت کوهی" ، توصیف نکنم بهتر است.

اما در این اوضاع، سپاه در حال ساخت سد در این منطقه است."سد رودبار لرستان" و نیروگاه کنار آن که هنری است در عرصه صنعت. اما موضوع این یادداشت مرام فراموش شده و فتوتی است که بخشی از پاسداران و بسیجیان این مرز و بوم بی آنکه در وظایف تعریف شده‌شان طرح شده باشد به احیای آن مشغولند. جایی که مزین است به نام "قرب کوثر (س)" در قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء (ص).

کار این قرب هم مانند قرارگاه محرومیت زدایی نیروی زمینی سپاه محرومیت زدایی است و همان گونه نیز نه قراردادی می بندد و نه بودجه ای اخذ می کند. بلکه از حاشیه همین پروژه ها در شعاع ۷۰ کیلومتری به برطرف کردن بخشی از محرومیت ها می پردازد. و حالا اینجا بزنوید است و من پا به پای "مهندس مجتهدی" مسئول کارگاه سد رودبار مشغول بازدید پروژه های عمرانی منطقه ام. به طور خلاصه بیش از یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون تومان در این ۶ سال هزینه شده است. جاده های بسیاری احداث و در عموم دهکده ها مدرسه ساخته شده. مهندس می گوید از سقف بعضی از مدارس سابق که با تیرچوبی و گل ساخته شده بود پوست مار پیدا کرده اند. اتفاق خطرناکی که در فیلم های ضبط شده شان هم می شود دید. حالا جای آن مدرسه ها را ساختمان های تمیز و شیکی گرفته و در کنار آنها اغلب زایشگاه، خانه بهداشت، خانه عالم، مسجد و غسالخانه هم ساخته شده تا لااقل اموات مسلمین را در رودخانه ای نشویند که آب شرب دهکده پائینی است!

فضای خانه های روستا به شدت محقر و فقیرانه است. هیچ خانه ای نیست، الا آنکه از سنگ باشد و گل و حالا یکباره وسط چند ۱۰ خانه محقر یک چهارگوش آجری می‌بینی با سقف ایزوگام! سد برای برخی از اهل منطقه که توان کار دارند اشتغالزایی کرده و رفته رفته فضای منطقه در حال طبقاتی شدن است. مهندس را همین نگران کرده. می گوید چندی پیش فرمانده قرارگاه خاتم که به منطقه آمده از بودجه کل قرارگاه ۳۰۰ میلیون برای ساخت خانه هایی محکم اختصاص داده که نصیب محروم ترین افراد منطقه شود تا تاثیرات مخرب طبقاتی شدن آن کاهش یابد.

تجربه لازم التکرار:

قرب کوثر از سود پروژه های قرارگاه در شعاع ۷۰ کیلومتری پروژه ها دست به محرومیت زدایی می زند. سوال این است آیا بقیه پیمانکاران نیز چنین می کنند؟ جواب واضح است؛ نه! وزارت خانه ها به صورت انفرادی و در راستای منافع وزارت خویش دست به برگزاری مناقصه می زنند. مثلا وزرات نیرو برای خط لوله، پالایشگاه، برق رسانی و... از میان ابرشرکت های پیمانکاری به آنهایی روی خوش نشان می دهد که بتوانند کمترین قیمت را با کیفیت مدنظر وزارت ارائه دهند.

حالا فرض بگیریم این وزارتخانه پولدار مثل نفت، نیرو یا هر جای دیگری، تنها به شرطی حاضر به پذیرفتن مناقصه ها باشد که یک طرح محرومیت زدایی قابل ملاحظه نیز در کنار آن ضمیمه شود. مطمناً با کمی لطف مالیاتی در حق این شرکت ها خواهیم دید که اگر مثلاً یک شرکت قرار است جاده ای در بین چند ده روستا احداث نماید، از سرریز سودهایش مطابق طرح موظف خواهد بود در شعاع مشخصی از پروژه که برحسب سود تعیین می شود دست به عمران و آبادانی بزند.

اما اینکه مسئول بررسی این موفقیت قرب کوثر(س) چه کسی است یا نقش مجلس به عنوان قوه قانونگذار و دیگر نهادهای مسئول دقیقاً در این داستان چیست،  لازم است توسط کارشناسان مورد بررسی قرار گیرد. اینکه چرا تاکنون برای این مساله اقدامی انجام نشده جای سوال است.