به گزارش قدس آنلاین، آقای ریس جمهور محترم
سلام علیکم
امیدوارم حالتان خوب باشد من که حالم گرفته است.
هوای این روزهای اهواز، حال و هوای نوشتن دردی را که سالهاست در سینه داشتم در سرم انداخت و زخم دلم زبان باز کرد. قرار بود که با آمدنتان هوای تازه تری تنفس کنیم که الحمدالله چنین هم شد!! از آنجا که این روزها دهان اهوازی ها (با ماسک) بسته شده است، بر خودم واجب دیدم که اقامه فریاد کنم که این چنین آموخته ام. از زبان شهری (خرمشهر - خونین شهر سابق - ) با شما سخن میگویم که در آن به دنیا آمدم، شهری که در جنگ پیر شد و شکسته، اما با تنی زخمی خودش را تا دهه هفتاد و هشتادو نود هم رساند ولی انگار جنگ دست از سرش بر نمی دارد. بیکاری کمر خرمشهر را خُرد کرد و فقط چشمش به دست راهیانی است که به سمت نور می آیند و با خیالی آسوده تا شلمچه میروند؛ سرزمینی که به قول ماهر عبدالرشید : «هزاران بار با گلوله های توپ شخم خورده و چیزی جز مرگ در آن کاشته نخواهد شد»
بندر خرمشهر دیگر نمی تواند دستان پینه بسته ی هیچ کارگری را ببوسد و تازه خودش باری شده است بر روی دوش اهل بندر! این روزها سرزمین پهناور شکر و نیشکر (خوزستان)، ایام تلخی را پشت سر می گذارد و کام مردمانش نیز تلخ تر است از این ندیده شدن ها و چشم پوشی ها! قطعا سرزمینی با این رودخانه های بزرگ (کارون، کرخه، مارون و اروند رود) قطعی آب، لبهایش را بیشتر خشک میکند. چرا پر در آمدترین استان کشور محروم ترین مناطق محروم را دارد (ایذه، آبچنار، چهل تنان و مالامیر) و همه این درد ها را اضافه کنیم به اولین چاه نفت خاورمیانه (مسجد سلیمان) بیشترین تولید برق (سد دز و کرخه و کارون) و پالایشگاههای آبادان و خرمشهر و خوزستان.