به گزارش خبرنگار قدس آنلاین، خراسان بزرگ مهد شاعران بلندآوازه است؛ شاعرانی که نامشان در آسمان شعر و ادبیات ایران زمین می درخشد و هستند کسانی که با الگو گرفتن از این نامداران پا در عرصه ی شعر و شاعری می گذارند.
ما سراغ شاعر جوانی آمده ایم که در نقطه ای از خطه پهناور خراسان به نام بشرویه رشد کرده و در این سالها توانسته است در عرصه شعر بدرخشد.
سیدروح الله فریدونی متولد ۱۵ خرداد ۱۳۶۴ است؛ وی مقطع کارشناسی را در رشته الهیات و معارف اسلامی در دانشگاه فردوسی مشهد گذرانده است؛ «من عاشق شعر گفتنم وقتی که...» عنوان اولین کتاب اوست که توسط انتشارات سوره مهر در دست چاپ است و دربرگیرنده رباعیات عاشقانه او است.
خبرنگار قدس آنلاین در بشرویه مصاحبه ای را با این شاعر جوان ترتیب داده است که در ذیل می خوانید.
قدس آنلاین: علاقه ی شما به شاعری از چه موقعی شروع شد؟
علاقه بنده به شعر از اوایل نوجوانی شروع شد. علاقه ای که آنقدر شدید بود که حتی در دوران مدرسه، انجمن شعرو ادب دانش آموزی را راه اندازی کردم و در مناسبت های مختلف خصوصا مناسبت های آیینی به برگزاری شب شعرها
با کمک دوستانم می پرداختم؛ در جشنواره های شعر دانش آموزی هم شرکت می کردم و موفق به کسب مقام هایی نیز شدم؛ مدتی از شعرگفتن فاصله گرفتم ولی مجددا شاعری را از سال ۹۰ بصورت جدی از سر گرفتم.
قدس آنلاین: بیشتر در چه موضوعات و در چه قالبهایی شعر می گوئید؟
بنده غالبا در قالبهای رباعی، غزل و چهارپاره و عموما در حوزه آیینی شعر می سرایم. علاقه ی زیادی به شعر آئینی دارم. احساس می کنم در این حوزه عنایت ویژه ای از سوی اهلبیت به شاعر می شود که قطعا همین طور است و در زندگی شخصی ام هم تاثیرش را دیده ام.
قدس آنلاین: از چه کسانی در شاعری کمک گرفته اید؟
با توجه به اینکه بنده علاقه ی زیادی به حضور در جلسات ادبی داشتم سعی می کردم تا جایی که بتوانم در جلسات شعر ادبی شهرهای بزرگ شرکت کنم. بعنوان مثال، جلسات شعر معاصرخوانی حوزه هنری مشهد با مدیریت آقای مهدی آخرتی، جلسه شعر اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی مشهد و همچنین حضور در جلسات شعرخوانی جناب آقای قاسم رفیعا و جناب آقای محمدکاظم کاظمی از جلساتی بودند که شرکت در آنها باعث بالارفتن سطح دانش شعری بنده شد و نقش بسزایی در شعرگفتنم داشتند.
قدس آنلاین: چه کتابهایی بیشتر مطالعه می کنید؟
کتابهای شعر بیشتر مطالعه می کنم، کتابهای شعر جلیل صفربیگی، علیرضا بدیع،استاد محمدعلی بهمنی، و سیدحمیدرضا برقعی را بیشتر می خوانم .
قدس آنلاین: از افتخارات خودتان در جشنواره های ادبی بگوئید
به حول قوه الهی آخرین عنوانی که کسب کرده ام، مقام اول جشنواره ملی شعر رضوی در سال جاریست که هرساله در کرمان برگزار می شود و سال گذشته در این جشنواره هم عنوان شایسته تقدیر را کسب کردم. برگزیده دو دوره
جشنواره ملی دوبیتی و رباعی رضوی همدان هستم و همچنین مقام برتر کنگره ملی شعر اهلبیت را کسب کرده ام. همچنین برگزیده مسابقه ی سراسری شعر نیایش قلم می باشم و به لطف خدا در چندین جشنواره استانی نیز موفق به کسب مقام های اول تا سوم شده ام.
قدس آنلاین: ازدواج چه تاثیری در رویکرد و تاثیری در اشعار شما داشته است؟
ازدواج بنده، نقطه عطف و شروع شاعری من بود. تشویق های همسرم نقش اساسی در رشد بنده داشته و دارد و حتی با داشتن دو فرزند، فرصت شاعرانگی ام همچنان ماندگار است.
قدس آنلاین: تا حالا برای فرزندانتان هم شعر سروده اید؟
بله، گاها ترانه های کودکانه برایشان می نویسم. و این اواخر یک رباعی برای تولد فرزندم سروده ام.
قدس آنلاین: می شود آنرا بخوانید؟
بله؛
آمیخته با سرخی خونم شده ای
از غم به نشاط، رهنمونم شده ای
چندیست که با آمدنت باباجان
همبازی کودک درونم شده ای
قدس آنلاین:از دید شما چه مشکلاتی در حوزه شعر امروزی وجود دارد؟
به نظر بنده مهمترین آسیب در حوزه شعر، تقلید شاعران از محتوای شعرهای گذشته و یا امروزی ست. شاعران وارد فضایی می شوند که هیچ وقت آنرا تجربه نکرده اند. صدق در گفتار یکی از چیزهایی ست که شاعران باید آن را در شعر بکاربگیرند؛ شاعر باید با مخاطب صادق باشد. وقتی این صداقت باشد ارتباط بین شاعر و مخاطب برقرار می شود. به این معنا که ：آنچه که از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند و این آن چیزی ست که کمتر در آثار شاعران امروزی دیده می شود؛ آسیب دیگری که متوجه شاعران امروزی ست عدم مطالعه است . مطالعه در هر کاری لازم است و در شاعری لازمتر. عدم مطالعه ی کتب ادبی به شعر امروزی آسیب جدی وارد می کند.
قدس آنلاین: چه پیشنهادی برای شاعرانی دارید که تازه وارد حوزه شعر می شوند؟
مطالعه خود را افزایش دهند. کتابهای خوب و مفید در زمینه شعر بخوانند و از نقدهای صاحبنظران هم استقبال کنند.
قدس آنلاین: یکی از شعرهایتان را برای ما بخوانید.
چشم؛ شعری را در رثای حضرت علی بن موسی الرضا با عنوان« کبوترها» را برایتان می خوانم:
به دورت بس که می گردند بی پروا، کبوترها
مرا یادت می اندازند در هر جا کبوترها
همیشه فکر می کردم که تنها نامه بر باشند
زیارتنامه بر هم می شوند اما کبوترها
دوباره از قفس آزاد شد، سمت حرم پر زد
هوایی کرده اند این بار هم دل را، کبوترها
غریبی تو بی معناست آنجایی که می بینم
هوادار توأند از عمق جان، آقا، کبوترها
سلیمانی و جن و انس، خادم های دربارت
به گرداگرد خوشرویی ت،آهوها، کبوترها
زمین و آسمانت را چه محشر کرده اند اینک
در این پایین مسافرها، در آن بالا کبوترها
رهایی را از آن روزی که در دام تو می بینند
نشستن روی بام دیگری ! حاشا کبوترها...
میان گریه بودم که صدایی گفت: این آقا
همیشه زود راضی می شود از ما کبوترها
خدا بالم نداد اما، به عشق آسمان سا یَت
مرا محشور خواهد کرد روزی با کبوترها
بجای دانه گندم به صحنت واژه پاشیدم
اگر جمع اند دور شاعرت حالا کبوترها
انتهای پیام/
نظر شما