به گزارش قدس آنلاین، امروز آخرین روز ماه صفر و مصادف با سالروز شهادت ثامن الحجج علی بن موسی الرضاست. می خواهی امام را زیارت کنی اما صبر کن. مستحب است قبل از این که به زیارت امام بروی، غسل زیارت کنی و در راه ذکرهایی را بگویی ولی این زیارت فرق می کند؛ زیارتی است با دل و می خواهی وارد صحن شوی. به یاد شعری قدیمی می افتی که در اتوبوس و هنگام دیدن گنبد طلای امام رضا (ع) زیر لب زمزمه می کردی «اومدم نگات کنم، تو هم منو نگاه کنی. دوست دارم صدات کنم، تو هم منو صدا کنی. قربون صفات برم از راه دوری اومدم، جای دوری نمی ره اگه به من نگاه کنی»

قبل از ورود به حرم اجازه می گیری و «اذن دخول» می خوانی. یعنی خود را در محضر امام می بینی و گر چه امام معصوم(ع) را نمی بینی ولی امام، صدای تو را می شنود و هنگامی که «سلام» می دهی؛ امام پاسخ می دهد ولی تو نمی شنوی.

در هنگام اذن دخول می گویی «خدایا می دانم که پیامبر(ص) و جانشینان آن حضرت زنده هستند و در نزد تو روزی می خورند و آنان جایگاه مرا می بینند؛ سخنم را می شنوند و سلام مرا پاسخ می دهند.» به یاد سفارش آیت الله بهجت می افتی که می گفت: هنگامی که از حضرت رضا (ع) اذن دخول می طلبید و می گویید «ءادخل یا حجت الله» یعنی ای حجت خدا آیا اجازه ورود می دهید؛ به قلبتان مراجعه کنید و ببینید آیا تحولی در آن به وجود آمده و تغییر یافته است یا نه؟ اگر تغییر حال در شما بود، حضرت به شما اجازه داده است.

احساس می کنی امام به شما اجازه ورود داده است. می خواهی این شعر را زمزمه کنی که «آمدم ای شاه پناهم بده، خط امانی زگناهم بده. ای حرمت ملجا درماندگان، دور مران از در و راهم بده. لایق وصل تو که من نیستم، اذن به یک لحظه نگاهم بده»

به یاد گناهانت می افتی که حق نداری به کسی بگویی و فقط به خدا می گویی و سپس به یاد فرازی از پایان زیارت جامعه کبیره می افتی که «خدایا اگر من شفیعانی را می یافتم که از محمد (ص) و خاندانش به درگاهت نزدیکتر باشند، به طور مسلم آنها را شفیعان خود قرار می دادم پس از تو می خواهم بدان حقی که برای ایشان بر خود واجب کردی که مرا در زمره عارفان به مقام آنها و به حق آنها و نیز در زمره کسانی قرارم بده که به وسیله شفاعت آنها مورد مهر قرار گرفته اند.»

تصور کن میان جمعیتی از زائران پیر و جوان، شهری و روستایی و بزرگ و کوچک همچون قطره ای در بارگاه امام حاضر می شوی و می خواهی به سبب این راهیابی به محضر امام رئوف سجده شکر بر آستانش بسایی. سلام می دهی.

السلام علیک یا ولی الله، السلام علیک یا حجة الله، السلام علیک یا نورالله فی ظلمات الارض، السلام علیک یا عمود الدین. درود بر تو ای ولی خدا، درود بر تو ای حجت خدا، درود بر تو ای نور خدا در تاریکی‌های زمین، درود بر تو ای استوانه دین.

وقتی زمزمه زیارتت با صدای همهمه زائران حرم رضوی آمیخته می شود؛ احساس عجیبی داری و حضور امام را بیشتر درک می کنی و حالا که امام را مورد خطاب قرار می دهی و به او سلام می کنی، احساس می کنی، قطره اشکی که بر گونه ات می چکد، نشانه ای از قبولی زیارت است و سلام را ادامه می دهی و امام هشتم را وارث پیامبران می دانی. السلام علیک یا وارث ادم صفوة الله، السلام علیک یا وارث نوح نبی‌الله، السلام علیک یا وارث ابراهیم خلیل‌الله، السلام علیک یا وارث اسمعیل ذبیح‌الله، السلام علیک یا وارث موسی کلیم‌الله، السلام علیک یا وارث عیسی روح‌الله؛ درود بر تو ای وارث آدم، برگزیده خدا. درود بر تو ای وارث نوح، پیامبر خدا. درود بر تو ای وارث ابراهیم، خلیل خدا. درود بر تو ای وارث اسماعیل، قربانی خدا. درود بر تو ای وارث موسی، هم سخن با خدا. درود بر تو ای وارث عیسی، روح خدا.

حالا می خواهی به وارث پیامبر (ص) سلام بدهی. پس می گویی السلام علیک یا وارث محمد رسول الله، السلام علیک یا وارث امیرالمؤمنین علی ولی‌الله و وصی رسول رب‌العالمین، السلام علیک یا وارث فاطمة الزهراء، السلام علیک یا وارث الحسن و الحسین سیدی شباب اهل الجنة؛ درود بر تو ای وارث محمد، رسول خدا. درود بر تو ای وارث امیرالمؤمنین، علی ولی خدا و وصی فرستاده پروردگار جهانیان. درود بر تو ای وارث فاطمه زهرا. درود بر تو ای وارث حسن و حسین دو آقای جوانان اهل بهشت.

صدای زائری به گوش می رسد که از زائران می خواهد برای سلامتی امام زمان (عج) صلوات بفرستند و زائران در حالی که ضریح مطهر را همچون نگین انگشتری دربر گرفته اند فضای حرم را با ذکر صلوات بر محمد و آل محمد معطر می کنی ولی تو می خواهی آن زائر ادب را در محضر امام رعایت کند و این آیه را سرمشق خود قرار دهد که یا ایهاالذین امنوا لاترفعوا اصواتکم فوق صوت النبی ای کسانی که ایمان آورده اید صدایتان را از رسول خدا (ص) بلندتر نکنید و مگر امام رضا (ع) فرزند رسول خدا (ص) نیست و احترام او همچون پیامبر، واجب نیست؟

رو به حضرت می کنی و سلام را ادامه می دهی السلام علیک یا وارث علی بن الحسین زین العابدین، السلام علیک یاوارث محمد بن‌علی باقر علم‌الاولین و الاخرین، السلام علیک یا وارث جعفر بن محمد الصادق البار، السلام علیک یا وارث موسی بن جعفر؛ درود بر تو ای وارث علی بن حسین، زینت عابدان. درود بر تو ای وارث محمد بن علی، شکافنده دانش اولین و آخرین. درود بر تو ای وارث جعفر بن محمد، راستگوی خوشرفتار. درود بر تو ای وارث موسی بن جعفر.

اینک که به پیامبران الهی و ائمه معصومین درود فرستادی؛ به امام هشتم اینگونه عرض می کنی السلام علیک ایها الصدیق الشهید، السلام علیک ایها الوصی البار التقی، اشهد انک قد اقمت الصلوة و اتیت الزکوة و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر و عبدت الله حتی اتیک الیقین، السلام علیک یا ابا الحسن و رحمة الله و برکاته. درود بر تو ای شهید با صدق و حقیقت؛ درود بر تو ای جانشین نیکوکار با تقوی. من گواهی می دهم که تو نماز را به پا داشتی و زکات را ادا کردی و امر به معروف و نهی از منکر کردی و خدا را تا دم مرگ عبادت کردی. درود و رحمت خدا و برکات او بر تو ای ابالحسن.

در قسمتی از زیارت امام رضا (ع) به صاحب نعمت های خود، امام عصر و منتقم خون سیدالشهدا(ع) درود می فرستی و می گویی: اللهم صل علی حجتک و ولیک القائم فی خلقک صلوة تامة نامیة باقیة تعجل بها فرجه و تنصره بها و تجعلنا معه فی الدنیا و الاخرة؛ خدایا! بر حجت و ولی خودت، قیام کننده در میان خلقت درود و رحمتی پی در پی، با برکت و پایدار بفرست. در ظهور او شتاب کن و او را و یاری نما و ما را در دنیا و آخرت با او قرار بده.

دلت می خواهد همچنان سلام بدهی و در محضر امام بمانی ولی احساس می کنی دیگران هم می خواهند از همین جا یعنی مکانی که برای خواندن زیارت امام سفارش شده، بهره ببرند. سلامت را جمع و جور می کنی و می گویی اللهم انی اتقرب الیک بحبهم و اوالی ولیهم و اعادی عدوهم فارزقنی بهم خیر الدنیا و الاخرة و اصرفنی بهم شر الدنیا و الاخرة و اهوال یوم القیمه، خدایا! من به واسطه دوستی آنان به تو تقرب می جویم و دوستان آنها را دوست دارم و دشمن آنان را دشمن می دانم و تو به وسیله آنان نیکی دنیا و آخرت را روزی من کن و به وسیله ایشان بدی دنیا و آخرت و همچنین هراس های روز قیامت را از من دور بگردان.

حالا می خواهی از محضر امام خارج شوی و همچون سایر زائران در حالی که رو به ضریح هستی و دست بر سینه گذاشته ای، گام های آهسته خود را برمی داری و گویی امام را حاضر و ناظر خود می بینی، بدون این که پشت خود را به حضرت کنی آرام آرام خارج می شوی و در دل آرزو می کنی که ای کاش بتوانم همیشه حضرت را اینگونه در زندگی خود حاضر و ناظر ببینم.

قرآنی را از میان یکی از قفسه های حرم برمی داری و با تلاوت آیاتی ثواب آن را به امام رضا (ع) هدیه می کنی. نماز زیارت را هم می خوانی و سعی می کنی تمام کسانی را دعا کنی که به تو التماس دعا گفته اند و فراموش نمی کنی برای پدر و مادر و سایر عزیزانی که حق به گردنت دارند دعا کنی و به یاد این فراز از زیارت جامعه کبیره می افتی که بابی انت و امی و مالی و نفسی و اسرتی؛ پدر و مادرم و خانواده و خودم و اموالم فدای شما ای امام رئوف.

وارد صحن می شوی و نظاره گر گنبد طلا می شوی و کبوتران را می بینی که به گرد حرم طواف می کنند. این شعر را زیر لب زمزمه می کنی «قربون کبوترای حرمت امام رضا، قربون این همه لطف و کرمت امام رضا. شنیدم سجیتکم الکرم امام رضا، شما رو رها کنم کجا برم امام رضا»

دلت خوش است به زیارت ثامن الحجج(ع) که گفته اند زیارت حرم امام رضا از زیارت خانه خدا بالاتر است. از جواد الائمه(ع) نقل شده که زیارت امام هشتم از حج با ارزش تر است و بزنطی از یاران امام نقل می کند که نوشته ای از امام رضا(ع) به خط خودشان دیده که نوشته بودند «به شیعیانم برسانید که زیارت من نزد خداوند معادل هزار حج و هزار عمره قبول شده است» و یکی از شرایط این زیارت آن است که امام را عارف به حقشان زیارت کند.

از حرم خارج می شوی و ادامه همان شعر را زیر لب زمزمه می کنی «دوست دارم صدات کنم، تو هم منو صدا کنی. من تو رو رضا کنم، تو هم منو رضا کنی.» باز دلت برنمی تابد و می خواهی همچنان در بهشت صحن و بارگاه ثامن الحجج (ع) نفس بکشی و در محضر امام باشی که با صدای نقاره های حرم دلت را هوایی می کند.

فراموش نمی کنی از زمانی که پای مجالس عزای امام رضا (ع) می نشستی، سخنرانان و مداحان و ذاکران، روضه امام هشتم را به کربلا و سیدالشهدا گره می زدند. چه رمز و رازی در نام حسین است که هر روضه ای که می شنوی به سیدالشهدا ختم می شود. به یاد این حدیث امام رضا (ع) می افتی که به ریان بن شبیب یکی از شیعیان فرمود ای پسر شبیب! اگر خواستی بر چیزی گریه کنی، بر حسین بن علی گریه کن و چه زیبا این شعر را سرودند «ریان بن شبیب! جدمونو غریب گیر آوردن، ریان بن شبیب آبو واسه حبیب دیر آوردن، تو شیب گودال سرازیر شد، حسین پیر شد...» سلامی بر حسین می دهی السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک. حالا احساس می کنی هم امام رضا (ع) را زیارت کرده ای و هم سیدالشهدا (ع) را و اگرچه دو ماه عزاداری برای حسین فاطمه به پایان رسید ولی به فضل خدا امید داری که این زیارت را توشه ای برای قبر و قیامت ذخیره کند.

منبع:  ایرنا

انتهای پیام/