روز طبیعت را در حیاط،تراس یا حتی کنار سبزه و گلدانهای گوشه ی اتاقمان سپری می کنیم تا سبزینگی و عشق در وجودمان ریشه بدواند، تا آنقدرها دور نباشد رسیدنِ روزهای سلامتی و نشاط و آسودگی...

تا دوباره روزی درختانِ باغ ها و جنگلها را با خاطری مطمئن در آغوش بکشیم و از اعماقِ وجود به شادی و آرامشِ حقیقی پیوند بخوریم !

به خستگی و رشادت های بی وقفه ی کادر درمان فکر می کنیم  ؛ به اینکه آنها هم دوست دارند به زودی به روزهای خوبشان برگردند ، خانواده هایشان را در آغوش بفشارند ، دمی رختِ کار از تن برگیرند ‌...

هیچ روز و ماه و سالی ، هیچ عددِ ساده ای نحس و بد یُمن نیست ؛ مگر این که آدمی خود در انتظارِ تلخ ترین ها باشد ، مگر اینکه اسیرِ خرافه ها و بیش از آن زندانیِ ذهنِ تاریک و جهلِ درونش باشد !

سیزدهمین روزِ بهآرِ را با بیداری و هوشیاری عمیق مان پر از برکت و عشق کنیم ؛ در خانه بمانیم، سبز ماندن را از درونمان شروع کنیم !

روزهای خوب می رسند ؛ اگر ما آمدن شان را به تعویق نیندازیم !!

روز سیزده به در در خانه میمانم زیرا خانواده ام را دوست دارم در خانه میمانم برای اینکه هموطنان وهمشهریانم را دوست دارم ومیخواهم با آنها زندگی کنم. 

سیزده بدر درخانه می مانم برا دوبار عشق ورزیدن به خانواده وفرزندان وپدران مادرانمان ودوست دارم در خانه بمانم شاید ویروس کرونا دیگر از رو برود واز شهر ،خانه وکشور ایران من دور شود وبرود . 

با در خانه ماندنمان به همدیگر کمک کنیم به پدر مادران سالخورده کمک کنیم زیرا که وجود آنها در زندگی ما برکت است . 

با آرزوی روزهای روز درآینده نزدیک با شکست کرونا