رفتارشناســی در هر حوزه ای قواعد و تفاسیر تخصصی خود را دارد و بی تردید رفتار شناسی دیپلماتیک یا همان دیپلماسی رفتار سیاسی ســرآمد تمام رفتارشناسی هاست، چنان که در بیــن عامه نیز تمام ایــن تعاریف در واژه «سیاستمدارانه» خلاصه می شود. از سوی دیگر و بر مبنای همین علم پیچیده رفتارشناسی سیاسی حکومت ها مورد نقد و بررسی قرار می گیرند و به طور خلاصه وقتی مجموع رفتارهای حاکمان و طراحان فکری یک حکومت در بخش هــای گوناگون مورد تحلیل قــرار می گیرد، قدرت آن حکومت در هر عرصه ای مشخص می شود. با این توضیح مختصر اگــر نگاهی به مجمــوع رفتارهای حاکمان آل ســعود بیندازیــم، خواهیم دید در هیچ حــوزه ای خبری از بنیان های فکری تعریف شده نیست و عملکرد آن ها صرفا برای بودن و حضور بوده است. رخدادهای روزهای اخیر در عربســتان نشــان داد تنهــا افتخار سیاســی این کشور دوستی با شیطان بزرگ اســت و این دوستی مایه مباهات پادشاهانی است که واژه هایی چون دموکراسی، انتخابات و گفتمان سیاسی برایشان بی معناست.

آنچه مســلم اســت، به باور آنــان به رقص درآوردن شــیطان زیر پرچم تفرقه، آن هم با شمشیری در دســت، یعنی رسیدن به یک جایگاه ویژه بین المللــی، اما با اندکی تأمل و بی هیچ پشتوانه تحلیل سیاسی می بینیم آنچه همین بظاهر دوستان را کنار یک سفره نشانده، فقط ولخرجی های بی حساب و کتاب میزبان بوده و دوســتی شکل گرفته براساس یک ایدئولوژی فکری یا همان قدرت سیاسی بین المللی کشور میزبان نبوده است. از سویی حتی می بینیم اندک اظهارنظر همین میزبان دســت و دلباز در میــان نزدیک ترین همسایگانش هم خریدار ندارد، به تعبیر ساده تر گویا حاکمان ســعودی بــرای آنکه در عرصه بین الملل شنونده ای پیدا کنند که حرف هایشان را تنها گوش بدهد، باید میلیاردها دلار هزینه کنند و صد البته می دانند بدون دلارهای نفتی هیچ چیزی برای عرضه در مجامع بین المللی و حتی منطقه ای ندارند.

البته نبایــد از حق گذشــت، همین خوش نشین های بی گفتمان یک چیز را خوب انجام می دهند، اینکــه باز هم فقط با اتکا به ثروت خــود یک دنیا را ناامن کنند و به بردگان بی فکرتر از خودشــان آن قدر پول بدهند که از سر مستی شیطانی به آدمکشی دست بزنند. ایــن پادشــاهان پوشــالی تنهــا می توانند هزینه ســنگین خونریزی لشکریان رهبران جامدالفکــری همچــون ابوبکر بغــدادی را بپردازند که گفتمانی جز تفرقه نیاموخته اند. با ایــن وصف می توان نتیجه گرفت، حاکمان سعودی دیگر از خود فریبی دست برداشته اند و باور کرده اند در میان قدرت های سیاســی جهان و بویژه منطقه چیزی برای بیان و بالیدن ندارند و حتی عقب مانده ترین قبایل بشری هم رغبتی برای اعلام دوستی با آن ها ندارند.

برهمین اســاس تنها به کمک ثروتشان که همــان ثروت مادی اســت، آدم هایی را اجیر می کنند که برای خواسته هایشــان بجنگند و بیشــتر پــول می دهند تا بــه بهانه خرید بیشتر، همکلام آن هایی باشند که مرگ افزار می فروشند و خلاصه اینکه پول خرج می کنند تا عکس یــادگاری بگیرند، چــون می دانند سهمشان از دیپلماسی بین المللی فقط چند قطعه عکس است و دیگر هیچ... و کلام آخر اینکه شــاید تنها جمله صادقانه ترامــپ در زندگــی اش تجســم واقعی این حکومت است که ســعودی ها گاو شیردهی هســتند که با تمام شدن شیرشان سربریده خواهند شد.