مروری اجمالی بر پیشینه ایران و همچنین دوره چهل و چند ساله پس از انقلاب اسلامی آشکار می‌کند ایرانی ها هیچ‌گاه ملتی متخاصم نبوده و چشمداشتی به خاک دیگر کشورها نداشته‌اند، بلکه تنها هنگامی که مورد تهاجم قرار گرفته‌اند دست به سلاح برده و به دفاع روی آورده‌اند. ذکر این نکات از آن جهت بود که یادآور شوم این روزها تحولات مهمی در مرزهای شمال غربی کشورمان جریان دارد که می‌تواند منافع بلندمدت ما را در خطر قرار دهد، پس نمی‌توان نسبت به آن بی‌تفاوت بود.
پس از اظهارات و اقدامات تحریک‌آمیز چند هفته اخیر رئیس‌جمهور آذربایجان، ارتش جمهوری اسلامی رزمایش بازدارنده بزرگی در مرز با این کشور و با هدف هشدار دادن به کسانی که فکر خام ضربه زدن به منافع ایران را در سر می‌پرورانند به راه انداخته است. الهام علی‌اف که به ظاهر، خوبی‌های گذشته جمهوری اسلامی، از جمله اعلام حمایت صریح ایران از آزادسازی خاک قره‌باغ را به فراموشی سپرده، با موش‌دوانی ترکیه و رژیم صهیونیستی و البته با نقشه‌گردانی غرب به اقدامات ضد ایرانی از جمله گرفتن عوارض سنگین از رانندگان ترانزیتی ما روی آورده است. باکو و آنکارا همچنین در توهم اندیشههای پان ترکیسم خود درصدد ایجاد کریدور ارتباطی در جوار مرز و قطع ارتباط زمینی ایران به ارمنستان‌اند که این موضوع خط قرمز تهران محسوب می‌شود.
در میان این هیاهو، فاکتوری که اکنون در جلوگیری از نقشه‌های پلید دشمنان کارایی دارد و تعیین‌کننده منافع ماست، قدرت دفاعی و نظامی ایران است. یادمان نمی‌رود که در سال‌های نه چندان دور، برخی دنیای آینده را «دنیای گفتمان» نامیدند و خواهان کنار گذاشته شدن «قدرت موشکی» به عنوان مهم‌ترین ابزار دفاعی کشور بودند. اگر قرار بود طبق آنچه آن‌ها گفتند عمل می‌شد، حال و روز کشور چگونه بود؟ آیا تهران می‌توانست این‌گونه مقتدرانه برای دفاع از منافعش پا پیش بگذارد؟ نباید از یاد برد جمهوری اسلامی پیشتر به‌طور علنی و همچنین با ارسال چند نامه دیپلماتیک، مخالفت خود را با تصمیمات پشت پرده درباره تغییر مرزها اعلام کرده بود، اما کو گوش شنوا! پس لازم است گاهی مواقع با عرض اندام و نمایش قدرت، منافع ملی را تأمین کرد.
در نهایت تحولات اخیر بار دیگر یک گزاره مهم را به ما اثبات کرد و آن هم همراهی دو فاکتور «دیپلماسی» و «میدان» در تأمین منافع ملی است و اینکه دیپلماسی به‌تنهایی نمی‌تواند خط و خطوط و نتایج میدان را تعیین کند، همان‌گونه که عکس آن هم درست است، اما قدرت میدان برای به نتیجه رسیدن دیپلماسی ضروری است و تحولات اخیر این موضوع را بر همگان ثابت کرد، هر چند شاید هنوز برخی به این واقعیت ایمان نداشته باشند.
نظر شما