روز بزرگمردان به یادگار مانده روزهای سنگر و خاکریزهای دفاع از خاک وطن. مجاهدانی که هنوز شکوه باورشان عطر ایثار را در جامعه می‌پراکند.این روز همچنین فرصتی است برای بزرگداشت بانوان نجیب و شیرزنانی که در دفاع از خانه و کاشانه خود به افتخار جانبازی نائل آمده‌اند.

براساس آخرین آمار، حدود ۸هزار و ۸۶۶ نفر از بانوان کشورمان در بمباران‌ها، جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها مجروح شده‌اند. به بهانه این روز به سراغ دو بانوی جانبازی رفتیم تا از خود و دغدغه‌های این روزهایشان برایمان بگویند.

بانوان جانبازی که روزی هزار بار شهید می‌شوند 

خانم آذر بردبار، جانباز ۳۰ درصد و خواهر شهیدی است که بهمن ماه ۱۳۶۴ در حالی که مشغول تهیه تدارکات در پشت جبهه برای رزمندگان بوده، بر اثر بمباران منطقه توسط هواپیماهای دشمن مجروح شده است.

وی جانبازان را اسناد زنده جنگ می‌داند که گاهی در هیاهوی زندگی روزمره جامعه به فراموشی سپرده می‌شوند. مردان و زنان جانبازی که پس از گذشت ۳۴ سال از پایان جنگ روزی هزار بار شهید می‌شوند و کسی جز خانواده آن‌ها شاهد درد و رنجشان نیست.

این بانوی جانباز که پیش از جانبازی مادر سه فرزند بوده و حالا ۶ فرزند دارد می‌گوید درد و رنج جانبازی موجب شده قوی‌تر از قبل شود و پس از ۲۵ سال ترک تحصیل شروع به ادامه تحصیل کرده و این روزها به عنوان کارشناس مدیریت فرهنگی حرفه‌ای در بنیاد شهید استان فارس امور مربوط به بانوان جانباز و ایثارگر را پیگیری می‌کند و علاوه بر وظیفه مادری و خدمت به سایر بانوان جانباز، در رشته‌های ورزشی نیز فعالیت دارد و موفق به کسب مقام‌های اول و دوم در رشته تیراندازی و آمادگی جسمانی در سطح کشور شده است. 

رئیس هیئت مدیره انجمن حامی خورشید (انجمن ویژه بانوان جانباز و ایثارگر استان فارس) با اشاره به برخی از مشکلات بانوان جانباز می‌گوید: جانبازان همواره با افتخار و اقتدار مشکلات را تحمل می‌کنند؛ اما برخی از بانوان جانباز به دلیل مشکلات جسمی که برای آن‌ها به‌وجود آمده از نعمت مادر شدن محروم شده‌اند و به دلیل اینکه هیچ چیزی برای یک زن نمی‌تواند جای مادر شدن را پر کند، به افسردگی مبتلا شده‌اند. 
خانم بردبار دغدغه‌های خانوادگی جانبازان به‌ویژه بانوان جانباز را از دیگر مشکلات آن‌ها برمی‌شمارد و می‌گوید: در حالی که مردم تصور می‌کنند فرزندان جانبازان و ایثارگران با استفاده از سهمیه وارد دانشگاه و استخدام می‌شوند، اما واقعیت اینطور نیست. بسیاری از بانوان جانباز، فرزندان تحصیلکرده بیکاری دارند که باید با همین حقوق اندک از هزینه‌های درمان خود صرف‌نظر کنند و هزینه‌های آن‌ها را بپردازند. 

وی اضافه می‌کند: متأسفانه در سال‌های اخیر مسئولان به جانبازان بی توجه‌تر شده‌اند؛ به طوری که حتی در زمینه تأمین هزینه‌های درمان آن‌ها هم کوتاهی می‌کنند. 

فراموش شده‌ایم

خانم معصومه فریدونی، متولد بهمن ۱۳۶۰ یکی دیگر از بانوان جانبازی است که در بمباران هوایی سال ۱۳۶۶در شیراز مجروح و دچار سوختگی شدید شده و جانباز ۴۰ درصد است.

وی به ما می‌گوید: سال‌های ابتدایی پس از پایان جنگ، درمان آسیب‌دیدگان جنگ به طور رایگان آغاز شد، اما با توجه به اینکه درمان سوختگی به مداوای بلندمدت نیاز دارد به مرور زمان این درمان‌ها به فراموشی سپرده شده تا جایی که حالا دیگر بنیاد شهید هم همکاری نمی‌کند و جانبازان، به‌ویژه بانوان جانباز را به حال خود رها کرده است. 

وی که به دلیل سوختگی شدید دست راست خود، هنوز پس از ۳۴ سال نیازمند جراحی پلاستیک است، می‌گوید بنیاد شهید به او گفته باید خودش هزینه درمان را پرداخت و فرانشیز آن را از بیمه تکمیلی دریافت کند. 

خانم فریدونی که دانشجوی دکترای روانشناسی تربیتی است ادامه می‌دهد: جامعه تصور می‌کند جانبازان با سهمیه وارد دانشگاه می‌شوند، در حالی‌که ما باید ۸۵ درصد امتیاز آخرین فرد پذیرفته شده را در کنکور کسب کنیم تا پذیرفته شویم.

نمی‌توانیم فرزندانمان را بیمه کنیم

وی با یادآوری اینکه در همه مشاغل، مادران می‌توانند در صورتی که همسرشان فاقد بیمه باشد فرزندانشان را زیر پوشش بیمه خود قرار دهند، ادامه می‌دهد: اما بانوان جانباز نمی‌توانند همسر و فرزندانشان را بیمه کنند ضمن آنکه در صورتی که مادر جانبازی فوت کند، پس از او حقوقش قطع می‌شود و به فرزندانش تعلق نمی‌گیرد در حالی که سایر بانوانی که حقوق دریافت می‌کنند در هر شغلی که باشند، پس از فوتشان حقوق آن‌ها تا ۱۸ سالگی به فرزندان پسر و تا پیش از ازدواج به فرزندان دخترشان تعلق می‌گیرد اما برای بانوان جانباز این حق در قانون دیده نشده است.

وی ادامه می‌دهد: با این شرایط ما بانوی جانباز ۵۰ درصدی را سراغ داریم که دستش را از دست داده و بانوی جانباز ۷۰ درصدی در میان ماست که نیازمند خدمات پرستاری است، اما متأسفانه بنیاد شهید برای همسر یا خانواده آن‌ها حق پرستاری در نظر نگرفته و حتی پرستار در اختیار آن‌ها قرار نمی‌دهد و فقط حقوق ناچیزی به آن‌ها می‌پردازد.

خانم فریدونی می‌گوید: هرچه زمان می‌گذرد به دلیل افزایش سن جانبازان شرایط جسمی آن‌ها دشوارتر می‌شود اما در مقابل، با گذشت زمان مسئولان نسبت به جانبازان بی تفاوت شده‌اند و به جایی رسیده که اگر جانبازی توان پرداخت هزینه درمان را نداشته باشد نمی‌تواند اقدام به درمان کند، چرا که ابتدا باید هزینه درمان را بپردازد و پس از آن فاکتور را به بیمه تکمیلی ارائه کند تا پس از کسر فرانشیز بخشی از هزینه را به او بازگردانند.