قدس آنلاین: سرانجام موعد سفر الکاظمی، نخست‌وزیر عراق به آمریکا رسید و این چهره سیاسی در دومین سفر خارجی‌اش عازم نیویورک شد. الکاظمی قرار است در این سفر درباره مسائل مهم اقتصادی و امنیتی با آمریکایی‌ها صحبت کند. اگرچه او پیش از سفر گفته پستچی بین ایران و آمریکا نیست، اما همگان می‌دانند یکی از مهم‌ترین محورهای گفت‌وگوی او در آمریکا چگونگی اخراج آمریکایی‌ها از عراق است. خواسته‌ای که ایران مصرانه پیگیر آن است. مروری کرده‌ایم بر مهم‌ترین محورهای سفر الکاظمی به ینگه دنیا که در ادامه می‌آید.

پیش از هر چیز باید گفت طرف آمریکایی، بهترین کارشناسان خود را که تاریخ و پیشینه‌ای در کار سیاسی و دیپلماتیک و اطلاعاتی در خاورمیانه دارند برای این گفت‌وگوها تعیین کرده است، در حالی‌که در خلال توافق‌نامه امنیتی در سال ۲۰۰۸، اینچنین هیئتی با این وزن و حجم تعیین نکرده بود. این بدان معناست که آمریکا با قدرت، آماده پیروز شدن و به موفقیت رساندن این گفت‌وگوها به سود خود است، اما متأسفانه هیئتی که طرف عراقی تشکیل داده چنین تجربیات و کاردانی ندارد. نگران‌کننده‌تر اینکه برخی از اعضای هیئت عراقی در ادارات آمریکایی‌ها کار کرده و برای آنان نوشته و به آنان گزارش‌ها و مطالعاتی را ارائه داده‌اند. همین نکته این پرسش را برای شهروندان عراقی ایجاد کرده که آیا اصلاً رأس هرم وزارت خارجه یعنی شخص فؤاد حسین اهمیتی برای حاکمیت عراق قائل شده است و آیا برخی از اعضای این هیئت که ملیت‌های بیگانه دارند قادر خواهند بود برای تحقق حاکمیت ملی عراق مبارزه کنند؟   از این مصیبت‌بارتر اینکه در میان هیئت مذاکره‌کننده، برخی تاکنون مواضعی ضد حشدالشعبی داشته‌اند.

البته یک سؤال مهم هنوز هم بی‌جواب مانده که مرجعیت سیاسی و تخصصی این هیئت عراقی که مشخص کرده، تصمیم بگیرد و چگونگی این مذاکرات را تبیین کند، چه کسی یا چه کسانی هستند؟ چرا که چنین مذاکراتی نیاز به یک دیدگاه و چشم‌انداز عمیق و دوراندیشانه و تفاهمات و پایگاه‌های داده‌ گسترده در زمینه‌های نظامی، اقتصادی و امنیتی و... دارد. به‌ویژه در شرایطی که مثل روز روشن است مذاکره‌کننده آمریکایی به نیرنگ زدن به طرف عراقی اقدام می‌کند تا مشروعیت حضور خود در عراق را از او کسب کند و حضورش در عراق را در تمامی زمینه‌ها تعمیق ببخشد. برای آمریکا مطلوب این است که با رجوع به توافق‌نامه سال ۲۰۰۸ و گسترش بندهای آن بتواند زمینه این حضور را فراهم کند. دلیل آمریکا برای رجوع به این توافق‌نامه این است که نیازی به توافقات جدید و موافقت پارلمان وجود نداشته باشد. به این طریق آمریکا از فشار سیاسی و پارلمانی عراق و از مواجهه با نیروهای مقاومت فرار می‌کند.

تلاش دیگر آمریکا برای ادامه حضور در عراق، گره‌زدن این حضور به محورهای گفت‌وگوهاست. آمریکایی‌ها تلاش می‌کنند همه ۳۰محور گفت‌وگویی را که در نظر گرفته‌اند تنها در صورتی موفق جلوه دهند که عراقی‌ها قانع شوند نیروهای نظامی آمریکا در این کشور بمانند. آمریکا برای بقای نیروهای خود در عراق جدی است اما اگر عراقی‌ها حاضر به قبول این امر نشوند، آمریکایی‌ها تضمینی برای موفقیت دیگر محورها ارائه نخواهند داد.

آنچه تاکنون و پس از بررسی مقدمات اعلام‌شده مشخص است اینکه، این مذاکرات به‌احتمال زیاد موجب گسترش حضور آمریکا و در نتیجه دخالت‌های این کشور در بیشتر موضوعات داخلی عراق خواهد شد و حتی هدف نهایی این گفت‌وگوها پایان بخشیدن به نقش ایران در عراق است، به‌ویژه اینکه مروری بر بندهای گفت‌وگو، این مسئله را در زمینه‌های انرژی، امنیت، سرمایه‌گذاری، بازرگانی و حتی فرهنگی و اجتماعی به وضوح نشان می‌دهد. پس از این گفت‌وگوها احتمالاً آزادی عمل عراقی‌ها برای کار کردن با کشورهایی مانند ایران یا روسیه و چین کاهش خواهد یافت و آمریکا از طریق این مذاکرات می‌خواهد زمینه‌ای برای سرمایه‌گذاری اقتصادی و عمل نظامی و امنیتی برای خود ایجاد کرده و نیز درهای سرمایه‌گذاری در عراق را برای کشورهای حاشیه خلیج فارس باز کند. آمریکایی‌ها امیدوارند جامعه عراقی به این باور برسند که تعمیق شراکت با آمریکا و بقای پادگان‌های این کشور در عراق لازم است. از این رو، این گفت‌وگوها برای عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی نخواهد بود بلکه برای ایجاد شراکتی گسترده در تمامی زمینه‌ها از جمله زمینه امنیتی است.

از همه این مسائل که بگذریم مهم‌ترین نکته این است که آمریکایی‌ها به هرجایی وارد شده‌اند در عمل نشان داده‌اند در فراهم کردن امنیت جدی نیستند. عراق هم از این قاعده مستثنا نیست. آن‌ها در ایجاد امنیت برای عراق هم جدی نبوده و نیستند بلکه حضور نظامی آن‌ها در عراق فقط مرتبط با منافع خودشان است که از مهم‌ترین آن‌ها حفاظت از رژیم صهیونیستی است. شاهد این ادعا هم عدم ممانعت آمریکا از ورود داعش است، آن‌هم در حالی‌که این کشور از سال  ۲۰۰۸ با آمریکا توافق امنیتی امضا کرده و باید از این اقدام جلوگیری می‌کرد. پادگان عین‌الاسد هم که از همان ابتدای ورود آمریکایی‌ها به عراق در سال ۲۰۰۳ ایجاد شده فقط ۷۰ کیلومتر از الانبار فاصله داشت، اما از این استان در مقابل ورود داعش دفاع نکرد؛ در حالی‌که اموال فراوانی را در زمینه تسلیحات از عراق در سال ۲۰۰۷ دریافت کرده بود.

انتهای پیام/