به گزارش گروه فرهنگی قدس‌آنلاین، خدا را شاکرم که مردم ما در سخت‌ترین شرایط شاد هستند و شادی را هم دوست دارند، ولی متأسفانه در چند سال اخیر با فیلم‌هایی به ظاهر طنز مواجه هستیم که دل ایثارگران را به درد آورده است. من به عنوان جانباز 70 درصدی که از یک چشم نابینا هستم و یک دستم را در جبهه حق علیه باطل به یادگار گذاشته‌ام، نظر خودم را درباره فیلم «هزارپا» که هزار خنجر به قلب ما وارد کرد، خدمت کارگردان محترم فیلم آقای ابوالحسن داوودی تقدیم می‌کنم.

بعد از سلام، نکاتی را به محضرتان عرض می‌کنم که امیدوارم در آثار بعدی‌تان مورد توجه بیشتری قرار گیرد. شما در بخشی از مصاحبه با روزنامه جوان ذکر کرده‌اید که فیلم «ئی تی» را 9 تا 90 ساله ببینند از آن لذت می‌برند، از همین گفته خودتان استفاده می‌کنم و می‌گویم خوب می‌شد مانند این اتفاق در کشور ما هم می‌افتاد و ما می‌توانستیم فیلمی شاد و قابل قبول بسازیم تا عموم مردم از تماشای آن لذت ببرند؛ البته قبول دارم که راضی نگه داشتن شمار بالایی از مخاطبان کارسختی است، اما می‌شود فیلمی ساخت که حداقل اگر از 9 تا 90 ساله را راضی نمی‌کند، حداقل یک عده را خوشحال و شماری را ناراحت نکند.

ما جنگ‌های جهانی اول و دوم و جنگ ویتنام را ندیده‌ایم، اما با عکس‌ها و کتاب‌ها و فیلم‌های داستانی و مستند، با آن وقایع آشنا شده‌ایم و به شناختی هر چند اندک از این موضوعات رسیده‌ایم. حال از شما می‌پرسم به نظر شما جوانان ما چطور باید با درد و رنجی که عزیزان جانباز با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، آشنا شوند؟

آقای داوودی عزیز ما انتقادها و نقدهای فراوانی به مدیریت و عملکرد بنیاد شهید و امورایثارگران داریم، اما حضرتعالی در فیلمتان خیلی به جانبازان بی‌حرمتی کرده‌اید. این بی‌حرمتی حتی در لوکیشن انتخابی شما برای آسایشگاه جانبازان هم مشهود است.

محلی قدیمی و بسیار کوچک که حتی از بالابر بنایی در آن استفاده شده است. همچنین در مورد نمایش رفتار جانبازان هم این اتفاق افتاده است به طور مثال وقتی خانم عباسی وارد آسایشگاه می‌شود جانبازی را می‌بینیم که سیگار را پنهان کرده و بلافاصله کتاب دعا در دست می‌گیرد که حس ریا کاری را به مخاطب انتقال می‌دهد.

خوب بود قدری بیشتر در مورد حال و هوای آسایشگاه‌های جانبازان تحقیق می‌کردید. لازم است عرض کنم جانبازان نابینا و شیمیایی و قطع نخاع هیچ وقت در یک مکان کنارهم نبوده‌اند، بنده که از سال61 جانباز شدم هیچ وقت این شخصیت‌هایی که شما به تصویر کشیده‌اید را ندیده‌ام. به جز اطلاعات غلطی که در فیلمتان می‌دهید شما با نمایش سکانس هایی نظیر بسته شدن رضا و خانم عباسی صحنه‌ای اروتیک را به نمایش می‌گذارید که ما را متأثر کرد. ما نگرانیم که این رویه برای کارگردانان دیگر باب شود.

من به این ضرب‌المثل اعتقاد ندارم که وقتی آشپز دو تا می‌شود آش شور می‌شود، اما وقتی متوجه شدم فیلمنامه نویسان هزار پا 3 نفر هستند کمی تعجب کردم، آقایان امیر برادران، پیمان جرینی و مصطفی زندی. آقای برادران هم می‌گوید هیچ کدام از ما در مقطع زمانی قصه و در سنی نبودیم که بتوانیم اتفاقات را تجربه و تحلیل کنیم یا اینکه این دوستان نویسنده بر این باور هستند که شخصیت باهوش پاسخگوی ژانر کمدی نیست.

ما می‌گوییم اشکالی ندارد، ولی راه را اشتباه رفته‌اید، وقتی فیلم آدم برفی اکران شد کتباً اعلام کردیم که نباید بازیگر مرد خود را به صورت زن درآورد، ولی متأسفانه حریم‌ها شکسته شد و شما در سال 97 شاهد هستید که بعضی از بازیگران برای تغییر جنسیت در فیلم‌ها از هم سبقت می‌گیرند. در زمان پخش فیلم مارمولک، به وزیر وقت اعلام کردیم به خاطر ممیزی که درسینما نسبت به تلویزیون کمتر است، مشکلاتی برای فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی به وجود خواهد آمد. ما فیلم‌های کمدی را دوست داریم، اما هنجارشکنی را نمی‌پذیریم، فیلم‌های «اخراجی‌ها»، «لیلی با من است»، «اجاره نشینها» و بسیاری از فیلم‌های دیگر خاطره خوبی را برای ما رقم زدند.

«هزارپا» روایت خود را در بستر سال‌های 60 گسترده است؛ سال هایی که ارزش‌ها و آرمان‌های انسانی در درجه والا بود و انسان‌های ایثارگر برای رضایت الهی از جان و مال خود گذشته بودند، آمریکا با تاریخ نداشته 200 ساله‌اش با سینمایش، قهرمان و فرهنگ و تاریخ می‌سازد ولی ما هرچه داریم را نابود می‌کنیم.

عزیزان! کارگردانان! نویسندگان و بازیگران! شما سرمایه این کشور هستید، ما شما را دوست داریم توجه داشته باشید که تاریخ دفاع مقدس دو بخش است شفاهی و کتبی، ما الان در دقیقه 90 هستیم و کمتر از 10 سال دیگر اثری از شاهدان جنگ نمی‌بینید.

متأسفانه شرایط فیلمسازی در ژانر اجتماعی هم همینطور است. به عنوان مثال دو ماه از قهرمانی فوتسال بانوان ایران در آسیا نگذشته که فیلم «عرق سرد» اکران می‌شود فیلمی که سعی دارد روایت غیرواقعی از جامعه ایران ارائه دهد، این رویه صدای خارجی‌ها را هم در آورده است به طوری که خانم فدریک دوما نماینده مجلس فرانسه که دیداری با مدیر بنیاد سینمایی فارابی داشته است به شوری آش سینمای ایران اذعان کرده و می‌گوید جامعه زنان ایران پیشروتر از آن چیزی است که در فیلم‌های ایرانی دیده‌ایم.

انتهای پیام/