حجت الاسلام نصرالله پژمان‌فر افزود: به همین دلیل است که با انباشتی از قوانین، کمترین توجه به آموزش و پرورش از ناحیه دولت‌ها صورت گرفته است. جامعه‌ای که خود این جایگاه را حفظ نکرده، با بخشنامه و آیین نامه نمی‌توان آن را حفظ کرد.
وی با اشاره به اینکه در مسائل آموزش و پرورش کشور پیش از اینکه نگاهی به اسناد و قوانین موجود داشته باشیم، باید به اولویت و جایگاهی که این سازمان در جامعه دارد نگاه کنیم، می‌گوید: باور داریم که قانون برای پیگیری مسائل و تعیین اهداف و مسیر نهایت 40درصد راه را نشان می‌دهد و مابقی آن معطوف به اراده‌ای است که باید برای اجرای قانون وجود داشته باشد.
وی می‌گوید:در حوزه نظام آموزش و پرورش، وزارتخانه‌ای داریم که درصد قابل توجهی قوانین، آیین‌نامه‌ها و اسناد بالادستی در حوزه سند ملی، سند تحول بنیادین و حتی در برنامه‌های قوانین پنج ساله برای آن در نظر گرفته شده است، اما آن چیزی که سبب شده در این حوزه همچنان مشکلات وجود داشته باشد، اهمیت ندادن به آموزش و پرورش و جایگاه آن در کشور است. همیشه به این سازمان با نگاهی مصرف کننده و قشری غیرفعال که برای مابقی وزارتخانه‌ها خرج می‌گذارند، نگاه شده است. نتیجه این نگاه اُفت کیفیت آموزش، بی‌انگیزه شدن معلم‌ها، عدم رشد کیفی نظام آموزشی و ده‌ها و صدها مشکلی است که با آن روبه‌رو هستیم.
نظر شما