پس از کِش ‌و قوس‌های فراوان، سی‌ و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران به صورت آنلاین برگزار شد. ای کاش تصمیم مدیران جشنواره در همان زمان مشخص هر سال، انجام می‌گرفت تا طراوت جشنواره از بین نرود. به هر حال کرونا به ناچار بر همه مسائل تأثیر گذاشته و شکل همه اتفاق‌ها را تغییر داده است و جشنواره‌ها نیز از این موضوع مستثنا نیستند.

اکران آنلاین فرصت مغتنمی بود که فیلم‌های کوتاه از سالن‌های کاخ جشنواره بیرون آمده و به داخل خانه‌ها و خانواده برود و چه فرصت زیبایی که خانواده‌ها نیز به جمع مخاطبان فیلم‌ کوتاه اضافه شوند. اما متأسفانه با تماشای فیلم‌های جشنواره به خصوص فیلم‌های بخش کوتاه کمتر فیلمی مناسب با فضای خانواده دیده شد. خیانت، طلاق، بی‌اعتمادی، توهم، قتل و... غالب موضوعات فیلم‌های کوتاه جشنواره بودند. قانون نانوشته‌ای در میان فیلمسازان فیلم‌ کوتاه شکل گرفته است که کار هنری و جشنواره‌ای یعنی ساختن فیلمی در همین موضوعات تاریک و سیاه. چرا در همه فیلم‌های جشنواره‌ها فیلمی با موضوع امید، تلاش، پیشرفت، تکریم خانواده و... دیده نمی‌شود؟! آیا تمام فیلمسازان فیلم‌ کوتاه به دلیل همین قانون نانوشته به این موضوعات رغبتی نشان نمی‌دهند یا صاحبان جشنواره با نپذیرفتن این ‌گونه فیلم‌ها به این قانون نانوشته ضریب می‌دهند؟!

در میان فیلم‌های جشنواره فیلم‌ کوتاه تهران فیلم‌هایی بودند که می‌توان آن‌ها را فیلم‌های بدون دغدغه نامید. فیلم‌هایی که هیچ مسئله‌ای ندارند و صرفاً فیلمساز می‌خواهد آرتیست بودن خودش را اثبات کند. فیلم‌هایی که پر از فضاهای وهم‌آلود و اِفه‌های کارگردانی بدون قصه است که مسلماً خود فیلمساز نیز نمی‌تواند از چرایی ساخت فیلمش بگوید. فیلم‌هایی که محصول نگاه هنر برای هنر هستند. کرونا با تبدیل اکران‌های محدود در سالن‌های کاخ جشنواره به اکران‌های آنلاین، مخاطب را از دایره‌ای محدود به جامعه بزرگ‌تر کشانده است. با وجود این دیگر نمی‌توان انتظار داشت که فیلم‌های با نگاه هنر برای هنر مناسب با این فضای بزرگ‌تر به خصوص فضای خانواده‌ها باشد.البته همین حالا هم فیلمسازان زیادی هستند که با مفاهیم عالی فیلم‌های کوتاه زیبایی ساخته و یا در آینده ‌می‌توانند بسازند؛ به شرط آنکه مدیران عزمی برای حمایت از ساخت این فیلم‌ها داشته و صاحبان جشنواره‌ها اجازه‌ حضور به این فیلم‌ها بدهند.