قدس آنلاین- گروه استان ها-مریم کروشاوی؛ با تغییر نیازهای جوامع مختلف، در پی آن مطالبه گری ها نیز به همان میزان تغییر پیدا کرده است اما ظاهرا در جوامعی که میل پیوستن به تغییر ندارند کماکان باید نظاره گر دویدن شهروندان آن به دنبال موضوعاتی باشیم که حق طبیعی آن ها به دلیل پرداخت مالیات است. داستان محروم و محرومتر اکنون زمان مناسبی برای خود نمایی پیدا کرده است؛ زمانی تنها برخی مناطق به خود لقب محروم می دیدند اما اکنون محرومیت در سطح استان گسترش یافته و مناطق محرومتر، منتظر فرج، تا شاید نگاه مسئولانی که آن ها را فراموش کرده اند به آن ها معطوف شود و رنگ نونواری را به محل های زندگی خود، ببینند.

​فقدان نیازهای اولیه در مناطق محروم

هرچند که یک استان درگیر درجا زدن یا پسرفت های عملیاتی کردن وعده های از یاد برده مسئولان جهت رفاه حال شهروندان است. با وجود پیش روی ساخت و سازها اما کماکان شهروندان آن حتی ابتدایی ترین خدمات رفاهی را به خود ندیده اند. معابر و خیابان های خاکی که با کوچکترین باران نیز شاهد شنای کودکان در آن ها می شود، پر کردن کپسول های گاز که چند دهه است انجام نمی پذیرد توسط ساکنین این منطقه به فعالیت روزمره تبدیل شده است، بخش کوچکی از زندگی در یک منطقه محروم است.منطقه ۴ یا ۵ کوی مجاهد چنیبه سفلی است که به علت تکرار مکررات بی کفایتی مسئولان و به دست فراموشی سپردن چنین مناطقی، تغییری در شرایط رفاهی و خدماتی آن منطقه مشاهده نمی شود.

گویا شهرداری آن منطقه هنوز باور ندارد در این بخش از حوزه استحفاظی خدمات دهی خود، روز به روز بر شمار جمعیت آن بخش از منطقه کلانشهر اهواز افزوده می شود که نیاز به خدماتی جهت رفاه معیشتی دارند. بماند که این خدمات دهی، امتیاز ویژه برای هر شهردار منطقه به شمار می رود و بماند که چقدر از آن سرباز زده می شود.شرکت گاز نیز وعده های توسعه فعالیت خود را دست هر کدام از مردم داده اما مردم مناطق محروم از این بدقولی گله مند هستند زیرا که بزرگترین مشکل خود را عدم وجود لوله های گاز در خانه های خود می دانند که اکثر خیابان های چنین مناطقی از نعمت گاز بی بهره مانده اند.

مسئولین به جای رسیدگی، مناطق محروم را فراموش کردند

حسین خنفری شهروند ساکن چنیبه سفلی حق طبیعی خود را داشتن مولفه های رفاهی می داند و می گوید که مسئولین باید به مناطق محروم رسیدگی کنند نه اینکه آن ها را به دست فراموشی بسپارند که قطعا داشتن خیابان های آسفالت شده و چراغ های روشنایی خیابان ها و همچنین گاز کشی نیاز ساکنین این منطقه است، بنابراین مسئولین بیشتر از هرکسی می دانند که خیابان های تاریک و آسفالت نشده چه ضررهایی می تواند بر ساکنین و امنیت منطقه برساند.

رفع محرومیت ها، زیرساخت های فرهنگی هستند

بعضا مشاهده شده که برای سرگرمی مردم مناطق محروم و امیدوار کردن آن ها به این جمله که می گوید (یه روز خوب میاد) ایجاد زیرساخت های فرهنگی و ایجاد شرایطی برای بهبود بخش فرهنگی مردم آن منطقه توسط متولیان امر است، غافل از اینکه مردم مواردی که اولویت خود نباشند را به عنوان یک اصل در معیشت خود نمی پذیرند. به قول یک فعال اجتماعی، زمانی که فرزند من پای خود را از خانه می گذارد بیرون و در فاضلاب ایجاد شده رو به روی خانه ام سقوط می کند، یا زمانی که باران ببارد و گل مانع از رفتنش به مدرسه بشود یا خیابانی که باید با نور موبایل در آن قدم زد، در آن زمان با من از ایجاد زیرساخت های فرهنگی صحبت نکنید. شاید بهتر است کمی به حرف او حق بدهیم و پی ببریم اصلی ترین زیرساخت برای ایجاد فرهنگ ابتدا رفع محرومیت ها است.​

تقسیم بندی های گمراه کننده برای سلب مسئولیت از خود

هنوز کسی متوجه این امر نشده که متولیان شهر اهواز چگونه تقسیمات منطقه ای شهری انجام می دهند که پس از تفحص بسیار بازهم در آخر کار، اما و اگر هایی سردر گم کننده باقی می ماند.

در پی جویا شدن از احوال منطقه چنیبه سفلی، به این مسئله پی بردیم که مسئولان شهرداری آن منطقه نیز به دلیل تقسیمات سردرگم کننده و پر پیچ و خم، نمی دانند آن منطقه، جزئی از منطقه ۴ است یا ۵؟ هرچند که ساکنان آن منطقه معتقدند که عضوی از شهرداری منطقه ۴ هستند.

اگر بحث های منطقه ای خان سالاری و تعیین محدوده مرتفع شود مردم می توانند از پاهای فرو رفته در گل و خیابان های بی فروغ و کمرگرفتگی از پس حمل کپسول های گاز، گله کنند شاید فریاد رسی بخواهد به احترام سکوت این همه ساله مردم برای همدردی بایستد.