قدس آنلاین: استخاره رفع تردید به وسیله آیات الهی است و انجام آن مراحل خاصی دارد. پیش از اقدام به استخاره فرد باید به اندیشه خود رجوع و تلاش کند تمام جوانب را سنجیده و بهترین تصمیم را بگیرد. اگر نتوانست از طریق عقل خود به تصمیم واحدی برسد باید با اهل فن مشورت کند. همچنان که در سوره شورا گفته شده «وَ أَمْرُهُمْ شُوری‌ بَیْنَهُمْ»، در نهایت اگر اقدامات دیگری مانند بررسی و تحقیق را انجام داد و هنوز هم دچار تردید بود، می‌تواند به استخاره و طلب خیر از خداوند بپردازد. اما اگر برای موضوعی، عقل رضایت داده و تمام قرائن و شواهد همه به خوبی و صحت آن کار گواهی می‌دهند، در چنین مواردی نباید به استخاره دست زد. اینکه گفته می‌شود در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست، نیز همین حرف را تأیید می‌کند. یعنی ابتدا باید با عقل و پس از آن با مشورت و تحقیق تصمیم درست را گرفت و نیازی به گرفتن استخاره نیست.

استخاره نوعی ارتباط مستقیم بین انسان و عالم بالاست. در استخاره با قرآن، بحث فهم مهم است. فردی که استخاره می‌گیرد باید فهم درستی از آیات داشته باشد. یعنی از لحاظ علمی دارای درجاتی باشد که بداند منظور قرآن از این آیه چیست و قرآن در باب استخاره کردن قطعاً متقین و مؤمنان را تأیید می‌کند و شرط دوم این است که شخص استخاره‌کننده دارای تقوا باشد.

در جامعه برخی افراد برای کوچک‌ترین مسائل به سراغ استخاره می‌روند. این کار که وسواس در استخاره را به همراه دارد امری ناپسند است و از سوی انبیا هم توصیه نشده است که برای هر موردی استخاره کنیم. استخاره کردن آداب مخصوصی دارد که باید به آن‌ها عمل شود. علاوه بر آن باید به یاد داشت که عمل به استخاره واجب نیست و اگر فردی به هر دلیلی خواست از استخاره تخلف کرده و به آن عمل نکند، مرتکب گناهی نشده‌ است.