به گزارش گروه فرهنگی قدس‌آنلاین، درباره زبان در یادداشت قبلی نوشتم و اینجا فقط همین قدر اضافه می‌کنم که هر کلمه و اصطلاحی را که استفاده می‌کنیم، می‌توانیم از خودمان بپرسیم که آیا اگر بزرگی، این کلمه را از دهان ما بشنود شرمنده نمی‌شویم؟ 

اما عادت‌ها و رفتارها هم بخش دیگری از وجود و آثار ما هستند که اگر به آن‌ها دقت کنیم به راحتی ما را به ما می‌شناسانند. اینکه هر کاری را چطور انجام می‌دهیم خیلی مهم است. آیا شما از آدم هایی هستید که به راحتی زباله شان را در خیابان می‌اندازند؟ آیا وقتی کاری به شما محول می‌شود عادت دارید آن را سنجیده و دقیق و سر وقت انجام بدهید یا اینکه با تأخیر و بی‌دقتی تمامش می‌کنید. 

انواع و اقسام رفتارها هستند که می‌توانیم با بررسی آن‌ها خودمان را بشناسیم. ادعاهای ما نماینده ما نیستند؛ ما کارهایی هستیم که انجامشان می‌دهیم.حرف‌ها تا وقتی که به مرحله عمل نمی‌رسند تمامیت وجود ما را نشان نمی‌دهند. هر حرف خودمان را باید در عمل بسنجیم و عمل هم به نوبه خودش قابل سنجش کیفی است.

کجای مجلس می‌نشینیم؟ با چه حالتی راه می‌رویم؟ آیا سر به هوا و بی‌توجه هستیم یا اینکه هر چیزی را درست می‌بینیم و درک می‌کنیم؟ عادت ما در مواجهه با خردسالان چطور است؟ چقدر بچه‌ها را جدی می‌گیریم؟ عادات ما در مواجهه با آدم‌های کم توان و کهنسالان چطور است؟ آیا خودمان به کیفیت رفتارمان نمره قابل قبولی می‌دهیم؟ در محیط کار چه عادت‌هایی داریم؟ آیا در لیگ دانلود فیلم و موسیقی در اداره خودمان اول هستیم یا اینکه روی کارمان متمرکز هستیم و به 

ارباب رجوع‌ها و مشکلاتشان می‌رسیم؟ عادات غذایی و رفتارهای تغذیه‌ای ما چگونه‌اند؟ در هر کدام از این حوزه‌ها اگر بخواهیم به نمره خودمان برسیم باید خودمان را با بهترین‌ها بسنجیم. 

دور و بر ما هستند آدم‌هایی که در کاری بهترین آدم محیط خودشان هستند و خود ما هم آن‌ها را می‌ستاییم. بی‌تعارف به خودمان نگاه کنیم و ببینیم که ما چقدر به آن‌ها شبیه‌ایم؟ مشکل بزرگ آدمیزاد همین است که چیزی را می‌خواهد و دوست دارد، ولی همت لازم را ندارد. بجنبیم و این طوری نباشیم. به راحتی می‌توانیم با تمرین و سخت‌گیری به خودمان، اندک اندک آن چیزی بشویم که دلمان می‌خواهد.

انتهای پیام/