به گزارش گروه فرهنگ و هنر قدس آنلاین، هوشنگ گلمکانی منتقد شناخته شده و قدیمی سینما امسال با فیلم «آهو» به عنوان نخستین فیلم سینمایی‌اش متقاضی حضور در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر بود که البته از فهرست نهایی آثاری که به نمایش درآمدند باز ماند.
گلمکانی از یک بازیگر جوان و تازه کار به عنوان نقش اول فیلمش استفاده کرده که همزمان فیلمنامه‌نویس این اثر سینمایی هم بوده است و باید تا اکران فیلم منتظر ماند و نتیجه این ترکیب تازه را در قالب یک تجربه جدید دید. سپیده آرمان در نقش «آهو» پیش از این نیز تجربه بازی در فیلم‌های کوتاه همچون «تکثیر شده» ، «او مثل من» و «آذین» و حضور در تئاترهایی به کارگردانی رضا حامدی‌خواه و رحمت امینی را نیز داشته است.
«آهو» به کارگردانی هوشنگ گلمکانی و تهیه‌کنندگی جواد نوروزبیگی، حکایت انزوای خودخواسته دختری است که آرزوهایش را بربادرفته می‌بیند اما هنوز امیدش را از دست نداده است. رضا کیانیان، علی مصفا، حامد کمیلی، سهیلا رضوی و رضا یزدانی از دیگر بازیگرانی هستند که در این فیلم حضور دارند.
در ادامه گفت‌وگوی ما با این هنرمند جوان را می‌خوانید.
ایده شکل گیری داستان «آهو» از یک کتاب است، چرا داستان «پروانه‌ها در برف می‌رقصند» را برای این فیلمنامه انتخاب کردید؟
فیلمنامه «آهو» یک فیلم نامه اورجینال است که آغاز نگارش آن با نگاهی به کتابی به نام «پروانه‌ها در برف می‌رقصند» صورت گرفت اما در روند نگارش قصه‌ای ساخته شد که از آن کتاب جز یک خط ابتدایی داستانی که دختری عشقش گم می شود و کنج عزلت را انتخاب می‌کند، چیزی باقی نمی‌ماند. فیلم «آهو» در واقع قصه دختری است که در انتظار بازگشت عشق گمشده‌اش باقی می‌ماند، حضور یک دختر غریب و تنها در محیطی روستایی موقعیت‌های دراماتیکی را ایجاد می‌کند که قصه این فیلم را شکل می‌دهد.
اولین تجربه بازی فیلم بلند سینمایی چطور بود؟
اولین تجربه بازی در فیلم بلند سینمایی آن هم نقش اصلی تجربه دشوار و در عین حال لذت بخشی بود که من با تمام وجودم تلاش کردم بتوانم به درستی از پس آن بر بیایم. حضور در نقش اصلی یک فیلم که بار درام را به دوش می‌کشد آن هم در کنار بزرگان بازیگری سینما تجربه متفاوت و دوست داشتنی بود که برایم بسیار آموزنده هم بود. هم در تخیل و طراحی شخصیت و هم در جان‌بخشی به نقش مسیری طولانی طی شد. در واقع کار من این بود که اول شخصیت را بسازم و بعد برایش وجوه انسانی و ملموسی تعریف کنم که در اجرایم از نقش تجسم پیدا کند.
در مورد تجربه همکاری با بازیگران مطرحی مانند رضا کیانیان و علی مصفا بگویید.
قطعاً هارمونی بازی‌ها و توازنی که میان بازیگران شکل می‌گیرد کیفیت دراماتیک فیلم را تعیین می‌کند. به خصوص برای بازیگری که در نقطه محوری درام تعریف می‌شود ایجاد این هارمونی با نقش‌های روبرو بسیار مهم است و ضمناً باید جنس بازی‌ها یکدست و منسجم باشد و به اصطلاح هیچ یک از بازی‌ها بیرون نزند. تا حدی شبیه کاری است که نوازندگان یک ارکستر کلاسیک انجام می‌دهند؛ فرقی نمی‌کند که کدام نوازنده نتهای بیشتری می‌نوازد بلکه مهم حفظ انسجام و نظم موسیقایی است و تک تک اعضای ارکستر باید هماهنگ باشند.
بازی در نقش اصلی یک فیلم کار دشواری است چون تو در تمام سکانس‌های فیلم حضور داری و بار قصه را به دوش می‌کشی! کاری دشوار با لذتی وصف ناپذیر بود که وجه جدیدی از وجود من را برایم نمایان کرد. بازی در کنار این بزرگان افتخاری بود که نصیب من شد. علی مصفا با وقار و آرامش همیشگی‌اش شرایط ایفای راحت‌تر نقش را برای پارنتر مقابلش فراهم می‌کرد و از راهنمایی‌های آقای کیانیان هم در ایفای این نقش بهره می‌بردم.
در اولین حضورتان در سینما هم فیلمنامه نویسی و هم بازیگری را تجربه کردید. کاری که کمتر کسی همزمان انجام می‌دهد و هر بخشی تمرکز و تخصص خودش را می‌خواهد. چطور از پس این دو کار به صورت همزمان برآمدید؟
همزمانی فیلمنامه نویسی و بازیگری، کاری دشوار و در عین حال دلنشین بود. نگارش فیلمنامه از ابتدای فروردین آغاز و در روزهای پایانی مهرماه با تغییراتی که در آخرین بازنویسی پس از جلسه‌های دورخوانی صورت گرفته بود به پایان رسید و من از ابتدای آبان‌ماه مقابل دوربین رفتم و در تمام این مدت با قصه و شخصیت اصلی فیلم زندگی کردم و هر چه بیشتر و بیشتر به آن نزدیک شدم. هفت ماه از تجربه زیست من با کاراکتر قصه می‌گذشت و ابعاد شخصیتی کاراکتر در من درونی شده بود. اینکه من نویسنده فیلمنامه بودم خیلی به حضور من به عنوان بازیگر نقش اصلی فیلم کمک کرد و به نظر من تقارن این دو بخش باعث شد من در بازی با دریافت متفاوتی حضور پیدا کنم.
«آهو» به عنوان نخستین تجربه و فعالیت شما در سینما، مسیر کاریتان را چطور رقم زده و برنامه‌تان برای آینده چیست؟
تجربه نگارش فیلمنامه «آهو» و بازی در آن، حتما متفاوت ترین تجربه کاری زندگی من است که مرحله گذار من را از روزنامه‌نگاری سینمایی به فعالیت در سینمای حرفه‌ای رقم زد. برای بازیگری که در جست‌وجوی فرصت‌های بهتر و تجربه‌های تازه است سینما همواره عرصه کشف و آموختن و تجربه کردن خواهد بود. سینما امکان زیستن در پوست آدم‌های دیگر را برای بازیگر فراهم می‌کند که تجربه‌ای یگانه است و در هیچ هنر دیگری با این عمق و گستردگی قابل دسترسی نیست. من هم مثل هر بازیگر جوان دیگری منتظر نقش‌های خوب و کارکردن با کارگردانان صاحب سبک و شاخص سینما هستم.
انتهای پیام/
نظر شما