قدس آنلاین، گروه استان ها- حدیث کریمی: جواد حردانی که از ۱۶ سالگی زیر نظر مرحوم غلامرضا فهیمی پای در چمن سبز گذشته از فراز و نشیب های دوران ورزشی خود می گوید، دورانی که از چمن سبز شروع و اکنون به پیست دوومیدانی رسیده است. در این دوران از کمبودها بهترین استفاده را برده و اکنون با کارنامه درخشان ورزشی خود به عنوان یکی از اسطوره های دوومیدانی جانبازان و معلولان خوزستان و ایران به شمار می آید.

قهرمان المپیک در آتن در گفت و گو اختصاصی با خبرنگار قدس آنلاین با اشاره به این که ورزش را با رشته فوتبال هفت نفره آغاز کرده است، اظهار می دارد: بعد از آن سال ۸۰ بود که به تیم ملی دو و میدانی دعوت شدم و از همان سال تا کنون در خدمت تیم ملی هستم.

وی بابیان این که دو و میدانی دارای ۲۶ ماده است، می افزاید: از همان اوایل رشته های  پرتاب دیسک، وزنه و نیزه را برای فعالیت انتخاب کردم ولی تخصصم روی پرتاب دیسک بود. خدا را شکر  در این ماده توانسته ام عناوین خیلی خوبی از جمله دو طلای المپیک، نزدیک به ۱۵ مدال طلا، نقره و برنز جهانی کسب کنم.

مسابقات آتی نیزه پرتاب می کنم

جواد حردانی ادامه می دهد: اکنون حدوداً پنج یا شش سال است که باید قانون (ipc) اجرا شود که طبق آن، ماده تخصصی من حذف شد و در پارالمپیک ۲۰۱۶ برزیل ماده پرتاب نیزه را انتخاب کردم. در حال حاضر نیز در پرتاب وزنه در حال فعالیت هستم ولی در مسابقات آسیا جاکارتا و پارالمپیک ۲۰۲۰ ترکیو، در پرتاب نیزه شرکت خواهم کرد.

دارنده مدال نقره جهانی لندن ۲۰۱۷ در پاسخ به این سوال که آیا تغییر رشته در رکوردزنی و کسب مدال، برای شما مشکلی پیش نمی آید؟ می گوید: همه چیز بستگی به خودمان دارد اگر واقعا خوب کار و تلاش کنیم و همچنین حمایت مسئولان را هم داشته باشیم، مطمئنا می توانم به مدال طلای پارالمپیک و چه بسا مسابقات آسیایی جاکارتا نیز دست پیدا کنم و بازهم افتخارآفرینی کنم.

حردانی در توصیف رشته ورزشی خود نیز عنوان می کند: اعتقاد دارم ورزش قهرمانی زجر، بدبختی و فلاکت دارد ولی ورزش در هر شرایط خوب است؛ ورزش همگانی نیز برای سلامت خوب است. به هر حال ورزش در بعد حرفه ای آسیب هایی را هم در بردارد ولی شیرینی ورزش حرفه ای این است که با ریاضت کشیدن بتوانیم در میادین مختلف بین المللی مدال کسب کنیم.        

دارنده مدال برنز مسابقات پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو در ارتباط با مسابقات اخیر نیز اظهار می دارد: مسابقات جهانی لندن هفته گذشته به اتمام رسید. تیم ملی ملی کشورمان با ۲۰ ورزشکار در این رقابت ها شرکت کرد که از استان خوزستان من و هاشمیه متقیان حضور داشتیم.

حردانی همچنین به بحث تغییر ماده ها که انجام شد، اشاره کرده و می گوید: با این تغییر ما نتواستیم به مدال طلا برسیم. مطمئن باشید اگر این تغییر ماده انجام نمی شد باز هم خود من شخصا طلا را می گرفتم. من در پرتاب وزنه موفق شدم بعد از رقیب استرالیایی خود، عنوان نایب قهرمانی را به دست آورم.

هزینه، وقت و حمایت برای کسب مدال از سوی مسئولان نیاز است

وی در ادامه با اشاره به این که در رقابت های جهانی لندن رکورد خیلی خوبی را به ثبت رساندم و همیشه اعتقاد دارم که مدال برنزم باید تبدیل به نقره و نشان نقره به گردن آویز طلا تبدیل شود، تاکید می کند: ما تا این جا آمده ایم از این به بعد باید مسوولان زحمت بکشند. مسوولان باید برای ما هزینه کرده و وقت بگذارند و اگر واقعا به دنبال مدال هستند باید به این مهم اهمیت دهند.
دارنده مدال نقره جهانی پرتاب وزنه لندن افزود: اگر مسوولان به فکر ارتقا رنگ مدال و پیشرفت ورزش ما هستند و جایگاه استان خوزستان در رده بین المللی برای شان مهم است باید حمایت کنند.

حردانی در پاسخ به این سوال که آیا بعد از بازگشت از رقابت های جهان اخیر، مسولان از شما تقدیر داشتند؟ عنوان می کند: ما خودمان دیگر خسته شده ایم و چقدر بگوییم که ما نیاز به حمایت داریم؟

تغییر مدیریت باعث تحول اساسی در ورزش خوزستان

وی می افزاید: افشین حیدری در این ۴ تا ۵ ماهی که مدیرکل ورزش وجوانان استان شده، باعث تحول اساسی در وزرش شده است. بودجه خوبی به هیات ورزش های جانبازان و معلولان تزریق کرده و ان شاء الله ما بتوانیم جواب اعتمادی که به ما داشته است را بدهیم و در مسابقات آینده با دست پر از میدان برگردیم.

حردانی اضافه می کند: ورزش ما یک ورزش کاملا اختصاصی است و باید وسایل تخصصی در اختیار ما باشد تا بتوانیم به راحتی کار کنیم.

وی ادامه می دهد: اکنون اگر بخواهم پرتاب نیزه کار کنم، به پیست نیاز دارم و باید حداقل ۵۰ تا ۶۰ متر پیست باشد که ما بتوانیم در آن مکان پرتاب کنیم؛ پرتاب نیزه نیز باید در زمین چمن انجام شود، چرا که در غیر این صورت نیزه می شکند.

پرتابگر معلول خوزستانی می گوید: هر نیزه تخصصی که من در حال کار کردن با آن هستم، حداقل ۵ میلیون تومان هزینه اش است و نه هیات توان مالی تهیه آن را دارد و نه این که در کشور از آن داریم.

اگر امکانات اولیه ورزش دوومیدانی نباشد، نمی توانم کار کنم

حردانی عنوان می کند: خود من اگر همین امکانات اولیه که پیست، روشنایی و زمین چمن است را نداشته باشم، نمی توانم کار کنم و اگر قرار است که این امکانات را در اختیار ما قرار ندهند، به ما اطلاع دهند تا از ورزش کناره گیری و تعطیلش کنیم؛ یا این که به استان ها یا کشورهای دیگری برویم. جواد حردانی ۱۶، ۱۷ سال است که در خدمت تیم ملی بوده و در این مدت توانسته است، ۴۰ مدال جهانی، آسیای و المپیک برای کشور و خوزستان کسب کند، پس باید چنین امکاناتی در اختیار من و دیگر ورزشکاران قرار بگیرد.

بی توجهی به کسب مدال از سوی مسئولان شهرستان اهواز

حردانی در ارتباط با مسئولان استانی و شهرستان اهواز نیز عنوان می کند: سال گذشته از مسابقات پارالمپیک ۲۰۱۶ برزیل که برگشتیم فقط همان جایزه ای که فرامرز کیانی زاده، مدیرکل سابق اداره کل ورزش وجوانان استان برای ما در نظر گرفته بود را گرفتم و دیگر هیچ یک از مسئولان شهری مثلا شهرداری، پاداشی برای ما در نظر نگرفت. چرا شورای شهر از ما تقدیر نکرد، در حالی که در مصوبه آن تقدیر از قهرمانان وجود دارد؟ شواری شهر اصلا از ما حمایت نداشت.

ورود مسئولان به صحنه و حمایت از ورزشکاران قهرمان

وی می گوید: وقتی خودمان را با استان لرستان مقایسه می کنیم و می بینیم که این استان در حال حمایت از ورزشکاران خود است ولی استانی همچون خوزستان که دارای این همه پتانسیل اقتصادی، سیاسی و غیره است، حمایتش در حد صفر بوده است، واقعا ناراحت می شویم. نمی دانم مشکل کجاست. مسئولان باید وارد صحنه شوند و از ما حمایت کنند تا بازهم برای استان خوزستان و کشور افتخار آفرینی کنیم.

حردانی در پاسخ به این سوال که حامیانش تا به این جا چه کسانی بوده اند؟ اظهار می کند: در کسب این موفقیت ها از پدر و مادرم تا آن نگهبان درب استادیوم، همه برای من زحمت کشیده اند. اگر حمایت های دوستان، مریبان و خانواده ام نباشد، اصلا نمی توانم قهرمان شوم ولی خدا را شکر می کنم که توانستم در این ۱۶ و۱۷ سالی که در خدمت شان بودم، برای کشور و استان عناوین خوبی کسب کنم.  

تا چه زمانی باید از خود هزینه کنیم!

وی با بیان اینکه اکنون ورزش قهرمانی از همه نظر سخت است، می گوید: خود من به طور مثال هر ۵ یا ۶ ماهی یک کفش تخصصی پرتاب نیزه تهیه می کنم و این کفش ها در کشور خودمان هم نیست و ما باید از کشور ترکیه یا آمریکار خریداری کنیم، ضمن این که هزینه این کفش یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است و ما باید تا چه زمانی این هزینه ها را از جیب خودمان پرداخت کنیم؟

نیازمند توجه در حد سرآمدی خوزستان درکشور هستیم

حردانی با بیان این که قبول دارم به ما پادادش و جایزه می دهند، می گوید: ولی واقعا دوست دارم که مسوولان استان مثل استان های دیگر به ما نگاه کنند و ما چیز زیادی از آن ها نخواستیم.  اکنون تنها مدیرکل ورزش وجوانان خوزستان از ما حمایت کرده و هیچ کسی حامی ما نیست.

وی با بیان این که  اکنون کار مند حفاری ایران هستم، می افزاید: در بحث مرخصی که پیش می آید خیلی با من همکاری دارند و اگر یک مدیر غیرورزشی داشتم، مطمئنا برای گرفتن یک مرخصی و شرکت در مسابقات باید سختی بسیاری را متحمل می شدم. همچنین از بهمنی، مدیرعامل شرکت حفاری ایران، حسینی و حقیقی و همچنین نجفی مدیرعامل باشگاه فرهنگی ورزشی ملی حفاری به خاطر حمایت هایشان تشکر و قدردانی می کنم.

حمایت برای طلایی کردن مدال

این پرتابگر معلول خوزستانی می گوید: سه سال دیگر تا مسابقات پارالمپیک باقی مانده است وهمه  باید حمایت کنند که بتوانیم بهترین رنگ مدال را که طلایی است، کسب کنیم.

وی با اشاره به این که اکنون روسای هیات ها همه به صورت افتخاری در حال فعالیت هستند، اظهار می کند: روسای هیات های ورزش که من می شناسم، همه در ادارات خود پست های خیلی خوبی دارند و می توانند خیلی راحت کنار بکشند و بگویند به خاطر چه چیزی این همه دردسر داشته باشیم ولی پای کار مانده اند.

حردانی ادامه می دهد: مهرداد شیروانی، رییس هیات ورزشی های جانبازان و معلولان خوزستان، خیلی راحت می تواند  از ریاست هیات کنار بکشد و برای خود دردسری درست نکند ولی اکنون  بدون هیچ چشم داشتی حضور دارد، باید حمایت شود و نباید برای مبلغ ۱۰ تا ۲۰ میلیون تومان تیمش از حضور در مسابقات جا بماند یا به خاطر یک پیست ورزشی که متعلق به دو و میدانی است یا نورافکنی که همیشه خاموش بوده و در این ۵ و ۶ سال دیگر خودم هم از دعوا بر سر پیست خسته شده ام، عذاب و سختی بکشد.

مشکل پیست دو و میدانی باید برای همیشه حل شود

حردانی اظهار می کند: مسئولان ورزش برای پیست دو و میدانی یک بار بیاند و برای همیشه این موضوع را حل کنند  که ما هم استفاده کنیم. ما در ورزشگاه حافظیه شیراز، لرستان و ورزشگاه آزادی تهران تمرین کرده ایم و هیچ مشکلی نداشته ایم ولی اکنون در اهواز یک پیست است که همیشه مشکل و دردسرساز بوده است. باید بدانیم این پیست متعلق به همه است و مربوط به شخص نمی شود و امیدوارم با مدیریت جدید افشین حیدری این مشکل یک بار برای همیشه حل شود.