به گزارش قدس آنلاین، محمود کریمی، سیدمجید بنی‌فاطمه و میثم مطیعی سه مداح مطرح ایرانی در شب‌های گذشته میهمان مردم عراق بودند. آنها به مدت سه شب در حسینیه مرحوم داودالعاشور شهر بصره به اجرای مراسم عزاداری پرداختند.

حضور آنها در یکی از بزرگ‌ترین حسینیه‌های شهر بصره و بازنشر ویدئوها و تصاویر این مراسم، واکنش‌های زیادی را به‌دنبال داشت. بسیاری از مسئولان نظام جمهوری اسلامی ایران، ذاکران و ستایشگران اهل‌بیت (ع) از این اقدام تقدیر و تشکر کردند و برخی اذعان داشتند که این اقدام، تأثیر بلند مدتی در تعامل و تبادل فرهنگی میان این دو ملت خواهد داشت.

بی‌شک، تفاوت‌هایی در اجرای مناسک و عزاداری ایرانی‌ها و عراقی‌ها وجود دارد اما تفاوت زبانی، فرهنگی و حتی مناسکی در میان کشور ایران و عراق در سایه محبت به اهل‌بیت و به ویژه امام حسین (ع)، این دو ملت را به یک زبان مشترک و واحد رسانده است.

حضور این سه مداح در کشور عراق ابعاد مختلفی را در پی داشته است اما وجوه اصلی آن، قرار داشتن در زیر یک پرچم است که اباعبدالله الحسین (ع) آن را در دنیا به اهتزاز درآورده است؛ محبتی که مرز و بوم ندارد و همه را در یک ملت قرار داده است و آن هم ملت امام حسین است. حاج قاسم سلیمانی فرزند رشید جهان اسلام که با تأسی از سید و سالار شهیدان حضرت عبدالله الحسین (ع) جان خود را در راه اسلام، آزادی و مقاومت فدا کرد، بانگ برمی‌آورد که "ما ملت امام حسینیم".

برخی در این میان به حضور این سه مداح ایرانی در کشور عراق انتقاد کرده‌اند. البته موج استقبال کاربران ایرانی و عراقی در صفحات اجتماعی نسبت به انتقادکنندگان قابل قیاس نیست که در  گزارشی به آن اشاره شد اما در عین حال این انتقاد مطرح است که این سه مداح بدون دعوت در این مراسم حضور داشته‌اند اما واقعیت این است که سه مداح مطرح ایرانی که هرکدام صاحب جایگاه و هیئت شاخص در ایران اسلامی‌اند بدون دعوت متولیان حسینیه داودالعاشور به هیچ‌وجه در این مراسم حضور نمی‌یابند.

متولیان حسینیه داودالعاشور برای چندمین سال متوالی است که از مداحان ایرانی همانند میثم مطیعی در ایام ماه محرم دعوت می‌کنند. بنابراین این سه مداح با دعوت عراقی‌ها راهی شهر بصره شده‌اند. ثانیاً با فرض اینکه حضور این سه مداح هم تحمیلی باشد، حضور مستمع و عزاداران حسینی در شهر بصره که تمامشان اهل عراق و ساکن شهر بصره‌اند چگونه می‌تواند بر سر اجبار باشد.

 نوع رفتار، شعرخوانی و حتی لباس پوشیدن این سه مداح در مراسم حسینیه داودالعاشور نقد دیگری است که مطرح شده است. باید گفت این حرکت مداحان ایرانی به‌نوعی احترام به قلمروی فرهنگی و آیین‌های کشور عراق بود. تلاش این سه مداح در این مراسم بر این بود تا در حد ممکن در جهت مناسک این اقلیم به اجرای برنامه بپردازند و این نکته را می‌توان در بکارگیری از کاغذهای بزرگ برای شعرخوانی و نوحه‌خوانی هم مشاهده کرد. در کشورمان رسم بر این است که مداحان کاغذهای کوچک را برای نوشتن اشعار و نوحه‌ها استفاده می‌کنند اما در کشور عراق، اغلب مداحان، اشعار و نوحه‌هایشان را بر روی از کاغذهای A۴  می‌نویسند.

احترام به قلمروی فرهنگی و مناسکی کشورهای اسلامی همواره مورد تأکید بزرگان دین بوده است. نمونه‌اش را می‌توان در تذکر مقام معظم رهبری به موکب‌داران اربعین دید. رهبر انقلاب چند سال گذشته نسبت به احترام به موکب‌های بومی عراقی‌ها تأکید داشتند و به این نکته اشاره کردند که از برپایی موکب‌هایی که در تداخل با فرهنگ عشیره‌ای کشور عراق است پرهیز کنید.  

ایجاد تعاملات مناسکی میان ایران و عراق ریشه در گذشته دارد و به سال‌های بسیار نزدیک خلاصه نمی‌شود. نمونه مشهور آن، حضور حاج مرزوق کربلایی در ایران است که ابداع‌کننده سبک سنتی نوحه‌خوانی و سینه‌زنی شد. او در سال ۱۲۷۰ به دعوت "هیئت بنی‌فاطمه" به ایران آمد و در این کشور نیز مقیم شد. حضور سه مداح ایرانی در حسینیه داودالعاشور نیز در نوع خود، در راستای تحکیم و اسنجام بیشتر این دو ملت اسلامی رقم خورده است.

طبیعی است که تعاملات فرهنگی میان کشور ایران و عراق خشم دشمنان اسلام را درآورده است. نمونه آن را می‌توان در راهپیمایی اربعین مشاهده کرد. رسانه‌های معاند همواره در پی ایجاد اختلاف و تفرقه میان این دو ملت‌اند و از هر خدعه و فریبی برای تشویش اذهان استفاده می‌کنند.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/