کرامت در ذات رمضان مبارک است. ماه مبارکی که همه در آن بر سفره پروردگار میهمانیم. در رمضان دل‌ها نزدیک‌تر از همیشه می‌شوند. کریمانه شدن فضا خاصیت رمضان است. گرچه همدلی و کرامت زودتر از آنچه فکر می‌کردیم امسال فضای شهر و دیارمان را پر کرد. سخاوتمندی حتی پیش از ماه رجب خودنمایی کرد.

کرونا هر آنچه بدی داشت این یکی موهبت بود در این روزگار سخت برای نیازمندان. دو ماه کمتر یا بیشتر پیش از رسیدن رمضان سفره‌های سخاوتمندانه مردم گسترانیده شد تا همشهری، هم‌ولایتی یا هموطنی نباشد که تنگدستی امانش را بریده باشد و دستگیری نباشد که دستش را بگیرد. امسال کرامت رمضان خیلی زودتر از قبل خودش را نشان داد. رمضان که آمد کریمانگی ماه مبارک اوج گرفت. دور از انتظار هم نبود این اتفاق. سفره‌های اطعام و افطاری که هر سال پهن می‌شد تا میهمانان خدا بر سر آن بنشینند و مطمئن شوند از نعمات الهی، جای خودش را به پویش‌ها و همراهی‌های همدلانه‌ای داد که کمر کرونا را هم در این فقره شکست. کرونا گرچه هنوز شرش باقی است اما اکرام ایتام سرچشمه‌اش نخشکیده و همچنان از کرامت رمضان مبارک جوشان است.

چه فرخنده تصادفی است نیمه ماه خدا با تولد مولود کریم آل‌الله. جوشش اکرام چه شیرین می‌شود در میلاد امام حسن مجتبی(ع). کرامت رنگی دیگر می‌گیرد به خود در این روز و شب‌ها.

خبر گرفتن از احوال همسایه انگار در این فضا رنگ و بوی دیگر دارد. خوشا به حال همسایه‌ای که «الجار ثم الدار» فاطمه(س) را در شراکت روزی‌اش با همنوعش قرین می‌داند.

اگر نمی‌شود سفره اکرام و اطعام به رسم هر سال در رمضان امسال گسترانید اما سفره‌ها را می‌توان به خانه ایتام و نیازمندان برد و بر سر سفره‌های خودشان کریمانه میهمانشان کرد. نذری، نیازی یا خیراتی اگر هست به رسم کریمانه امام حسن(ع) همسایه، هشهری و هم‌ولایتی مستحق را دریابیم که ذاتی بودن کرامت رمضان مبارک همچنان باقی بماند حتی شیرین‌تر از همیشه در کام آن‌هایی که دستان سخاوتمندان را انتظار می‌کشند.