قدس آنلاین - "از این پس آتش نشان ها و پرتوکاران جزو مشاغل سخت قرار می گیرند." این خبری بود که حدود یک ماه پیش از صحن علنی مجلس اعلام و موجب خوشحالی پرتوکاران و آتش نشان ها شد. ولی شیرینی این قانون خیلی ماندگار نبود و دیری نپایید که حادثه دلخراش پلاسکو و به شهادت رسیدن چند آتش نشانان گرانقدر، غم و اندوه سنگینی را بر عموم جامعه وارد کرد.
به دور از همه ناراحتی های چند هفته گذشته، این اتفاق تلخ موجب شد که بفهمیم افرادی هستند که از جان خود برای حفظ امنیت و آرامش ما می گذرند، افرادی وجود دارند که تمام هم و غمش کم کردن مشکلات ماست.افرادی هستند که همیشه در معرض خطر هستند.این موضوع سبب شد جامعه و بویژه مسوولان متوجه شوند که این قشر نیاز به دیده شدن و کمک دارند.
ولی آیا واقعاً همیشه باید یک اتفاق تلخ بیافتد تا بفهمیم کجای کار اشتباه است؟ تا بفهمیم باید طور دیگری عمل می کردیم؟ باید برای فلان مشکل قانون وضع کنیم؟؟
آیا نمی شد پیش از این حادثه از آن پیشگیری کرد؟ به هزار و یک دلیل که این روزها در اخبار رسانه ها می شنوید و می خوانید فهمیدیم که بله، می شد از این اتفاق تلخ پیش گیری کرد!
شاید در این شرایط حزن آلود عده ای خرده بگیرند که چرا من از حادثه اخیر برای منافع صنفی پرتوکاران استفاده می کنم!
اما این دلیل کاملاً قانع کننده ای دارد، حدود ۲۵ هزار پرتوکار کشور تمام مضرات کار با اشعه را به جان خریده اند تا آرامش و سلامتی ما را تضمین کنند. پرتوی یونیزان که مضرات و سرطان زا بودنش به طور کامل اثبات شده است.
اما مشکلی هست! ما هیچوقت نمی توانیم به دیگران نشان دهیم که اشعه موجب سرطان می شود، اشعه که خیلی از شما فقط اسمش را شنیده اید، آنقدر خطرناک است که موجب شده حرفه ما جزو مشاغل سخت به شمار بیاید، یعنی مثل آتش نشان ها و شاید حتی سخت تر!
اما چون هیچوقت حادثه ای مثل پلاسکو برای این ۲۵ هزار نفر اتفاق نمی افتد باید از این قشر زحمت کش چشم پوشی کنیم؟
پرتوکاران(رادیولوژی، رادیوتراپی، پزشکی هسته ای) خط نخست حفاظت در برابر اشعه هستند و در این راه از جان خود مایه می گذارند ولی هیچ مسوولی به فکر اجرایی شدن قانون حفاظت در برابر اشعه که ۲۸ سال پیش در مجلس تصویب شده نیست، هیچ کس توجه نمی کند که حادثه پلاسکویی به صورت پنهان و در ابعاد بسیار بزرگتر در حال اتفاق است.حادثه ای که اثرات آن چندین سال بعد متوجه جامعه و بخصوص پرتوکاران خواهد شد و حادثه خاموشی که هیچوقت سرو صدا ندارد.
اکنون پرسش این است که چرا به حقوق این قشر مثل بازنشستگی با ۲۰ سال کار، کاهش ساعت کاری به ۷۵ درصد ساعات تعیین شده توسط وزارت کار، حق اشعه و امنیت شغلی در بخش خصوصی که در قانون اساسی به طور کامل شرح داده و تصویب شده است رسیدگی نمی شود؟!
سال هاست که به دنبال این حقوق از این سازمان به سازمان دیگر، و از این اداره به اداره دیگر منتقل می شویم اما دریغ از کوچک ترین احساس مسوولیت از جانب مسوولان!
به عنوان عضو کوچکی از جامعه پرتوکاران کشور اعلام می کنم:
ما پرتوکاران برای n امین بار درخواست اجرای کامل قانون حفاظت در برابر اشعه و گرفتن حق و حقوق مسلم خود هستیم. و در این راه لحظه ای از تلاش و همدلی پا پس نمی کشیم و امیدواریم که مسوولان نیز هرچه زودتر و پیش از این که اعتراضات شدیدتری شکل بگیرد اهمیت و جایگاه پرتوکاران در نظام سلامت را درک و در راستای برآورده شدن این حقوق قدمی بردارند.
*پرتوکار
نظر شما