به گزارش قدس آنلاین، بازی ایران و مراکش نکات فنی بسیاری داشت و می توان چندین روز درباره این بازی و اتفاقاتش صحبت کرد اما بدون شک نگاه فنی اهالی فوتبال و بخصوص آنهایی که بازی در جام جهانیو البته بهترین تیمهای دنیا را تجربه کرده اند برای فوتبال دوستان جذابیت بیشتری دارد.
وحید هاشمیان ملی پوش سابق فوتبال ایران یکی از همان نفرات است. او که مدارج عالی مربیگری را در آلمان سپری کرده صحبتهای قابل تاملی را درباره عملکرد شاگردان کی روش مطرح میکند.
پیروزی ارزشمندی را مقابل مراکش ۲به دست آوردیم.
من تا قبل از این بازی هیچ شناختی از تیم مراکش نداشتم و غیر از بن عطیه و همان بازیکنی که عضو باشگاه سنت پائولی است و دروازه خودشان را باز کرد بقیه را نمیشناختم. شروع بازی برای ما بسیار سنگین بود و انتظارش را نداشتم که به این خوبی بازی کنند. ۲۰ دقیقه اول واقعا نفسگیر بود. بچه ها خیلی خوب دفاع کردند و خوشبختانه حریف هم فرصتهایی را از دست داد. بعد از دقیقه بیست با اینکه باز هم آنها دوندگی زیادی داشتند و درصد مالکیت توپشان ۶۵ به ۳۵ بود و خیلی هم ما را تحت فشار قرار دادند اما هر چه به پایان نیمه اول نزدیک میشدیم شمار حملاتشان کمتر شد.
عملکرد بازیکنان ما را چطور دیدید؟
تلاش بازیکنان ما این بود که بیشتر فضای حرکتی آنها و روزنه های نفوذشان را ببندند. همانطور هم که دیدید آنها تا پایان بازی چارهای نداشتند مگر اینکه از سمت راستشان توسط شماره ۱۸ حمله کنند که البته این بازیکن هم مصدوم شد. بازیکنان ما با اینکه کمتر صاحب توپ بودند اما با بستن فضا و استفاده از ضدحملات قصد نزدیک شدن به دروازه مراکش را داشتند که روی همین تاکتیک سردار آزمون صاحب یک موقعیت عالی گلزنی شد. این فرصت ترسی را برای مراکشیها ایجاد کرد. در نیمه دوم هم وقفه ها و مصدومیتهایی که ایجاد می شد بازیکنان حریف را عصبی میکرد. این موضوع را باید به حساب حرفه ای گری بازیکنان ما گذاشت. اگر چه دروازه بان ما هم یک شانس بسیار خوب را از حریف گرفت. به هرحال داستان اینطور نوشته شده بود که دقیقه ۵+۹۰ خطایی به نفع ما اتفاق بیفتد و مدافع حریف با گل به خودی دروازه شان را باز کند. نوشتن این داستان برای هر نویسنده ای سخت است. من به خرافات اعتقادی ندارم اما به نظرم خدا در این شرایط سخت اقتصادی هدیه ای به مردم ایران داد. این پیروزی مثل بازی با استرالیا و آمریکا بود.
گل قشنگی هم زد.
من اتفاقا در آن لحظه میخواستم ببینم کدام مهاجم ما توانست ۴۵ درجه سرش را بچرخاند و ضربه را بزند.
به موقعیت سردار آزمون اشاره کردید. اتفاقا یکی از سوالهایم درباره همین مساله است. شما خودتان از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال ما هستید؛ به قول فوتبالیها گل نکردن چنین توپی سخت تر از گل کردنش بود.
به نظر من نباید اصلا سردار آزمون را به این شکل قضاوت کرد. اینکه بیرون بنشینیم و درباره بازیکن داخل زمین حرف بزنیم خیلی راحت است. من فکر میکنم سردار ضربهاش را خوب زد. یعنی جهت مخالف را تشخیص داد اما گلر نخوابید و در لحظه آخر از پایش استفاده کرد. البته اگر استپ و حرکت رو به دروازهاش بهتر بود یا ضربه را چیپ و بلند میزد شانس گل شدن توپ بیشتر هم میشد چون معمولا در این موقعیتها دروازه بانها برای مهار توپ اصطلاحا میخوابند.
به هر حال سه گل اسپانیا زد، سه گل هم پرتغال و یک گل هم مراکش اما خوشبختانه ما در پایان روز اول صدرنشین شدیم.
اگر قبل از شروع بازیها چنین معمایی مطرح میشد طرح و رسیدن به پاسخ آن خیلی سخت میشد اما در جام جهانی تیمهایی که ضعیفترند تا حدودی در زمین خودشان بازی میکنند اما تیمهای برتر برعکس. من فکر میکنم در بازیهای آینده ضربات ایستگاهی خیلی تعیین کننده خواهد بود. مثل همین بازی با مراکش، یا بازی پرتغال و اسپانیا و گل رونالدو یا گل اروگوئه به مصر.
دو بازی دیگر با اسپانیا و پرتغال داریم. این دو مسابقه را چطور ارزیابی میکنید؟
ما نباید ناامید باشیم اما باید نگاه واقعبینانهای داشته باشیم. من شخصا به تساوی مقابل مراکش هم راضی بودم. این درست که آنها تیم برتر بودند اما بازیکنان ما هم هوشمندانه بازی کردند. امیدوارم در دو بازی پیشرو بچه ها مثل بازی با مراکش در حد توانشان تلاش کرده و آبرومندانه بازی کنند. بازی با مراکش سنگین بود اما دو بازی بعدی سنگین تر است و فراموش نکنیم که استانداردهای فیزیکی بازیکنان ما با آنها فرق میکند. بازیکنان حرفهای خیلی راحت ریکاوری کرده و به شرایط بازی بعدی میرسند.
نظر شما