اختصاصی قدس آنلاین - این روزها نمی توان انتظار داشت که زنان و دختران حتی اگر اصالتا اهل مازندران، کردستان یا خراسان باشند لباس محلی بپوشند و با شلیته و قبا و تمبان به خرید بروند یا در محل کارشان حاضر شوند. اما این را هم نمی توان انتظار داشت که لباس های وارداتی با طرح های خاص و مغایر با فرهنگ ایرانی و اسلامی جای همه فرهنگ و اصالت مردم را بگیرد.
کارشناسان می گویند نوع پوشش هر انسانی نشان دهنده شخصیت، مذهب و فرهنگ اوست؛ شخصیتی که ممکن است به آسانی و گاهی با یک تقلید ساده از بین برود. برای همین هم هست که آنها معتقدند تغییر لباس همواره پیامد تغییر یک فرهنگ است و انسان تا با فرهنگ خود وداع نکند نمی تواند با لباس خود وداع کند.
این ماجرا جنبه دیگری هم دارد؛ اینکه تا من فرهنگ یک قومیت را نپذیرم نمی توانم لباس آن قوم را به تن کنم. پس اینکه لباس های قومیت های مختلف ایرانی حالا کم و بیش رو به فراموشی گذاشته ماحصل تغییراتی است که به واسطه اوضاع سیاسی یا اجتماعی کشور رخ داده است.
تغییراتی که باعث شده چرخ صنعت نساجی هم به تبع کمرنگ شدن خواست مردم برای دوخت و دوز لباس و ورود لباس های وارداتی، زنگ بزند و کارخانه پشت کارخانه تعطیل شود.
لباس شاید به تنهایی فقط یک محصول باشد اما صنعت وابسته به لباس «خوشه ای» است؛ یعنی باید در زمینی پنبه کاشت، یا از پوست حیوانی نخ تولید کرد و چرم. بعد نخ ها ریسیده شوند و چرخ صنعت نساجی بچرخد و باز بالعکس...
و خوشه ای بودن این صنعت است که باعث شده وقتی باری از لباس ترک، چینی یا... وارد کشور می شود به همان میزان یک دستگاه یا یک کارخانه تعطیل می شوند و عده ای بیکار.
اما «آیا برای احیای لباس های بومی و محلی یا حداقل تولیدات مرغوب ایرانی فکری کرده ایم یا نه، یا اینکه چگونه می شود لباس های ایرانی را احیا کرد؟» را از آزیتا رحیمی، استاد طراحی لباس دانشگاه شریعتی پرسیدیم.
او با اشاره به اینکه دانشجویان طراحی لباس، واحدهایی را درخصوص طراحی لباس بر اساس لباس محلی می گذرانند می گوید: «معمولا دانشجویان از طرح و مدل لباس های ملی و محلی وام می گیرند و با به کارگیری المان یا پارچه های خاص آن لباس ها، به طراحی لباس مرتبط با شرایط روز اقدام می کنند.»
رحیمی که مهم ترین نکته صحبتش را موضوع اشراف طراحان مدو لباس نسبت به مناطق مختلف کشور می داند، توضیح می دهد که: «شرایط جوی و آب وهوایی یا کوهستانی یا کویری بودن مناطق بر نوع لباس اقوام ایرانی تاثیرگذار است و ما باید براساس این شاخصه ها نسبت به طراحی لباس اقدام کنیم.»
وی با اشاره به اینکه ما نمی توانیم شلیته و دامن بپوشیم و به راحتی در این شهر شلوغ قدم بزنیم می گوید: «ما در دانشگاه تحت عنوان کاربرد لباس محلی در لباس های روز، درباره لباس محلی تحقیق و لباس را بر اساس شاخص های روز، طراحی می کنیم اما متاسفانه این موضوع همه گیر نشده است.»
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه این حرکت نیازمند حمایت همه جانبه از سوی مسئولان است اضافه می کند: «علاوه بر اینکه ما باید نسبت به شرایط مناطق مختلف کشور و طراحی لباس براساس مشخصه های هر محل اشراف و شناخت پیدا کنیم، این نکته نیز حائزاهمیت است که برای طراحی لباس محدودیت وجود دارد. هرچند در چند سال اخیر به واسطه حضور در جشنواره های مختلف کارهای دانشجویان در این زمینه ارائه یا پایان نامه های دانشجویان براساس همین موضوع نوشته شده است اما عدم حمایت مسئولان و محدودیت های طراحی لباس، طراحان و تولیدکنندگان را با مشکل مواجه کرده است.»
نظر شما