قدس آنلاین- متأسفانه در کشور ما به دلیل بازی‌های هر روزه سیاسی و رقابت‌های انتخاباتی و گروهی بسیاری از موضوعات یا مغفول واقع می‌شود یا بازیچه دست سیاست بازان قرار می‌گیرد.
یکی از این مباحث، موضوع حصر سران فتنه است که عده‌ای سعی می‌کنند آن را به دلیل اعتراض آن‌ها به انتخابات جلوه دهند در حالی که حصر ۱۸ ماه بعد از انتخابات رخ داد و در عمل ربطی به موضوع انتقادات و اعتراضات انتخاباتی (که البته هم نادرست بود و هم راه ناصوابی برای بیان آن انتخاب شده بود)، نداشت.
واقعیت این است که حصر آقایان موسوی و کروبی بیست و پنجم بهمن سال ٨٩ انجام شد؛ یعنی حدود ۲۰ ماه پس از شروع فتنه ٨٨ و حدود یک سال پس از تقریباً فروکش کردن آن. توجه به این تاریخ‌ها ما را به این واقعیت رهنمون می‌کند که علت اصلی حصر، حوادث سال ٨٨ نبود؛ نکته‌ای که از سر غفلت یا تعمد مغفول گذاشته می‌شود! حال پرسش اینجاست که پس علت حصر چه بود؟
دی سال ٨٩، تحولات منطقه شمال آفریقا و جریان بیداری اسلامی از تونس شروع شد و به سرعت به مصر رسید و بهمن همان سال، مصر شاهد اوج بحران خود بود. آقایان موسوی و کروبی با سوءاستفاده از این شرایط و بعد از آنی که کشور داشت تازه آرامش خود را بازمی‌یافت، صدور بیانیه‌ها را از سر گرفتند و برگزاری تجمع به بهانه تحولات منطقه را خواستار شدند.
نظام با توجه به سابقه و حوادث تلخی که تازه پشت سرگذاشته بود، چه باید می‌کرد؟ آیا باید اجازه می‌داد کشور دوباره شاهد آشوب و هرج و مرج شود و بار دیگر هزینه‌های جانی و مالی به مردم و کشور تحمیل گردد؟ آیا اگر مسئولان کشور در این باره سهل‌انگاری می‌کردند، شرایط ما در این سال‌ها حداقل مثل سوریه نبود؟
چندی پیش مهدی فضایلی در یادداشتی در این باره با اشاره به مطالب فوق دراین خصوص نوشت: فتنه ٨٨ که حماسه ٩ دی، نقطه پایانی بر آن و شروع بازسازی خسارت‌ها بود، از چنان ابعاد متنوعی برخوردار است که پرداختن به همه آن‌ها از پیامدهای اقتصادی و معیشتی و تأثیر منفی بر روند مذاکرات هسته‌ای گرفته تا گسترش ناامنی‌های اجتماعی و امنیتی و امیدوار شدن دشمنان ملت، به صدها ساعت گفت‌وگو و ده‌ها جلد کتاب نیاز دارد.
سعید جلیلی هم در این خصوص گفته است: در آن شرایط شاهد بودیم که بیداری اسلامی در کشورهای عربی شکل گرفته بود، در تونس و مصر و دیگر کشورها و آنچه سبب حصر سران فتنه شد این بود که آنان در بیانیه‌ها و مبارزات خود به صراحت اعلام می‌کردند که می‌خواهند انقلابی کنند نظیر انقلاب تونس علیه بن‌علی و انقلاب در مصر علیه مبارک و همین فتنه‌های جدید سبب حصر آنان شد.
اما گویا عده‌ای علاقه شدیدی دارند که اصل موضوع و بیانیه‌های ساختارشکنانه که می‌توانست کشور را به صحنه درگیری‌هایی شبیه اتفاقات سوریه تبدیل کند را از یاد ببرند.
ولی در واقع موسوی و کروبی به گمان خودشان به دنبال راه انداختن بیداری اسلامی در کشور و تبدیل آن به لیبی و مصر و سوریه بودند و همین علت باعث حصر و محدودیت آن‌ها شد.