به گزارش قدس آنلاین،  در اسلام از انسان خواسته شده فعالیت اقتصادی‌اش با حفظ چارچوب‌های شرع مقدس از جمله معاملات صحیح و حلال باشد.
تن‌پروری و بیکاری را اهل بیت(ع) هم نمی‌پسندند؛ فقر، آسیب‌های خاص روحی و اجتماعی را به دنبال دارد... 
به ما سفارش به فقر و نداری نکرده‌اند که برای امورات زندگی دست به سوی این و آن دراز کنیم حتی اگر این مسئله به واسطه صدقه گرفتن یا حتی قرض گرفتن باشد. قرض دادن در اسلام مدح شده اما باید توجه داشت قرض گرفتن مدح نشده است... 
باید یادآور شد اگر کسی در امورات زندگی ناتوان شود، می‌تواند قرض بگیرد و با فعالیت مناسب خود، قرض خود را ادا کند. اینجا حفظ شخصیت ایمانی مهم و قرض گرفتن اولی می‌شود که شخص از فرد مناسب - که منت به انسان نمی‌گذارد و شرایط قرض را هم مراعات می‌کند- قرض بگیرد. این مسئله، زیربنایش از مباحث اخلاقی است؛ چرا که در شب‌های قدر و سحرهای ماه رمضان دعا برای «توسعه در رزق» بسیار توصیه شده است که به معنای بریز و بپاش و اسراف‌کاری نیست... 
مراد از «توسعه در رزق» به نظر می‌رسد این باشد که فرد زندگی‌اش به آرامش نسبی برسد... که پس از تحصیل ضروریات زندگی‌اش، اگر حقوق مالی‌اش را داد، مستحب است انسان نسبت به اهل و عیالش توسعه‌ای ایجاد کند و البته به آن معنا نیست که بی‌تفاوت به فقرا باشد؛ یعنی هم حقوق واجب مالی‌اش را بدهد و هم مستحب است انسان به فکر مستمندان باشد و فضائلی را که برای انفاق صدقه مطرح است از خود سلب نکند... البته وقتی انسان ضروریات زندگی‌اش اداره شد؛ مقداری باید در مالش باقی مانده باشد که بتواند صدقه بدهد و انفاق کند و به دیگران رسیدگی کند. 
این سفارش به صدقه، نوعاً با توسعه در رزق همراهی می‌کند. حتی فرموده‌اند اگر انسان در تنگنا قرار بگیرد و صدقه بدهد؛ برای او گشایش ایجاد می‌کند. البته در این زمینه باید با دقت به دستورات اخلاقی و شرعی ائمه اطهار(ع) توجه کرد.