وناس عدنان، روزنامه نگار، توییت کرد تمامی پیراهن‌های «مسی ۳۰» در فروشگاه PSG حدود ۳۰ دقیقه پس از انتشار ویدئوی ورود وی به پاریس فروخته شده است».صف طولانی فرانسوی ها در فروشگاه ها برای خرید این پیراهن تحفه هم نشان از برد - برد بودن این خرید کهکشانی بود. اینجا می‌خواهم بگویم وقتی از حضور باشگاه‌های خصوصی در لیگ‌های معتبر می‌گوییم دقیقاً از چه چیزی حرف می‌زنیم؟ از محتوای همین توییت که نشان می‌دهد ناصر الخلیفی متمول در همان ۳۰ دقیقه اول بیشتر پولی را که به پای ابر ستاره دنیای فوتبال ریخته پارو کرده است. این البته تنها بخشی از درآمدزایی پاریسی‌ها از ورود بی‌مهابایشان به بازار نقل و انتقالات بود؛ اگرچه آن‌ها هنوز از درآمدهای تبلیغاتی که از حضور مسی در پارک دوپرنس نصیبشان می‌شود حرفی به میان نیاورده اند. چنین سیاست‌هایی البته در تمام باشگاه‌های حرفه‌ای دنیا از ایتالیا، انگلیس تا اسپانیا و آلمان و حتی پرتغال و یونان مرسوم است. اینکه هر ستاره‌ای هزینه خودش را خودش درمی‌آورد قانون تجارت فوتبال است. با این حال مقایسه این اتفاقات با آنچه در فوتبال بی‌دایه ما رخ می‌دهد، مقایسه‌ای مضحک است.

اینجا هم سر آن نداریم که اتفاقات «مسی ۳۰» در پاریس را چماق کنیم بر سر باشگاه‌های بی‌نوای خودمان؛ چرا که سال‌هاست این مرثیه ها خوانده شده و اشک کسی در کشوری که قانون کپی رایت ندارد در نیامده است. اینجا می‌خواهم به تمام دولتمردانی که سال‌هاست پشت نقاب خصوصی سازی برای خود برج و بارویی از حمایت هواداران نگون بخت ساخته‌اند، گوشزد کنم تا وقتی قانون کپی رایت و حق پخش تلوزیونی و حق تبلیغات به باشگاه ها نرسد، داستان خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس آب در هاون کوبیدن است و حضور مالکان غیر دولتی برای باشگاهداری در تیم‌های مختلف فقط بوی پولشویی می‌دهد و بس. تصور شما از مالکانی که سالیانه ۴۰ میلیارد از جیب هزینه می‌کنند و فقط از فروش بازیکن پول در می‌آورند چیست؟ آن‌ها عاشق چشم و ابروی کدام هوادار سینه چاک هستند که پول بی‌زبان را پای بازیکنان درجه چندم بریزند؟

فوتبال ورزش نیست. تجارت و سیاست است. همین بارسا که با وجود همه فشارها مسی را فروخت، سیاست ورزی و آینده نگری کرد. این باشگاه  با صرفه جویی پول قرارداد مسی و نگرفتن وام سنگین از لالیگا آینده ای را برای تیم ساخت طلایی‌تر از الان. در ایران در حالی که پیراهن ستاره‌های تیم‌های استقلال و پرسپولیس در منیریه و توسط دست فروش‌ها فروخته می‌شود، هنوز مدیران تحت تأثیر فشار و احساسات هواداران برای دیاباته میلیاردها تومان پول هزینه می‌کنند و پای بازیکنان تمام شده وام‌های با درصد بالا می‌گیرند. دولت هم بدون تهیه زیر ساخت‌های ورود بخش خصوصی همچنان بر طبل تو خالی خصوصی سازی می‌کوبد تا سر همه ما گرم باشد.