خراسان بزرگ به‌عنوان پهناورترین سرزمین کشورمان، با قدمتی بیش از ۶ هزار سال، شخصیت‌های نامدار بسیاری را در طول تاریخ کهن خود به چشم دیده و در دامان خویش پرورانده که هرکدام از آنان در حوزه‌های مختلف علمی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی کشورمان تأثیر بسزایی گذاشته و نیز سبب اعتلای فرهنگ و رشد و تعالی این مرزوبوم شده‌اند.

این ستون به پاسداشت خدمات ارزنده نام‌آوران خراسان (رضوی، شمالی و جنوبی) و با هدف شناساندن مفاخر و مشاهیر این خطه راه‌اندازی شده است؛ با این امید که نوجوانان و جوانان ما با الگو گرفتن از این بزرگان، گام‌های بلندی در راستای پیشرفت و آبادانی سرزمینشان بردارند. بدون تردید حکیم ابوالقاسم فردوسی از نامدارترین و تأثیرگذارترین نخبگان خراسانی در فرهنگ و ادب نه‌تنها کشورمان که کل دنیا بوده است. این استاد بی‌همتای شعر و خرد پارسی و بزرگ‌ترین حماسه‌سرای جهان، در سال ۳۲۹ هجری شمسی در روستای «پاژ» در نزدیکی مشهد (کنونی) در خانواده‌ای از طبقه دهقانان دیده به جهان گشود. حکیم توس در سال ۳۷۰ یا ۳۷۱ به نظم درآوردن شاهنامه را آغاز کرد. چنان‌که از گفته خود او در شاهنامه برمی‌آید، مدت‌ها در جست‌وجوی این کتاب بوده است و پس از یافتن دستمایه اصلی داستان‌های شاهنامه، نزدیک به ۳۰سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرد. شاهنامه نه‌فقط بزرگ‌ترین و پرمایه‌ترین مجموعه شعر است که از عهد سامانی و غزنوی به یادگار مانده، بلکه مهم‌ترین سند عظمت زبان فارسی و بارزترین مظهر شکوه و رونق فرهنگ و تمدن ایران قدیم و خزانه لغت و گنجینه ادبـیات فارسی است. استاد بزرگ شعر فارسی در سال ۴۱۱ هجری برابر با ۱۰۲۰ میلادی در زادگاه خود بدرود حیات گفت.