به گزارش قدس آنلاین، وزارت اقتصاد روسیه با کمک کارشناسان و متخصصان دانشگاه‌های سراسر روسیه سازوکار تحریم‌ها را در  ۷۰ سال گذشته که بر کشورها اعمال شده است را بررسی کردند.

در این گزارش آمده است بدترین مسئله‌ای که می‌تواند در «جنگ تحریم» رخ بدهد، قطع ارتباط این کشور از سیستم سوئیفت بین‌بانکی و نیز ممنوعیت خرید نفت و گاز آن کشور است که این مسئله را ایران تجربه کرد.  

در این گزارش تأکید شده است از سال ۱۹۷۰ آمریکا ۹۵ تحریم بر کشورهای مختلف اعمال کرده است. در همین مدت، اتحادیه اروپا نیز ۳۵ تحریم برای کشورها درنظر گرفته است.  

اتحاد جماهیر شوروی و روسیه در طول این مدت ۷ بار و ۱۶ تحریم از سوی سازمان ملل متحد تحمل کرده‌اند.

معمولاً تحریم‌ها به این دلیل شروع شد که بتواند به عنوان ابزاری سیاسی پس از جنگ جهانی دوم عمل کند. نقطه اوج این تحریم‌ها از سال ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۵ بوده که ۳۴ کشور تحت تأثیر تحریم واقع شدند. در سال‌های اخیر چنین اقداماتی کمرنگ شده، در عوض میزان اسلحه‌ و جنگ افزارها در جهان دو برابر شده است.  

مطالعات نشان می‌دهد که تحریم‌ها اساساً برای کشورهای در حال توسعه اعمال می‌شود که معمولاً ثبات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ندارند. از سال ۱۹۷۰، ۳۲ تحریم بر کشورهای آفریقایی، ۲۰ تحریم بر کشورهای آمریکای لاتین، ۱۶ تحریم بر کشورهای آسیایی و ۱۴ تحریم برای اتحاد جماهیر شوروی و روسیه صورت گرفته است.  

این مطالعات همچنین نشان می‌دهد که تنها یک سوم این تحریم‌ها، نتایج و عواقب بسیار سختی داشته است.  

کارشناسان بر این باورند اگر اجماع جهانی بر تحریم‌ها وجود نداشته باشد، اثری بر کشور تحریم شونده نمی‌گذارد.  

به عنوان مثال تحریم‌های آمریکا علیه کوبا در سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ به دلیل حمایت‌های فعالانه از سوی اتحادیه جماهیر شوروی کاملاً بی‌تأثیر بود اما پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹۹۱، خسارت اقتصادی از تحریم‌ها برای این کشور بسیار بالا بود.

همچنین در تحریم‌های اتحادیه جماهیر شوروی علیه یوگسلاوی در سال ۱۹۴۸ و تحریم‌های آمریکا علیه اتیوپی در سال ۱۹۷۷، تأثیر بر اقتصاد و رفاه اجتماعی این دو کشور به لطف حمایت‌های مالی از سوی دیگر کشورها مثبت بود.  

مطالعه وزارت اقتصاد روسیه با جزئیات نشان می‌دهد که چگونه تحریم‌ها به اقتصاد کشورهایی مانند چین، کوبا، آفریقای جنوبی، سوریه، عراق و ایران تأثیر گذاشته است.  

از نگاه مقامات روسی، سازوکار تحریم و عواقب آن درباره ایران به عنوان بدترین سناریو می‌تواند مطالعه شود.  

براساس این گزارش، اقتصاد ایران و روسیه هر دو وابسته به صادرات نفت است و علاوه بر آن، خصلت ضدآمریکایی در دهه‌های اخیر بین این دو کشور مشابهت دارد، به ویژه این ویژگی ضدآمریکایی پس از جدایی کریمه از اوکراین شدت بیشتری گرفته است.  

به موازات این ویژگی‌های ضدآمریکایی در دو کشور، وزارت امورخارجه روسیه پیشنهاد کاهش وابستگی به دلار را مطرح کرد و ایران هم اخیراً این پیشنهاد را پذیرفت و همچنین ایران شروع کرد به توافقات دوجانبه با کشورهایی که به ویژه در لیست سیاه آمریکا قرار دارد، به ویژه کشورهایی مانند سوریه، پاکستان، افغانستان و  عراق.

در سال ۲۰۱۳ مبادلات تجارت خارجی ایران گرایش دوباره به سمت کشورهای آسیایی داشت که سهم‌شان در صادرات ایران بیش از ۹۰ درصد است و در این میان، سهم تجارت با اروپا و آمریکای جنوبی و کشورهای آمریکای جنوبی و شمالی تنها ۳ درصد است.  

براساس این گزارش، کل خسارتی که اقتصاد ایران از سال ۱۹۹۵ یعنی زمانی که آمریکا نخستین با تحریم‌ها را درباره توسعه برنامه های هسته‌ای ایران اعمال کرد حدود ۱۷۰ میلیارد دلار بوده است.  

بلومبرگ هم در این زمینه می‌نویسد ایران هم که از بزرگترین تولیدکنندگان نفت جهان است روزانه ۱۳۳ میلیون دلار از درآمد خود را به واسطه تحریم‌های بین‌المللی از دست می‌دهد.  

صندوق بین‌المللی پول (IMF) هم گزارش داد که تحت‌تأثیر تحریم‌ها در سال ۲۰۱۲ نرخ شد اقتصاد ایران به ۰.۴ درصد کاهش یافت. تا مارس ۲۰۱۳ بیش از ۶ هزار شرکت ایرانی که تقریباً ۶۷ درصد کل شرکت‌ها را شامل می‌شد، در آستانه ورشکستگی قرار گرفتند.

دو تأثیر بسیار منفی در اقتصاد ایران بنا بر آنچه که کارشناسان تأکید دارند، بسته شدن سوئیفت به روی بانک‌های ایرانی و ممنوعیت خرید نفت و گاز توسط اتحادیه اروپا و کشورهای آمریکایی بود که در نتیجه آن در سال ۲۰۱۳ تولید ناخالص داخلی (GDP) ایران ۶.۶ درصد کاهش یافت.

تحریم علیه سیستم بانکی حجم مبادلات تجاری ایران را تا ۳۰ درصد کاهش داد. تورم بسیار افزایش یافت و در فاصله مارس ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ به ۳۰ درصد رسید که بدترین شاخص در تاریخ این کشور محسوب می‌شد و در همان زمان قیمت مواد غذایی ۶۰ درصد بالا رفت. از اواسط ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ نرخ بیکاری به ۲۵ درصد رسید و در اوایل ۲۰۱۴، ۴۴ تا ۵۵ درصد جمعیت ایران در زیر خط فقر بودند.  

این تحریم‌ها همچنین باعث شد که صنعت خودروی ایران تضعیف شود، در حالی که این صنعت خودرو برای این کشور اهمیت زیادی پس از بخش نفت دارد.  

در سال ۲۰۱۱ صنعت خودرو ۱۰ درصد تولید ناخالص داخلی ایران را تشکیل می‌داد که یک میلیون کارگر در این صنعت مشغول بودند.  

در سال ۲۰۱۱ واردات تجهیزات و لوازم خودرو ممنوع شد. در سال قبل از تحریم، ایران یک و نیم میلیون خودروی جدید تولید کرد که یک سال پس از آن (پس از تحریم) این رقم به ۸۰۰ هزار خودرو کاهش یافت.  

وزارت اقتصاد روسیه همچنین درباره خسارتی که به خود تحریم‌کنندگان وارد شده است هم می‌نویسد.  

براساس این گزارش، تحریم‌ها علیه ایران خسارت جدی به آمریکا و اتحادیه اروپا هم وارد کرد.  

براساس ارزیابی‌های شورای ملی ایران ـ آمریکا از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۲ آمریکا به واسطه تحریم‌های ایران ۱۷۵ میلیارد دلار از ظرفیت صادراتی‌اش کم شده است.  

براساس بخش تجارت آمریکا، تحریم‌های ایران باعث کاهش یک میلیارد دلاری درآمد صادراتی و کاهش ۵۵ تا ۶۰ هزار شغل در سال شده است. به عنوان مثال، تنها در سال ۲۰۰۸ (وقوع بحران مالی) تحریم‌های ایران باعث از دست رفتن ۲۵۰ هزار شغل در آمریکا شد.  

تحریم‌ها علیه ایران همچنین خسارت جدی به کشورهای اتحادیه اروپا وارد کرد. در فاصله سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۲ میزان از دست رفتن درآمدهای آلمان از تحریم‌های ایران به رقم ۲۳.۱ میلیارد دلار رسید. همچنین خسارت برای ایتالیا به ۴۲.۸ میلیارد دلار و فرانسه ۳۴.۲ میلیارد دلار رسید.

و همچنان جنگ تحریم‌ها ادامه دارد.