حسن عابدینی کارشناس مسائل منطقه/
دومین انتخابات پارلمان رژیم صهیونیستی (کنیست) در سال ۲۰۱۹ قرار است امروز برگزار شود. پیش از این انتخابات زودهنگام کنیست در تاریخ ۲۰ فروردین ۱۳۹۸ برگزار شد.
بنیامین نتانیاهو گرچه پیروز انتخابات شد، اما کابینه شکننده‌ای که وی تشــکیل داد، استحکام کافی برای مقابله با چالش‌های داخلی و خارجی فراروی رژیم صهیونیستی را نداشت و خیلی زود فرو پاشید.
به نظر می رسد نتانیاهو در این دور انتخابات نیز به شکلی غیرقابل پیشبینی در دســتیابی به توافقی با احزاب راست‌گرا و راست‌گراهای افراطی و احزاب یهودی افراطی جهت تشکیل ائتلافی با حزب او، لیکود که پنجمین دوره نخست وزیری او را تضمین کند، به مشکل خورده است.
اکنون گمانه زنی های بسیاری در مورد این انتخابات وجود دارد. اگر نتانیاهو از رقیب اصلی خود یعنی حزب «آبی و سفید» به رهبری «بنی گانتز «رئیس سابق ارتش رژیم صهیونیستی، شکست بخورد، احتملاً شاهد پایان عمر سیاسی او و حتی زندانی شدن وی به دلایل مرتبط با فساد اقتصادی خواهیم بود، اما اگر پیروز شــود شاید به اقدامات بی‌سابقه از جمله الحاق رسمی شهرک‌های صهیونیست نشین غیرقانونی مستقر در کرانه غربی به سرزمینهای اشغالی دست بزند.
از سوی دیگر شکست نتانیاهو در انتخابات به این معناست که رئیس‌جمهور آمریکا مهمترین هم‌پیمان خود را از دست داده و ماجرای «معامله قرن» به تاریخ سپرده خواهد شد.
نتانیاهو در چند ماه اخیر و بویژه هفته های گذشته با هدف جذب آرای شهروندان ســاکن در اراضی اشغالی دســت به قمار بزرگی در عرصه خارجی و داخلی زده بــود. وی در جریان کارزار انتخاباتی قول داده اســت کــه در صورت پیروزی در انتخابات، بخش بزرگی از دره اردن و بخش شمالی بحرالمیت را به سرزمینهای اشغالی ملحق کند.
نتانیاهو همچنین حمالتی به عراق، سوریه، لبنان و فلسطین اشغالی تدارک دید. اگرچه همه این ماجراجویی های نتانیاهو با هدف جذب رأی حداکثری صورت گرفت، اما حمله به لبنان که با پاســخ قاطع حزب الله مواجه شد، برای او نتیجه معکوس به بار آورده و می تواند در ریزش آرای او مؤثر باشد.
با همه این احوال آنچه اکنون مهم به نظر رسیده و باید به آن توجه بیشتری شود، این است که برگزاری انتخابات در فلسطین اشغالی نباید به عنوان اصل تلقی شده و چشم ما را به حقایق موجود ببندد. انتخابات اصولاً در جایی معنا پیدا می کند که در چارچوب حقوق بشری صورت گیرد، اما وقتی که رژیم صهیونیستی شالوده آن بر اشغالگری، کشتار و ترور بنا شده، این نوع اقدامات جز نمایش و بزکی بر چهره کریه صهیونیست ها چیز دیگری نیست.
بنابراین به نظر می رسد نظام سلطه در تلاش است اشغالگری صهیونیســت ها را با رنگ و لعاب انتخابات و دموکراسی نمایشی پوشش داده و جنایات آن را توجیه کند.
نتایج انتخابات در اراضی اشغالی هر چه باشد برای مظلومان فلسطینی هیچ تفاوتی نداشته و این رژیم جنایتکار همچنان به جنایات خود ادامه خواهد داد. ایهود باراک، آریل شارون، ایهود اولمرت یا بنیامین نتانیاهو هر کدام که باشد تفاوتی ندارد؛ این ما هستیم که نباید در دام غرب که تلاش دارد وانمود کند رژیم صهیونیستی تنها حکومت دموکراتیک در خاورمیانه است، بیفتیم.
نظر شما