هر سال نوروز برای همه ما از نیمه‌های اسفند شروع می‌شد. همان روزهایی که با باز کردن پرده‌ها و شست‌وشوی فرش‌ها آغاز می‌شد و تا تمیز کردن همه جاهایی که دیده نمی‌شود، خانه ‌تکانی‌هایمان ادامه داشت. 

همان زمان که همه دورهم جمع می‌شدیم تا پس از یک سال کار و درس و تلاش، برای سفر چندروزه ایام عید، برنامه‌ریزی کنیم. همان روزهای پایان سال که تصور می‌کردیم اگر لباس و کفش و کیف نو نخریم، عید نمی‌شود، بدوبدوهایمان در پیاده‌روهای شلوغ و خیابان‌های پر از ترافیک و هیاهوهایی که از آن لذت می‌بردیم. همان روزهایی که سفره هفت‌سین را می‌چیدیم و بحث انداختن سیب سرخ کوچکی به جای خرید ماهی قرمز کوچک در تنگ بلوری بود.

آن روزهایی که پیش از سفر، یک دیدار اصلی مثل دیدار پدرو مادرمان را در اولویت می‌گذاشتیم تا حرمت بزرگ‌ترهایمان را حفظ کنیم. نوروز، همان تیک‌تاک عقربه‌های ساعت در دعای لحظه سال تحویل بود و همه آن را زیرلب آرام زمزمه می‌کردیم که «بگردان حال ما را به نیکوترین حال» و پس از آن، لحظه صدای توپ و آغاز سال نو که همه خانواده، یکدیگر را درآغوش می‌گرفتیم و با صدای گوینده تلویزیون که آغاز سال نو را برهمه هموطنان نوید می‌داد، خوشحالی‌مان دوچندان می‌شد و لحظه عیدی گرفتن فرا می‌رسید. پول‌های نویی که ازلای قرآن به نیت برکت سال نو از دست بزرگ‌ترهایمان می‌گرفتیم و عطرگل و سنبل همه فضای خانه را پر می‌کرد.

 نوروزمان، سال‌ها همان حال خوش بستن چمدان‌هایمان بود و برنامه‌ریزی برای دید و بازدیدهای پس از سفر، همان جلوس‌های معروف که گاهی تا پایان عید هم ادامه داشت، اما از سال گذشته که بیماری ناشناخته کووید۱۹ خبرش رسید همه ما ماندیم با یک اتفاق ناباورانه. از همان اتفاق‌هایی که با هیچ کدام از سنت‌ها و آداب و رسوم آخر سال و شروع دوباره سال جدید جور درنمی‌آمد. آن همه شور و حال جشن بهاری و در آغوش گرفتن‌ها و رفت‌وآمدهای عید جایش را به سکوت و خلوت شدن خیابان‌ها داد و با برقراری قرنطینه، خبری از سفره هفت‌سین و برنامه سفر نبود. حالا یک سال از همان تجربه می‌گذرد، تجربه تلخی که موجب شد بیشترین آمار مرگ و میر را در طول سال داشته باشیم. هنوز هم بهار امسال عده زیادی سیاه‌پوش عزیزانشان هستند.

هنوز هم ماسک و مواد ضدعفونی‌کننده و رعایت فاصله اجتماعی اولویت برای کنترل موج‌های بعدی کروناست. هنوز هم امسال اولویت‌ها همان کمک‌های نوروزهمدلانه برای نیازمندانی است که به دلیل کرونا مشاغلشان دچار آسیب شد. نوروز ۱۴۰۰ هم هنوز نیاز به چشمپوشی از آداب و رسوم‌ همه ساله جشن نوروز دارد. نوروز بهانه‌ای برای همدلی، رفع کدورت‌ها و ایجاد حال خوب است. می‌شود با یک لبخند صمیمانه دوستی آفرید حال خوش را هدیه داد و خنده را بر لبی نشاند و در برابر تمام ناملایمات و انرژی‌های منفی و ‌ای‌کاش‌هایی که به خاطر شیوع کرونا و شرایط اقتصادی محقق نشدند کافی است یادمان باشد هیچ چیز بهتر از بودن در کنار هم نیست و برای آنکه سال‌ها از بودن یکدیگر بهره‌مند شویم هوای هم را داشته باشیم.