در ۲۴ نوامبر سال میلادی جاری، سازمان بهداشت جهانی برای نخستین بار درزمینه جهش جدید بیماری کووید۱۹ اطلاع‌رسانی کرد که با توجه به ویژگی‌های نگران‌کننده آن، این سویه را اُمیکرون (Omicron) نامید. هر چند اطلاعات قطعی درباره ویژگی‌های این سویه وجود ندارد اما در این میان، نکته بسیار قابل توجه این است که با در نظر گرفتن میزان واکسیناسیون در کشورهای فقیر و به‌ویژه آفریقایی‌ها، احتمال ایجاد جهش در ویروس در آن مناطق و گسترش آن به سایر نقاط جهان وجود دارد که سویه جدید اُمیکرون در بیماری کرونا نمونه‌ای از این تهدیدهای نوظهور فراملی قلمداد می‌شود.

براساس آمار دانشگاه آکسفورد در کشورهای فقیر از هر ۱۰۰نفر فقط سه نفر به صورت کامل واکسینه شده است. این آمار برای مردم قاره آفریقا فقط ۷درصد از جمعیت آن است. در حالی که همزمان با این کمبود، بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته به دنبال تزریق دز اضافی یا بوستر و افزایش‌دهنده سطح ایمنی رفته‌اند.

موضوع کمبود واکسن در کشورهای توسعه‌نیافته و آفریقایی با ظهور سویه‌های جدید و احتمالاً خطرناک‌تر بیماری کووید۱۹ آشکارکننده این مسئله است که عدم کارآمدی کافی سازوکارهایی مانند کوواکس یا اتحاد جهانی واکسن و ایمنی‌سازی (GAVI) که با هدف توزیع عادلانه واکسن در فقیرترین کشورهای جهان به وجود آمده است، نه تنها خلاف ارزش‌های اخلاقی و نمایه‌ای از ماهیت وحشی و خودخواهانه غرب و سرمایه‌داری است، بلکه این نوع تهدیدها مانند یک بومرنگ، بیماری‌های واگیر را به جوامع توسعه‌یافته باز می‌گرداند که شناسایی سویه اُمیکرون در کانادا، آلمان و ژاپن نمونه‌ای از این واقعیت است. در کنار این امر، بی‌تفاوتی ذاتی کشورهای توسعه‌یافته به دسترسی همه به واکسن و جان مردم کشورهای فقیر را هم باید در نظر گرفت.

سویه اُمیکرون کرونا در حال حاضر و تجربیاتی مانند بیماری ابولا که بیماری بومی مناطق آفریقایی بوده است، بار دیگر بر این نکته صحه می‌گذارد که کشورهای جهان، دست‌کم در حوزه سلامتی و بیماری‌های واگیر، مرتبط و وابسته به یکدیگر هستند. از همین رو، نباید از این مسئولیت بین‌المللی نسبت به سطح سلامت نقاط کمتر برخوردار جهان به دلایل اخلاقی و انسانی و البته احتمال بالقوه سرایت و گسترش تهدیدات به سایر نقاط جهان غفلت ورزید.