روزی مبارک است؛ آفتاب از شوق تماشا، پهنای آسمان را می پیماید. زمین عطر می­افشاند و زمان به شادی ایستاده است. مولودی آسمانی از تبار پاکی و روشنی، گام به دنیا نهاده است؛ از دودمانی که دوستی با آن­ها مصداق دین و دشمنی با آنها کفر است. مولودی که وارث علم و عصمت نبوت است و امتداد سلسله امامت و ولایت.

او موسی زمان خویش است؛ آمده است تا همچون موسی پیامبر(ع)، منجی قوم خود باشد و خواب شیرین قبطیان را در دیده خیالشان برآشوبد. تا با زلالِ جاریِ نیلش، فرعونِ نفسِ شب زدگانِ سیاه جامه را مغلوب خویش سازد و با ید بیضای خود، بار ستم را از پیکر نحیف و زخم خورده امت اسلام بردارد. تا با عصای نیلْ شکافِ موسایی خود، هچون نوح مردمان را سوار بر کشتی فلاح و رستگاری نماید و از توفانِ زمانه نجات دهد.

آمده است تا لوای سبز امامت را در دست گیرد و اهل ولایت را از سیاهی و ظلمت دوران حکومت عباسی به سلامت برهاند و به نور و سپیدی برساند. آمده است تا در روزگاری که انعکاس صداها در حنجره ها محبوس شده است، به جای منبر جدش رسول الله، از پشت میله های حصار هارون الرشید، ندای حق و حقیقت را سر دهد و زیباترین اسرار توحید و بندگی  را برای یارانش بازگو نماید.

آمده است تا باب الحوایج مسلمین باشد و هیچ خواهشی در آستان کرامتش بی پاسخ نماند. تا حلم و حکمت با نامش آبرو یابد و خشم و خشونت در برابر وسعت بردباری اش سرافکنده و شرمسار گردد. تا رایحه دل انگیز مهربانی با خَلق را با خُلق زیبایش به مشام جان ها برساند و شمیم روح فزای عفو و گذشت را در فضای دل ها بپراکند.  آمده است تا زین المتهجدین باشد و سر حلقه عاشقان خداوند؛ تا با نجوای نیایش‌ های عاشقانه و سجده های شبانه اش ـ دوستان را شیفته و دشمنان را مجذوبِ پروردگار خود سازد.

سلام و درود خدا بر تو باد ای کاظم آل محمد! ای درگاه رحمت الهی و ای کوه حلم و بردباری، ای شفیع روز جزا و ای فرو برنده خشم در دشواری ها، ای بهترین آفریدگان خدا! مقدمت مبارک و گلباران!