روز یکشنبه حجت‌الاسلام و المسلمین علی‌اکبر محتشمی‌پور، پس از ۷۵ سال زندگی و فراز و فرودهای سیاسی بر اثر ویروس منحوس کرونا درگذشت. مرحوم محتشمی پیش از آنکه با فعالیت‌های فراوان سیاسی‌ پس از انقلاب شناخته شود، با همراهی‌اش با امام خمینی در دوران نجف شناخته می‌شود. شاید همین همراهی و انس به بیت امام در نجف بود که سبب شد در سال‌های اخیر اقدام به بازسازی منزل قدیمی امام در شارع‌الرسول نجف کند و آن را به طرز آبرومندی در معرض نگاه زائران ایرانی و  غیرایرانی عاشق امام قرار دهد. اما فارغ از این‌ها دوران دانشجویی و روزنامه‌نگاری من، پر از خاطراتی است که از مرحوم محتشمی‌پور دارم. شاید شروع آن با جلسات سخنرانی‌های داغی باشد که در نیمه دوم دهه ۶۰ در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران با حضور او برگزار می‌کردیم، اما پس از آن، هفته‌ای یک بار (اگر اشتباه نکنم پنجشنبه‌ها) تماس تلفنی با او برقرار می‌کردم تا یادداشتی که برای ستون ثابتش در روزنامه کیهان نوشته بود بخواند و من آن را تنظیم کنم و به دست چاپ بسپارم. آن‌موقع‌ها هنوز خبری از نمابر و ایمیل و شبکه‌های اجتماعی برای ارسال سریع مطالب نبود.

از کارهای مهم و مغفول او، انتشار مجله هفتگی «بیان» بود که در سال‌های اواخر دهه ۶۰ با نگاه سیاسی منتشر می‌کرد و در آن بر مقابله با تهاجم فرهنگی غرب و نیز مقابله با نظریات شاذ دکتر عبدالکریم سروش تأکید داشت.

وی در دولت دوم میرحسین موسوی وزیر کشور بود و همان زمان بود که امام خمینی فتوای مشهور ضرورت به درک واصل کردن سلمان رشدی نویسنده مرتد کتاب آیات شیطانی را صادر کرد. از اتفاقات به یاد ماندنی مرتبط با این ماجرا این بود که وقتی یکی از وزرای مشهور در جلسه هیئت دولت به فتوای امام اعتراض کرد و آن را سبب به هم خوردن روابط تازه رو به راه شده با انگلیس دانست، محتشمی با غیرتی مردانه بلند شد و با سیلی محکمی او را نواخت.

محتشمی‌پور از اعضای مؤثر مجمع روحانیون مبارز و اصلاح‌طلبانی محسوب می‌شد که هیچ‌گاه از امام و رهبری روی بر نگرداند. او با اینکه در برخی زمینه‌ها مثل حمله آمریکا به عراق و نیز در زمان انتخابات سال ۸۸ نگاه متفاوتی داشت، اما خیلی زود مسیر درست را برگزید و راه جبران را پیش گرفت. در این اواخر، او از سیاست کناره گرفت و به توصیه یکی از بزرگان، منزل ولنجک خود را رها کرد و سال‌های پایانی عمر خود را در منزلی ساده در جوار حرم جدش امیرالمؤمنین (ع) به دور از غوغاهای صحنه سیاست گذراند و تقدیرش چنین بود که در همان‌جا به بیماری منحوس این ماه‌ها مبتلا شود و چند روز پس از بازگشت به کشور و تقریباً همزمان با سالروز ارتحال امام خمینی به سوی رفیق اعلا هجرت کند. روحش شاد.