در کشور ما اگر چه در سالیان اخیر توجه به بزرگ‌ترین سرمایه خدادادی یعنی محیط زیست، پررنگ‌تر شده اما همچنان با آنچه که بایسته و شایسته است فاصله زیادی داریم. ارزش مادی و معنوی محیط زیست را به هیچ وجه نمی‌توان با طلای زرد یا سیاه مقایسه کرد چرا که نه تنها اقتصاد کشور ما می‌تواند از منافع بزرگ این سرمایه خدادادی بهره‌مند شود، بلکه سلامت ما و نسل‌های آینده به سلامت محیط زیست گره خورده است. بخصوص که کشور زیبای ما از مواهب ویژه طبیعی و تنوع چشمگیر در حیات جانوری برخوردار است که کمتر در یک کشور جمع می‌شود و این همه، نیاز به نگاهبانی و حفاظت دارد و البته که می‌توان از آن بهره‌های اقتصادی بزرگی هم برد.

یکی از ارکان اصلی این حراست و حفاظت از محیط زیست، به توانایی و نیز توانمندسازی قشر تلاشگر و کم‌توقعی بستگی دارد که آنان را با نام «محیط‌بان» می‌شناسیم. اگرچه در سالیان اخیر به یاری رسانه‌ها، محیط‌بانان عزیزمان تا حدودی از محاق غربت بیرون آمده‌اند و جایگاه حرفه‌ای آن‌ها، ارزش والای کارشان و البته مشکلات فراوانشان بیشتر مورد اشاره قرار گرفته است اما این گروه مظلوم، همچنان با مشکلات بزرگ دست به گریبان هستند.

مشکلات مادی محیط‌بانان، خلأهای قانونی در حمایت از آنان در برابر متجاوزان به حریم محیط زیست، کمبود شدید شمار محیط‌بانان برای عرصه‌های حفاظت شده در کشور و سرانجام به‌روز نبودن امکانات و تجهیزات این پاسداران جهادگر طبیعت، از مهم‌ترین مشکلاتی است که در این سالیان قول برطرف شدن آن داده شده و حرکت‌هایی هم در این مسیر انجام شده اما همچنان به نقطه مطلوب نرسیده‌ایم.

در همین زمینه معاون حقوقی و امور مجلس سازمان حفاظت محیط زیست از درخواست این سازمان از رئیس مجلس برای تسریع در مراحل رسیدگی به لایحه حمایت از محیط‌بانان و جنگلبانان خبر داده است که خبر خوشحال کننده‌ای است. این لایحه در اردیبهشت ماه سال جاری، توسط رئیس‌جمهور به مجلس شورای اسلامی تقدیم شد.

بدون شک توجه مجلس شورای اسلامی به مشکلات پاسداران سبزپوش محیط زیست یکی از شرط‌های اصلی سلامت و زنده ماندن گران‌قیمت‌ترین سرمایه خدادادی این سرزمین یعنی محیط زیست است.