هنگامه طاهری: سید محمد دارابی یکی از اهالی همین روستا در این مورد به خبر نگار ما می‌گوید: نه آب آشامیدنی داریم نه آب غیر شرب برای شست وشو. فقط چاه داریم که آب آن هم با پمپ توسط مجموعه توس کشیده می‌شود و برای روستاییان آبی نمی‌ماند.

یکی دیگر از اهالی عنوان می‌کند: ظاهراً آب شهری و روستایی با هم دچار اختلاف شده‌اند. ما هم هر جا می‌رویم که مشکل آب روستا را حل کنیم، موفق نمی‌شویم.

دیگری نیز بیان می‌دارد: آب روستایی به ما جواب نمی‌دهد. به ما می‌گویند، جزو شهر شده‌اید. اگر جزو شهر شده‌ایم، چرا شهرداری برای ما کاری نمی‌کند؟ چرا پارک نداریم؟ چرا این قدر می‌گوییم، دور قبرستان را دیوار کنید، کسی گوش نمی‌دهد؟ وقتی برای گرفتن حقمان در مورد آب روستا پیگیر می‌شویم، آن وقت جزو شهر هستیم؟!

دیگری ادامه می‌دهد: برای حل مشکل مان به هر اداره‌ای که می‌رویم، ما را به جای دیگر ارجاع می‌دهند. دست آخر هم می‌گویند، داریم روند اداری را اجرا می‌کنیم.

 یکی دیگر می‌گوید: زمستان‌ها وضع آب بهتر است، اما دو سال است که تابستان اصلاً آب نداریم.

اسلامیه؛ شهر یا روستا؟

همیشه وقتی یک روستا جزو شهر می‌شود، انتظار می‌رود که وضع آن بهتر از قبل شود، اما از وقتی بلوار پردیس به روستای اسلامیه رسیده، مشکل این روستا دو چندان شده. تا مسئولان با هم کنار بیایند که کدام یکی مسئول کدام کار شده‌اند، تا مردم روستا متوجه شوند که برای کدام کار باید به کدام اداره مراجعه کنند، مدت‌ها طول می‌کشد.

حالا مردم اسلامیه نمی‌دانند، مشکل پیش آمده دقیقاً از چه طریقی قابل حل است. فقط می‌دانند که آب ندارند.

البته اینکه می‌گویند، مسئولان ما را پاسکاری می‌کنند، درست است، ولی نه به آن صورتی که آن‌ها متوجه شده‌اند. در واقع وجود آثار تاریخی و ناهماهنگی بین میراث و آبفا منجر به ایجاد مشکل برای مردم اسلامیه شده است.

ناهماهنگی

مدیر مجموعه توس در این مورد می‌گوید: ما آنجا دو حلقه چاه داریم و این دو چاه در اختیار مجموعه توس است. در حالی که آب روستاها از چاه‌های ما تامین می‌شود. ضمن اینکه این چاه‌ها باید دوباره ساماندهی و حفاری و اصطلاحاً کف کشی شوند تا ظرفیت آب بیشتر شود.

زهره وندی اظهار می‌دارد: الآن حجم هر کدام ازآن دو حلقه چاه چهار لیتر در ثانیه است در حالی که باید ۲۵ لیتردر ثانیه باشد.

با این حال مدیر مجموعه توس می‌افزاید: داریم با آبفا صحبت می‌کنیم که آب شهری وارد روستای اسلامیه شود. منتهی چون آنجا یک عرصه تاریخی است، می‌بایست آبفا از ما استعلام می‌کرد که خط لوله آب از کجا عبور کند در حالی که این هماهنگی انجام نشد و ما مجبور شدیم، پروژه را متوقف کنیم.

وی ادامه می‌دهد: ما قبلاً به آن‌ها گفته بودیم که احتمال دارد، این مسیر به آثار تاریخی بخورد. بنابراین الآن داریم از پژوهشگاه باستان شناسی مجوز می‌گیریم که مسیر پیشنهادی آبفا را گمانه زنی کنیم. اگر این گمانه‌ها به آثار بخورد، مجبورند، مسیر دیگری را امتحان کنند.

وی همچنین خاطرنشان می‌کند: در این خصوص ما مسیری را از داخل یک لوله ۱۶۰ که از قدیم در این منطقه کشیده شده به آن‌ها پیشنهاد دادیم که از کشف رود کشیده شده تا انتهای روستاهای اسلامیه و توس علیا و توس سفلا.

او اذعان می‌دارد: اگر حفاری آن‌ها به آثار لطمه نزند، خط لوله آب شهری وارد مسیر پیشنهادی خودشان می‌شود و مشکل آب روستای اسلامیه هم حل می‌شود، اما آنچه الآن این روستا را دچار مشکل آب کرده، استفاده از آب چاه توسط مردم روستاست. آن هم چاهی که متعلق به مجموعه تاریخی توس است. در واقع این مردم روستا هستند که از آب آرامگاه توس استفاده می‌کنند، اما به محض اینکه مجوز گمانه زنی را بگیریم، پژوهش‌ها درباره تأثیر حفاری بر آثار تاریخی شروع می‌شود.

 وی یادآور می‌شود: درست است که مردم می‌گویند، دو سال است که دچار مشکل بی آبی شده‌اند، اما آب شهری دو سال پیش که به آنجا نیامده؛ تازه آمده و به اول کشف رود رسیده است.

او تصریح می‌کند: اگر آبفا از ما طرح را استعلام می‌کرد، ما هم روی طرح کار می‌کردیم، اما زمانی که از اجرای طرح مطلع شدیم و پروژه را متوقف کردیم،گفتند ما طرح و اجرا را با هم انجام می‌دهیم.

زهره وندی می‌افزاید: به هر حال آثار باستانی، ثروت ملی است و متعلق به همه مردم و اگر آن را از دست بدهیم، برگشت ناپذیر است. بنابراین حفظ آن جزو حقوق همه مردم است. با این همه برای رساندن آب به مردم تلاش خودمان را می‌کنیم اما اثر تاریخی را نمی‌توانیم از بین ببریم.

به گفته زهره وندی طول لوله ۱۶۰ بیش از ۱۲۰۰ متر از کشف رود تا انتهای روستاهای پشت آرامگاه است.