به گزارش قدس آنلاین، فوتبال معلم خوبی است. نمی‌دانم بازی ایران و مراکش را دیدید یا نه، عادل فردوسی‌پور کاملاً از استانداردهای رایج خارج شده بود. نوعی هراس در صدایش بود. او سال‌ها به عنوان چهره نخست فوتبال این مملکت، عملاً، اگر چه غیررسمی، تصور ما را از فوتبال کشورمان و جهان شکل داده است. تسلط او به زبان انگلیسی راه پیگیری ریز اخبار این ورزش را در سطح بین‌المللی فراهم ساخته و او با خرج کردن این اخبار در گزارش‌هایش، اغلب، مخاطب را در مورد فهمش از فوتبال به تحسین وامی‌داشت.
اگر ما باور کرده‌ایم اسپانیا غول فوتبال جهان است و بازیکنانش فلان و بهمان توانایی‌ها را دارند و اگر با آن‌ها روبه‌رو شویم، ما را یک لقمه چپ خواهند کرد، بر اثر اطلاع‌رسانی همین مرجع‌های فوتبالی و در رأس آن‌ها همین برنامه نود و شخص عادل فردوسی پور بوده است. گزارش بازی با مراکش تحقیرآمیز بود. گزارشگر درست برای مخاطب شرح نمی‌داد که لزوماً این حملات پی در پی (بویژه در ۲۰ دقیقه نخست بازی) نتیجه ضعف تیم ما نیست. بلکه برنامه و راهبرد مربی است. دیدیم که این نقشه جواب داد و با فشار معکوس در پایان بازی ما توانستیم حریف را گیج و غافلگیر کرده و تا آنجا پیش ببریم که به خودش صدمه بزند.
با تمام این‌ها این درک بوضوح در گزارشگر نبود. او با ترس و لرز گزارش می‌کرد. همین جو را پیش از بازی با اسپانیا برای ما ساخته بودند. علت هم آن بود که این مجریان و کارشناسان فوتبال درک درستی از توان داخلی و تیم خودی نداشتند و در عوض در تشریح توانایی‌های حریف کارشناسانی خبره بودند و این تقابل آن‌ها را مرعوب کرده بود و با تأسف این رعب را به مردم هم منتقل کرده بودند.
باری این‌ها را گفتم تا برسم به اینجا که حالا و در دیگر عرصه‌ها نیز شرایط همین است. عده‌ای که این مملکت و قابلیت‌های آن را نمی‌شناسند و در عوض همه هنرشان تعریف و تمجید از غرب و توانایی‌های آن‌هاست، در بزنگاه‌ها، هنری جز این ندارند که ما را مرعوب کنند. با تأسف، آن‌ها توانسته‌اند این تفکر را در بخش قابل توجهی از نسل امروز ما نیز نهادینه کنند. نتیجه آن شده که تا حرف از توان داخلی و قدرت ایرانی می‌شود، بسیاری زود در جایگاه خطابه خوانی نشسته و مدعی می‌شوند، ایرانی جماعت چنین و چنان است و نمی‌تواند و... در خارج اما فرهنگ خلایق این طور است و این فضایل را دارند و ما نداریم و... با تأسف گاهی این حرف‌های پوچ در سطح روشنفکران و حتی دولتمردان ما که بناست پرچمدار مبارزه با آن باشند، ادا می‌شود.
مثلاً می‌گویند ما فقط هنرمان تا آبگوشت «بز باش» است یا اگر آمریکا حمله کند با اولین بمباران، دار و ندار ما را پودر می‌کند و این جعلیات... اما فوتبال آیینه زندگی است. فوتبال ما نشان داد تمام این به اصطلاح کارشناسان که زبان خارجی را خوب بلدند و اما زبان وطنی را نه، تصور غلط و ترس خودشان را به عنوان تحلیل به خورد ما می‌داده‌اند وگرنه دنیا دید ما قادر بودیم قهرمان جهان را ببریم و ماجرا هیچ شباهتی به سناریویی که این جماعت مدعی‌اش بودند، نداشت. در سیاست هم همین است. زبان این ملت را بیاموزید و به توایی‌هایشان ایمان بیاورید.