قدس آنلاین- هر مضمون شعری دارای دو وجه اصلی است؛ یکی وجه بصری یا عینی آن است که موضوع شعر را دربرمی‌گیرد، دیگری وجه معنایی یا تأویلی آن است که محتوا با درون‌مایه شعر را شامل می‌شود.

در اشعار محتواگرا هردو وجه مذکور توأمان وجود دارد. به‌عبارت دیگر شاعر تأویل موضوع را هم از زوایه دیدگاه خود ارائه می‌دهد. حال آن‌که در اشعار تصویرگرا، شاعر تأویل و معنایابی شعر را به مخاطب واگذار می‌کند و خود را پس از خلق وجه بصری شعر به کنار می‌کشد.

تکثر معنایی و تأویل‌های متعدد شعر حاصل همین امر است، چراکه هر مخاطب بنابر فرامتن خاص خود متن را خوانش می‌نماید و در نتیجه به معنا و تأویل خاص خود می‌رسد؛ خوانشی که لزوماً با خوانش شاعر منطبق نیست.

وجه موضوعی شعر آشکار است. شبی عمیقاً تاریک با چراغ‌هایی روشن. روشنایی‌هایی که تاریکی شب را عمیق‌تر نشان می‌دهد.

وجه معنایی و تأویلی این شعر اما به‌طور کامل حذف شده است و خلق (بله خلق!) آن به خواننده واگذار شده است.

روشن است که در این وضعیت نوعی رابطه دموکراتیک و توأم با احترام متقابل میان شاعر و خواننده برقرار می‌شود و مخاطب از موضع تنگ و تحقیرآمیز دریافت‌کننده بی‌اراده معنا به‌شیوه شعر سنتی رها می‌گردد.

از این‌منظر شعر این شاعر را می‌توان شعری به‌معنای واقعی کلمه نو دانست.

روزهای روی میز ـ فرسا عمران(طاهره خانجانی) ـ فصل پنجم ـ ۱۳۹۶ ـ صفحه ۵۰