او در زمره راویان «صحیفه‌الرضا(ع)» قرار دارد. طبرسی احتمالاً در سال ۴۶۸هـ.ق (۴۵۴ خورشیدی: ۹۴۵ سال قبل) و در طبرستان(مازندران) متولد شد. با این ‌حال برخی معتقدند که زادگاه وی طَبْرِس یا همان تفرش فعلی بوده‌ است و تعدادی از مورخان نیز، وی را از اهالی طبس دانسته‌اند، هر چند که قول نخست بر بقیه اقوال ارجحیت دارد. طبرسی به مدت ۵۴ سال و در عهد حکومت سلجوقیان، در سناباد توس سکونت داشت و شاگردانی مانند حسن بن فضل طبرسی، فرزندش، محمد بن علی بن شهرآشوب ساروی و شاذان بن جبرئیل قمی تربیت کرد. این محدث عالی‌مقام، از سال ۵۲۳ هـ.ق، در شهر بیهق یا سبزوار کنونی که در آن دوره، یکی از مراکز زندگی شیعیان بود، سکونت اختیار کرد و مورد تکریم و احترام فوق‌العاده سادات آل‌زباره در این منطقه قرار داشت. طبرسی بسیاری از آثار خود را در موضوعات گوناگون فقهی، در ایام اقامت در بیهق به رشته تحریر درآورد. یکی از مهم‌ترین این آثار، تفسیر «مجمع‌البیان لعلوم القرآن» است. این عالم جلیل‌القدر پس از ۲۵ سال زندگی در بیهق، در شب عید قربان سال ۵۴۸هـ.ق (فروردین ۵۳۴ خورشیدی) دار فانی را وداع گفت. پیکرش را به مشهد حمل و در نزدیکی مسجد قتلگاه به خاک سپردند. در طرح توسعه حرم که طی چند دهه گذشته اجرا شده ‌است، مزار شیخ‌طبرسی، با تمهیدات ویژه مهندسی و فنی، اندکی جابه‌جا و به مکان فعلی منتقل و روی آن بنایی زیبا و درخور ساخته شد.