به گزارش قدس آنلاین به نقل از مهر، نویسنده این کتاب معتقد است فروید به خاطر دو اثر کابردی برای جامعه معروف شده است: آینده یک پندار و تمدن و ملالت های آن. با این حال، آثار متاخر وی به طور معمول صرفا به عنوان مکمل آثار پیشین به ویژه کشفیات بنیادین ضمیر ناخودآگاه و تعبیر خواب، بدنام شده اند.

در واقع فروید فرهنگی بعضی مواقع به عنوان یک فرد مضطرب (خجالتی) در روانکاوی شناخته شده است.

دوفرنس استدلال می کند که فروید مرحوم، مثل همیشه با استعداد، معنای واقعی کار زندگی خود را فاش می کرد.

در همین حال ممکن است آثار آینده یک پندار، تمدن و ملالت های آن واثر نهایی وی با عنوان موسی و یکتاپرستی برای برخی افراد گیج کننده باشد، برای آنهایی که باورهای فروید را معتبر می کنند، از جمله روانشناسان زیست شناختی که حلقه گمشده روانشناسی فردی دوره اولیه و روانکاوی فرهنگی دوره نهایی هستند.

نتیجه آن جالب توجه، متعادل و دفاع فاضل از فروید متاخر است که ارزیابی مجدد روانکاوی علاقه همه خوانندگان فروید را مضاعف می کند.

این کتاب مشتمل بر پیشگفتار، مقدمه، موخره و ضمایم است و در سه بخش اصلی سامان یافته است. مباحثی چون پوزیتیویسم، اسطوره گرایی، اخلاق، معنویت و ... در اندیشه فروید از جمله مباحثی هستند که در این اثر به آنها پرداخته شده است.

زیگموند فروید (۱۸۵۶ - ۱۹۳۹) عصب‌شناس اتریشی است که پدر علم روانکاوی شناخته می‌شود. فروید در سال ۱۸۸۱ از دانشگاه وین پذیرش گرفت و سپس در زمینه‌های اختلالات مغزی و گفتاردرمانی و کالبدشناسی اعصاب میکروسکوپی در بیمارستان عمومی وین به تحقیق پرداخت.

نویسنده کتاب «تاد دوفرنس» استاد دانشگاه لاکهید در انتاریو است.