نعل به نعل که نه، اما می شود گفت؛ نسخه ای از «مایکل فلین» -مشاور پیشین امنیت ملی ترامپ- است. ... همانقدر نظامی، همانقدر با تجربه در مسایل امنیتی و نظامی و همانقدر تند مزاج  و عصبانی برای حرف زدن علیه هر آدم و هر کشوری که به آمریکا گفته باشد؛ بالای چشمت ابرو!

البته این وسط ، دو تا تفاوت را نمی شود نادیده گرفت. اول اینکه بر خلاف مشاور امنیت ملی پیشین، ژنرال « هربرت مک مستر» از نعمت مو بر سرش بی بهره است و همان مختصر نعمت باقی مانده روی سرش را هم صبح به صبح تیغ می اندازد تا هیبت جنگجویانه تری پیدا کرده و شاید- به گمان خودش-  توی دل دوست و آشنا را خالی کند. دوم اینکه در سخن گفتن و رفتارهایش، نه تنها ارادتی به «پوتین» و مسکو دیده نمی شود بلکه -گاه و بیگاه- و سر هر مسأله ریز و درشت به پروپای روسها می پیچد. ژنرال پُرستاره آمریکایی دیروز اما معلوم نیست، از کدام دنده از خواب برخاسته بود که  ترجیح داد، به ایران گیر بدهد و بگوید: «جمهوری اسلامی از رژیم سوریه حمایت می کند و دنبال تضعیف حکومتهای خاورمیانه و وابسته کردن آنها به خودش است... ما باید با این رفتار ویرانگر ایران مقابله کنیم».

دکتر تاریخ آمریکا

آقای ژنرال دوره دبیرستان را در یک آکادمی نظامی گذراند و بعدها کارشناسی ارشد و دکتری اش را در رشته تاریخ آمریکا از دانشگاه کارولینای شمالی گرفت. «مک مستر» 54 ساله، پایان نامه اش را به جنگ ویتنام اختصاص داد و آن را در قالبِ یک کتاب انتقادی در سال 1997 منتشر کرد تا در میان نظامیان آمریکا نامش سر زبانها بیفتد.

معمار ارتش

شهرت و پیشینه نظامی اش، تنها به همان کتاب انتقادی خلاصه نمی شود. آقای فرمانده مدالهای رنگارنگ نظامی اش را درپی حضور در عملیات توفان صحرا(1991) و بیرون راندن ارتش عراق از کویت گرفته و طراح اصلی استراتژی و روش برخورد با نیروهای شورشی پس از اشغال عراق است. سال 2005 نیز در پاکسازی مناطق این کشور با تاکتیک های پیشرفته، فعال بوده است. در 2014، مأموریت تحقیقات محرمانه درباره عملکرد ارتش روسیه در اوکراین به او واگذار شد و پژوهش هایی درباره حضور ارتش در افغانستان انجام داد و ... خلاصه کلام اینکه رسانه ها آمریکایی او را «معمار ارتش آینده آمریکا» می نامند.

نوچه ترامپ نیست

ژنرالها هم- مثل دیگر انسانها- شاید دور نمای شان با شخصیت نمای نزدیک آنها خیلی متفاوت باشد. دور نمای مشاور جدید امنیت ملی «ترامپ» را همان اول مطلب گفتیم اما وقتی از نزدیک به او نگاه کنیم و کمی هم منصف باشیم، می بینیم تفاوت های«مک مستر» به همان دو مورد  خلاصه نمی شود. مشاور پیشین – مایکل فلین –  یکجورهایی از نوچه های تیم «ترامپ» بود. دیدگاههایش در بیشتر مسایل سیاسی مانند رئیس جمهور بود و در ستادهای انتخاباتی ترامپ نیز- پرشورانه- کار می کرد و به قول معروف نفسش به نفس ترامپ و تیمش بند بود. « مک مستر» را اما همه رسانه های آمریکایی یک نظامی بلندپایه با دیدگاههای مستقل می دانند که در برخی مسایل نیز شاید نظرش با دیدگاه رئیس جمهور ترامپ تفاوت کند. راستی، شما اگر روزنامه ها و سایت ها را شخم هم  بزنید، نمی توانید سخن یا نقل قولی از او پیدا کنید که مانند «فلین» به اسلام و مسلمانان تاخته واسلام هراسی را ترویج کرده باشد. او بر خلافِ مشاور پیشین ترامپ که باور داشت، تروریسم در افکار اسلامی ریشه دارد، وقتی می خواهد از داعش حرف بزند، می گوید: آنها تفسیر منحرفانه ای از دین دارند و با ایجاد تنفر و وحشت در نزد مردم، می خواهند از دین استفاده ابزاری کنند.

هماهنگ با رییس

اینهایی که گفتیم، مبادا سبب شود، شما فکر کنید او در همه زمینه ها مخالف ترامپ و کاخ سفید است. ... هرگز!  ژنرال داستان ما وقتی قرار باشد نظرش را درباره دشمنان آمریکا بگوید، با همان تند مزاجی و کج خلقی «فلین» و- بلکه بیشتر- وارد گود می شود و صد در صد با رئیس هماهنگ است. نمونه اش نیز همین دیروز که در پایان سخنانش گفت: «آنچه در 8 سال گذشته دیده ایم این بوده که رویکرد آمریکا –ناخواسته- موجب تقویت ایران در خاورمیانه و فراتر از آن شده است...آنچه الان مهم است تغییر سیاست واشنگتن در رویارویی با ایران است و این از درایت رئیس جمهور است ... من فکر می‌کنم این یک فرصت بزرگ است تا با رفتار مخرب ایران در منطقه و فراتر از منطقه مقابله کنیم».

حرف نزن ژنرال!

روسیه را هم از قلم نیندازیم. نوبت به این کشور که می رسد، ژنرال انگار از همیشه جدی تر و- شاید-عصبانی تر می شود. همین یکی دو هفته پیش در مصاحبه ای گفته بود: «حمایت روسیه از دولت بشار اسد موجب ادامه جنگ داخلی سوریه شده و به گسترش بحران به عراق و کشورهای همسایه و نیز اروپا انجامیده است ... بنابراین باید حمایت مسکو از چنین رژیم وحشتناکی مورد بازخواست و نکوهش قرار گیرد. همچنین باید اقدامات خرابکارانه روسیه در اروپا بررسی شود. من فکر می کنم اکنون وقتش رسیده، درباره این مسائل با روس ها جدی بحث کنیم». گویا اما روس ها هم بیدی نیستند که از تندباد و توفانِ «مک مستر»ی به اندامشان لرزه  بیفتد!  چون وزیر خارجه شان– سرگئی لاوروف – در واکنش به سخنان ژنرال با خونسردی می گوید:«رئیس جمهور آمریکا گفته درصدد برقراری رابطه خوب با روسیه است و ما هم آماده هستیم. مسکو در قبال آمریکا با توجه به سخنان ترامپ تصمیم می گیرد، نه با توجه به حرف های مشاور وی...» ... و این واکنش یعنی: فعلاً شما حرف نزن، آقای ژنرال!

«خان شیخون» کار خودش بود

همه ماجرا اما همین ژست های نظامی گری نیست. «مک مستر» اگر پایش بیفتد و لابد برای انجام مأموریتهای امنیتی و نظامیِ محرمانه اش، می تواند درقامتِ یک دیپلمات غیرنظامیT سفرهای دوره ای به منطقه راه بیندازد و با حضور در افغانستان، هند و پاکستان وانمود کند، در حال رایزنی دیپلماتیک برای مبارزه با تروریسم است.

گرچه ژنرال، سنگ مبارزه با داعش و تروریسم را خیلی بر سینه می زند و رسانه های آمریکایی نیز می خواهند به مخاطبان شان چنین القا کنند که او یک نظامی روشنفکر، مستقل و متفاوت است. شاید با همین نیت است که مجله تایم، یک روز نام او را در فهرست 100 چهره بانفوذ جهان می گذارد و روز دیگر هم از او به عنوان معمار ارتش نوین آمریکا یاد می کند. در ادامه، رسانه های دیگر هم به میدان می آیند و او را « جنگجوی متفکرقرن 21 ارتش آمریکا» لقب می دهند.

با این همه، نمی شود از این سخنِ «رابرت دیوید استیل»-مأمور بلندپایه و پیشین سازمان «سیا»- بی تفاوت گذشت، آن جا که در یک تحلیل می نویسد: « از منابع آگاه باخبر شده ام که حمله شیمایی به «خان شیخون» به وسیله سناتور جان مک کین و جان برنان- رئیس پیشین سیا- و مشاور امنیت ملی ترامپ- ژنرال هربرت مک مستر- برنامه ریزی شد».