در حال حاضر نسل کوتاه‌قدهای ماخونیک تقریباً رو به پایان است و تنها چند نفر از کهنسالان این روستا با چنین قد و قواره‌ای زندگی می‌کنند ولی تاحدود ۵۰ سال پیش همه اهالی این روستا قدهای کوتاهی داشتند؛ تا جایی که خانه‌های آن‌ها نیز متناسب با جثه‌هایشان ساخته شده است.

قدمت این روستا اما ظاهراً چند هزار ساله است. سنگ‌نوشته‌هایی در نزدیکی ماخونیک به دست آمده که این ادعا را اثبات می‌کند.

ماخونیک منطقه‌ای گرم و خشک در دل کوه‌ها و دشت‌های بی‌آب و علف است. زندگی اهالی آن نیز به سختی رقم می‌خورد. آنجا نه امکان کشاورزی هست نه مرتع و دیمی وجود دارد؛ تنها می‌توان به سختی دامداری کرد؛ هرچند برای دام‌ها هم خوراک کافی یافت نمی‌شود. از دیرباز مهم‌ترین پوشش گیاهی روستا و خوراک اصلی مردم، محصول درختان پراکنده عناب، شلغم، گندم، جو، پسته و بنه‌کوهی بوده که مردم از کوه‌های اطراف با دقت تمام جمع‌آوری می‌کرده‌اند. رفت‌وآمد به بیرون از روستا هم کار آسانی نبوده و همه این‌ها موجب شده بود که از تغذیه مناسبی برخوردار نباشند و این شاید یکی از دلایلی باشد که قد مردم روستا در گذشته بسیار کوتاه بوده است. دلیل دیگر شاید نژاد خاص افراد بوده باشد چون این کوتاهی قد اختصاص به یک طایفه خاص به نام طایفه غلام محمدرضا بخش داشته است. ولی به مرور زمان با مطرح شدن بیشتر روستا در منطقه، ازدواج‌ها و بهتر شدن تغذیه اهالی آن، نسل کوتاه‌قد از بین رفت.

در حال حاضر حدود ۲۰۰ خانه قدیمی در این روستا دیده می‌شود که خیلی کوچک است. این خانه‌ها حدود ۱.۵ تا ۳ متر و ۳ در ۵ متر طول و عرض دارند. سقف خانه‌ها از ۱.۵ متر بیشتر نمی‌شود. خانه‌ها در دامنه کوه و تودرتو ساخته شده و در دل زمین جای گرفته است. تنها یک پنجره کوچک دارند و برای ورود به آن‌ها باید تا کمر خم شوی. مصالح اصلی خانه‌ها، سنگ، کاهگل و چوب است.

معماری خانه‌های روستای ماخونیک، از هیچ‌گونه شکل هندسی خاصی پیروی نکرده، با این حال، معماری ویژه‌ای دارد؛ زیرا نصف خانه در زیرزمین ساخته شده تا در تابستان و زمستان از گزند گرما و سرما در امان باشد.

یکی دیگر از دلایل معروفیت روستای ماخونیک، آداب و رسوم و فرهنگ مردمان این روستا بوده است؛ ساکنان این روستا تا ۵۰ سال پیش به طور کل، چای نمی‌نوشیدند، شکار نکرده و گوشت نمی‌خوردند؛ آن‌ها همچنین تاکنون سیگار نکشیده و نمی‌کشند. از دیگر رسوم این مردم، شیطان دانستن تلویزیون بود و آن را به خانه‌های خود راه نمی‌دادند. شاید این رسوم با ورود گردشگران و توریست‌ها دستخوش تغییر شده و برخی از آن‌ها از بین رفته باشد، اما این چیزی از عجیب بودن روستا نمی‌کاهد.

در روستای ماخونیک همچنین آثار تاریخی بسیاری مانند؛ سنگ سیاه ماخونیک، بنای برج و قلعه، برج گل انجیر و منزل سرگردونی نادر مرده وجود دارد که به ارزش تاریخی و گردشگری این روستا افزوده و بازدیدکنندگان بسیاری را به این منطقه جذب کرده است.

منبع: روزنامه قدس

انتهای پیام/