به گزارش قدس آنلاین، صلوات شعبانیه که از سوی امام سجاد علیه‌السلام صادر شده، از ادعیۀ ماهِ با عظمت شعبان است. هر بند از این دعا دارای مضامین بالای معرفتی است. در قسمت‌هایی از این دعا می‌خوانیم:

«اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الْفُلْکِ الْجارِیَةِ فِی اللُّجَجِ الْغامِرَةِ یَأْمَنُ مَنْ رَکِبَها وَ یَغْرَقُ مَنْ تَرَکَهَا الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ وَ اللَّازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ»

خدایا، بر محمد و خاندان محمّد درود فرست، کشتی روان در اقیانوس‌های عمیق هرکه به آن توسّل جوید ایمنی یابد و هرکه آن را رها کند غرق شود، پیش افتاده از آن‌ها از دین خارج است و عقب مانده از آنان نابود است و همراه آنان ملحق به‌حق است.

امام سجاد علیه‌السلام در این فراز، محمد و آل محمد (ص) را به کشتی جاری در اقیانوس‌های عمیق مثال می‌زند که هرکس بر این کشتی سوار شود، ایمنی یابد و هرکه آن را ترک کند، غرق می‌شود؛ همچنان که در احادیث متعددی به وجه «کشتی نجاتی» اهل‌بیت وحی اشاره شده است؛ به عنوان نمونه در حدیث نبوی صلی الله علیه و اله داریم «إِنَّ مَثَلَ أَهْلِ بَیْتِی فِی أُمَّتِی کَمَثَلِ‏ سَفِینَةِ نُوحٍ فِی قَوْمِهِمَنْ رَکِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِق‏» یعنی مَثَل اهل بیتم در امتم، مانند کشتی نوح (ع) در قومش است؛ هرکه سوار آن شود، نجات می‌یابد و هرکه از آن جا بماند، غرق می‌شود.

یا امام حسین علیه‌السلام در سخنانی با استناد به خطبه‌ای از امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود «... فَنَحْنُ أَنْوَارُ الْأَرْضِ وَ السَّمَاوَاتِ وَ مَحْضُ خَالِصِ الْمَوْجُودَاتِ وَ سُفُنُ‏ النَّجَاةِ وَ فِینَا مَکْنُونُ الْعِلْمِ وَ إِلَیْنَا مَصِیرُ الْأُمُورِ» ما انوار زمین و آسمان‌ها و خلاصۀ تمام پدیده‏‌ها و کشتی‌های نجاتیم. در ماست علم نهانی و امور بسوی ما باز می‏‌گردد. (بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏74، ص300)

در دیگر روایت امام صادق علیه‌السلام ضمن روایتی در پاسخ به سؤال یکی از صحابه مبنی بر اینکه مگر همه شما کشتی نجات نیستید، پس چرا به امام حسین(ع) می‌گویید «سفینةالنجاة»؟ فرمود «کُلُنا سُفُن النّجاة و لکن سَفینة جَدّی الحُسُین أوسَع وفی لُجج البحار أسرع» همه ما اهل‌بیت کشتی‌های نجاتیم، اما کشتی جدم حسین علیه‎السلام وسیع‌تر و در عبور از امواج سهمگین دریاها سریع‌تر است. (بحار الانوار، ج 26، ص 322)

تمام این روایات بیانگر آن است که انسان‌های مؤمن در این امواج پر تلاطم و سراسر فتنه و بلای دنیا، تنها راه نجات‌شان، سوار شدن در کشتی نجات اهل‌بیت علیهم‌السلام است که با ملازمت، تبعیت از خواست و سیرۀ ایشان حاصل می‌شود؛ لذا فرمود «وَ اللَّازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ» یعنی هرکه همراه آنان باشد ملحق به آنها خوهد شد.در واقع اهل‌بیت وحی علیهم‌السلام به مثابۀ ناخدایان و کشتی‌بانان عالم هستند که کشتی آنها به وسعت تمام پاک‌طینتان عالم گنجایش دارد. ماجرای اربعین حسینی نمونۀ عینیِ این وجه از اهل‌بیت علیهم‌السلام است. در این رویداد شاهد بودیم که چگونه حجم بالایی از انسان‌ها سوار بر کشتی نجات حسین علیه‌السلام مقید به عالی‌ترین ارزش‌های انسانی شدند. اکثر زائران با وجود تمام تهدیدهایی که پیش روی ایشان بود، احساس امنیت می‌کردند و با بهترین حس و حال، بسوی انوار مقدس امام حسین علیه‌السلام رهسپار می‌شدند.

منبع: باشگاه خبرنگاران پویا

انتهای پیام/