۱۳ آبان و تسخیر لانه جاسوسی آمریکا یکی از تأثیرگذارترین وقایع در تاریخ ایران است، اما با کم کاری انجام شده متأسفانه تاکنون یک فیلم سینمایی یا سریال در این زمینه تولید نشده است، البته در کتاب تاریخ شفاهی و چند کتاب محدود، اشاراتی شده، اما هیچ محصولی برای مخاطب کودک و نوجوان منتشر نشده یا مستندی حرفه‌ای در این حوزه نداریم.

طبیعی است که نگاه جامعه ایرانی نسبت به آمریکا شعاری شده باشد؛ چون در ۴۰ سال گذشته به جز در سیاست‌های اعلامی کشور و راهپیمایی‌های ۱۳ آبان این موضوع در ابعاد مختلف و با ابزارهای رسانه‌ای متنوع تثبیت نشده است.

بنابراین ضروری است نهادهای مختلف علمی، فرهنگی و هنری وقایع ۱۳ آبان را از این زاویه مرور کنند و حتی مجلس شورای اسلامی از نهادهای متولی به صورت سالیانه گزارش بخواهد.

مسئله اساسی در کشور این است که تدابیر سطح کلان مدیریت اجتماعی تبدیل به خروجی‌های متنوع فرهنگی و هنری نمی‌شود و هنوز محصولات عینی در رابطه با سیاست کلان کشور ایجاد نشده است.

از طرفی فضای رسانه هم فضای بدون محتوایی نیست، یعنی نه تنها رسانه ها و قدرت‌های مختلف فرهنگی و اجتماعی بر روی مفاهیم مطلوب خود کار می‌کنند، بلکه از سوی شبکه‌هایی وابسته به دشمنان انقلاب تغذیه می‌شوند تا در جهت تخریب اصل انقلاب و آرمان‌های ۱۳ آبان برنامه‌ریزی و اجرای طرح کنند.

در واقع اگر ما کاری نکنیم، دیگران پیام مطلوب خود را به مخاطبان ایرانی منتقل می‌کنند و فرصت تربیت نسل‌ها از دست خواهد رفت.

در تمامی نهادها اعم از مردمی و دولتی کم کاری بسیار جدی وجود دارد، حتی با وجود تأکید مکرر رهبر معظم انقلاب هنوز اسناد لانه جاسوسی آمریکا در متون درسی دانش آموزان آورده نشده است. وضعیت به گونه‌ای است که حتی رهبر معظم انقلاب نهادهای مسئول را مورد عتاب قرار می‌دهند که چرا اسناد لانه جاسوسی آمریکا در کتاب‌های درسی فرزندان این مرز و بوم نیست و چرا به این وقایع اشاره نشده تا مخاطب بفهمد که آمریکا چه توطئه‌هایی را در ایران انجام داده است!؟ توصیه رهبر معظم انقلاب که این روزها در شبکه‌های اجتماعی در حال بازنشر است، یک نمونه بارز ورود شخصی و مستقیم ایشان در مقولات حیاتی است، اما اکنون پس از گذشت چهار سال از توصیه‌های مؤکد رهبر معظم انقلاب، هیچ اتفاقی در این زمینه نیفتاده است.

۱۳ آبان توسط دانش آموزان همین کشور به وقوع پیوست، اما اسناد آن در کتاب‌های درسی ما آورده نشده است. راهپیمایی ۱۳ آبان سه مناسبت دارد؛ یک مناسبت این روز تسخیر لانه جاسوسی در سال ۵۸ است، اما مناسبت دیگر آن در سال ۵۷ رقم خورده است که حدود ۷۰ دانش‌آموز دو ماه مانده به پیروزی انقلاب در تظاهرات علیه رژیم شاهنشاهی به شهادت رسیدند، اما حتی یک کتاب در خصوص خاطرات و زندگی‌نامه این شهیدان نوشته نشده است.

اتفاقی به این عظمت و بزرگی در تاریخ رخ داده است و دانش‌آموزان کشورمان علیه آمریکا تظاهرات کردند، اما نه جامعه هنری و نه جامعه ادبی و نه بنیاد شهید این نوجوانان را ندیده است.

جامعه سینمایی ما هم در این حوزه کاری نکرده است، در حالی که در آمریکا بیش از ۵۰ عنوان کتاب در همین حوزه تولید و بیش از ۱۰ مستند ساخته یا بیش از چهار فیلم سینمایی اکران شده است. آمریکایی‌ها ابعاد مختلف این واقعه را کار کردند؛ چون برایشان مهم است که چه روایتی از این اتفاق برای جهان مخابره شود.

ما با وجود اینکه در حوزه سیاسی با آمریکا اعلام مخالفت می‌کنیم، اما در سطوح تربیتی همان کار نظام آموزشی ژاپن را تکرار می‌کنیم، به عبارتی انفعال مطلق و حذف جنایت‌های مستقیم آمریکا علیه مردم کشورمان.

فراموش نکنیم موضوع جنایت آمریکا علیه ایران بسیار فراتر از هشدار یا اتفاقی تاریخی همانند ۱۳ آبان است، جنایت‌های اجتماعی و اقتصادی آمریکا و سایر همپیمانانش نیاز به بحث مفصل و جداگانه‌ای دارد.

حضور آمریکایی‌ها در تاریخ کشورمان از ابتدای سال ۱۳۰۰ بوده است، اگر از همه جنایات‌های ۹۰ ساله آمریکا نگوییم، حداقل باید همین جنایاتی که در ۴۰ ساله عمر انقلاب اسلامی مرتکب شده‌اند را به نسل جدید نشان بدهیم.